The boy that i love

-

De bel gaat en ik sta op. Megan doet hetzelfde en Kevin en Julia komen aanlopen. Ze geven elkaar afscheid en Kevin loopt terug naar zijn vrienden. Ik kijk Julia aan en ze wrijft over mijn bovenarm. Ik bijt op mijn lip en loop afwezig met Julia en Megan mee naar de volgende les. Mijn tas voelt als een zwaar blok cement die ik achter me aan sleep en zuchtend hoor ik het naderende gefluister om me heen. Zodra ik naar links kijk sta ik even stil. Het bonzen van mijn hart blijft op de achtergrond en het bloed suist door mijn aderen. Ik zie een vage herinnering van Rowan bij zijn kluisje. Bij elke keer dat mijn hart een slag slaat, komt er schepje meer lood in mij schoenen. De secondes gaan langzamer en langzaam verdwijnt de herinnering ook. Rowan gaat in rook op en het enige wat achterblijft, is de herinnering in mijn gedachten. Ik staar naar het kluisje en wend mijn blik af. Ik bijt op mijn lip en loop door, de blikken van Julia en Megan negerend.
Afwezig volg ik de daarop een volgende lessen en zodra de bel van het laatste uur klinkt, loop ik vermoeid naar mijn kluisje. Julia en Megan zijn alle tijd naast me gebleven en hebben niet veel gezegd. Ik zwaai mijn haren naar achteren en begin mijn boeken te verzamelen. Ik open mijn tas en verwissel ze waarnaar ik mijn kluisje sluit. Ik rits mijn jackje dicht en sta even stil bij de aanraking van het leer. Een flits van Beau en Dave komt naar boven en de vragen beginnen weer door mijn hoofd te spoken. Ik kijk naar Julia die klaar is met haar boeken en naast me is komen staan. Megan komt er even bij staan en zegt: "Hey, ik zie jullie morgen. Gotta go!" Ik knik en ze haalt haar armen op. Ik glimlach zwak en sla mijn armen kort om haar heen. "Take care, An." Fluistert ze. Ik knik en we laten los. Julia en Megan geven elkaar een high five en ze loopt weg, na nog één keer over haar schouder te hebben gekeken.
Zodra ze uit het zicht verdwenen is, pak ik mijn tas en ga ik rechtop staan. Julia kijkt me vragend aan en trekt een wenkbrauw op: "Gaan we?" Ik bijt op mijn lip en zeg: "Weet je, Juul, ga maar. Ik wil nog even ergens langs gaan." Julia glimlacht lief en knikt: "Doe waar je je goed bij voelt." Ze slaat haar armen om me heen en even blijven we zo staan. "Ik ben er voor je, An." Ik glimlach en zeg: "Dankje Juul." We laten los en ze loopt bij me vandaan.
Ik ga door mijn haren en loop in dezelfde richting als waar Julia en Megan in verdwenen. Ik loop de trap af en kijk ondertussen naar de neuzen van mijn schoenen. Voor ik het weet struikel ik en val ik met volle vaart naar beneden. Ik wacht op de smak die ik in principe heb moeten maken maar voel twee sterke armen om me heen, die ik herken. Zodra ik weer stevig sta, kijk ik omhoog en kijk in het bezorgde gezicht van Kevin. "Gaat het?" Ik knik en laat los. "Ja, sorry, ik ben er niet bij. Dankje nog." Hij knikt en pakt mijn tas, die waarschijnlijk op de grond is gevallen. "Dankje, nogmaals." Hij grinnikt en zegt: "Heb je Julia nog gezien?" Ik knik en zeg: "Ja, alleen ze is al naar huis." Hij knikt bedenkelijk en zegt: "Hoe gaat het met jou?" Ik kauw aan de binnenkant van mijn wang en haal mijn schouders op. "Het kan altijd beter. Met jou dan?" Hij knikt een beetje afwezig en zegt: "Kan ik je wat vragen?" Ik slinger mijn tas weer over mijn schouder en knik: "Tuurlijk." Hij krabt achter zijn hoofd en gaat verder: "Rowan, hij wilde me iets laten zien. Iets waar alleen jij en hij tot nu toe van wisten. Iets waar hij nog met zijn opa kwam." Ik glimlach als ik denk aan de hut en aan het idee om er nu ook heen te gaan en knik erna. "Ja, ik weet waar je het overhebt. Ik wilde er net naartoe gaan. Je kan wel mee?" Hij klinkt opgelucht en zegt: "Heel graag." Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en stop hem weer terug. "Let's go."
We lopen door het bos en de vogels fluiten hier en daar. Ik pulk zenuwachtig aan mijn nagels en Kevin loopt gehoorzaam achter me aan. Even vergeet ik dat Kevin er is en begin het deuntje te neuriën van het liedje van Rowan. Langzaam klinkt de stem in mijn hoofd en ik zing zacht mee.

We look to each other, like were the only stars in the darkest night.
If we have problems, we do not give up the fight
We kiss, as if we are the oxygen that our lungs need
We are made ​​for each other, you and me

You are my colors for my painting 
My love when I'm feeli-.

"Je zingt echt mooi." Zegt Kevin. Ik kijk naar hem op als hij naast me komt lopen en ik kijk verlegen naar de grond terwijl we over de kleine takjes lopen. Ik haal mijn schouders op en denk aan de stem van Rowan. "Ik mis hem zo." Zeg ik met pijn in mijn stem. Een traan vindt een weg over mijn wang en ik veeg hem weg. "Snap ik, ik heb hetzelfde." Fluister Kevin. "Al die dagen die we samen hebben doorgebracht." Hij schudt zijn hoofd en een lichte woede vult zijn stem: "Het kan niet dat hij dood. Ik geloof het niet." Ik ben zo opgelucht dat eindelijk iemand me begrijpt en ik zeg: "Zo dacht ik er ook over. Het kan niet dat hij opeens weg is." Langzaam is mijn stem overgegaan in een bedenkelijke toon en Kevin gaat even door zijn haren. "Zou je denken, dat hij nog, naja ergens is? Ergens rondloopt?" Ik hoor in de verte de waterval en ik denk even na over die vraag. "Denken kan altijd, hopen is eerder het iets waar ik me aan vasthoud. Ik denk dat wij de enige twee zijn die de hoop er nog van in zien dat Rowan er nog is, maar Kevin ik wil dit niet stom laten overkomen maar.." Ik kijk hem kort aan en hij kijkt terug, knikkend met zijn hoofd als teken dat ik door moet gaan. "Dat het tussen onze oren zit en dat we het niet wíllen accepteren. Niet kúnnen. Ik bedoel, we willen allebei dat hij nog leeft maar ik denk dat we onder ogen moeten zien dat het niet gaat. Het enige wat mij gewoon dwars zit, is waar zijn lijk dan moet zijn?" Kevin knikt bevestigend en zegt: "Daar heb je gelijk in en dat met het lijk. Ik weet het ook niet. Ik zou mijn God niet weten wat daarmee gebeurd zou moeten zijn." Ik kauw aan de binnenkant van mijn wang en zie de hut staan.
We gaan door het bosje heen en ik zeg: "Dit," ik wijs naar de hut, "is waar Rowan het over had." Kevin komt verder uit de bosjes en begint langzaam in de buurt van de hut te lopen. "Dit is echt, wauw." Fluistert hij. Ik glimlach en denk aan Rowan zijn lippen, de eerste keer op de mijne." Een traan loopt over mijn wangen en ik snik voor ik zeg: "Hij wilde je er eerder mee naartoe nemen, maar toen kwam ik.." Kevin glimlacht en we klimmen ondertussen de hut in. "Annabel, het geeft niet. Rowan was zo verdomd gek op jou. Volgens mij was het niet gezond meer." Zegt Kevin zelfverzekerd. Ik ga op de bank zitten en kijk hem aan. "Zo gek was ik ook op hem." Kevin grinnikt en zegt: "Hij had het altijd over jou en altijd als hij over je praatte, kwam er een bepaalde twinkeling in zijn ogen. Weet je wel? Als mensen over iets praten waar ze echt alles voor over hebben." Ik denk na over zijn woordkeuze en glimlach als ik knik. "Die twinkeling zag ik ook altijd als hij me aankeek. Julia heeft het ook tegen mij gezegd, dat ik die twinkeling ook heb." Ik bijt op mijn lip en verbeter mezelf: "Had." Langzaam stroomt er weer een traan uit mijn ooghoek en Kevin zegt: "Het was gewoon zo mooi om te zien, An. Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt. Dat zet mij ook gewoon aan het denken. Rowan zou jou nooit alleen willen laten. Hij zou het niet zomaar opgeven en gewoon achter dat kozijn blijven. Het is Rowan gewoon niet, hij zou jou nooit in de steek laten." Ik glimlach door de opkomende tranen heen en veeg ze met trillende vingers weg. Kevin komt naast me zitten en legt zijn ellebogen op zijn knieën. "Ik weet gewoon zeker dat hij er nog is, maar zoals je al zei, het zit tussen mijn oren." Ik schud mijn hoofd en zeg: "Ik heb hetzelfde maar ja, veel is er niet meer aan doen." Na deze zin is het even stil.
"De talentenjacht is over twee dagen, toch?" Vraagt Kevin, waardoor de stilte verdwijnt. Ik knik klein en zeg: "Vrijdag." Kevin kijkt me aan en zegt: "Jullie zouden meedoen toch?" Ik zeg: "Ja, maar nu ga ik alleen meedoen. Voor hem." Kevin glimlacht en zegt: "Zoiets moois als jullie hebben kan toch niet in één keer weg zijn?" Hij schudt afkeurend zijn hoofd en gaat verder: "Met het liedje dat je net zong?" Ik knik en zeg: "Het is alleen nog niet af, dus moet ik hem nog afmaken." Hij knikt bedenkelijk zijn hoofd en zegt: "Kun je het een keer zingen?" Ik glimlach een beetje onzeker en zeg: "Ik kan alleen niet zingen." Kevin grinnikt en zegt: "En ik kan niet poepen, kom op laat horen?" Ik schiet in de lach en herken de humoristische Keven weer. Ik kijk nog een beetje onzeker wanneer ik de gitaar in de hoek pak en ga zitten. Ik kijk Kevin nog een keer aan en hij gaat er goed voor zitten. Dan knikt hij en laat ik mijn handen over de snaren glijden.