The boy that i love

-

We lopen door en zijn bijna bij de hut. Ik zucht en laat de zonnestralen over mijn gezicht vallen. De warmte die hij achter laat op mijn gezicht voelt fijn net als de hand van Annabel. We zien het huisje in zicht komen en ik voel een kneepje in mijn hand. Ik kijk haar aan en blijf even stilstaan. Annabel doet hetzelfde en ik buig me naar haar toe en raak haar lippen. Ze kust me terug en we laten los waarnaar we doorlopen. 
Ik help Annabel de hut in en klim er zelf achter aan. Ze heeft zich genesteld in de bank die er staat en ik ga naast haar zitten. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en ik sla mijn arm om haar heen. Ik zucht en mijn gedachten gaan naar mijn vader. Hij zit nu al een paar maanden in de gevangenis. Als hij zich goed gedraagd mag hij er eerder uit. Ik weet niet hoe mijn vader die schulden gaat oplossen maar ik weet zeker dat hij ons om hulp gaat vragen.
"Rowan? Hoorde je me?" Ik draai mijn hoofd naar Annabel en zeg: "Sorry, ik dacht even na over mijn vader." Ze knikt en herhaalt: "Wanneer is die talentenjacht?" Ik denk even na en zeg dan: "Volgens mij met de vier weken." Ze knikt weer en kijkt naar de grond. "Ga je met me mee doen?" Zeg ik. Ze is even stil en fluistert dan: "Zeker weten." Ik glimlach en geef haar een kus op haar haren. "Als je het niet wilt, hoeft het niet hoor." Zeg ik dan. Ze schudt haar hoofd en zegt: "Nee, ik wil het proberen." Mijn glimlach wordt breder en ik trek haar naar me toe. "Ik houd van je Rowan." Zegt ze zacht. Ik voel de warmte van binnen en ik laat mijn hoofd op de hare rusten. "En ik van jou, Annabel." 
Blijkbaar heb ik geslapen want ik word wakker van Annabel die door mijn haar woelt. "Hey, slaapkop. Zullen we naar huis gaan?" Ik glimlach door de manier waarop ze het zegt en sta op. We lopen weer door het bos en een klein half uurtje later staan we voor mijn deur. Ik pak de sleutel en draai het slot om. Ik laat Annabel naar binnen en volg haar. Ik zie haar doorlopen naar de keuken en ze pakt twee glazen die ze vult met cola. Ik glimlach als ze mij eentje toerijkt en ik loop naar één van de kasten waar de reserve-sleutels liggen en pak een huissleutel. Ik geef hem aan Annabel die hem verbaasd aanneemt: "Waarom?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en zeg: "Misschien heb je hem nodig de komende week en als er iets is dan kun je gewoon komen wanneer je wilt. Haar gezicht straalt en ze omhelst me. "Dankjewel." Ik houd haar stevig vast en zeg zacht in haar oor: "Geen dank." We laten los en lopen naar de woonkamer. Ik kijk op de klok en zie dat het kwart over acht is. Ik zie hoe Annabel neer ploft op de bank en ik ga voor de gein op haar schoot liggen. Ik trek mijn benen op en voel de hand van Annabel door mijn haren gaan. Ze lacht en haar kuiltjes komen tevoorschijn. Ze is alleen nog maar mooier geworden en ik ben zo blij dat zij mijn meisje is. "Zullen we een flim kijken?" Vraagt ze. Ik knik en sta op. Ik trek een kast open waar een heleboel films in staan en ik vraag: "Welke wil je kijken?" Ze denkt even na en zegt: "Mag The fault in our stars?" Ik knik en pak hem er tussen uit. 

Als de film is afgelopen doen we alles uit en Annabel pakt mijn hand. We lopen naar boven, door naar de kamer van mijn moeder. Als ze voor de deur staat zegt ze: "Mogen we hier weer slapen?" Ik glimlach en knik. Ze haalt de klink naar beneden en loop met mij achter haar aan naar binnen. Dan bedenk ik me nog dat haar koffer beneden staat: "Wacht, ik haal je koffer even." Ze kijkt op en zegt: "Oh ja! Helemaal vergeten!" Ik lach en zeg: "Ik pak hem wel, wacht even." Ze knikt en ik loop naar beneden. Ik pak de koffer zonder moeite op en loop weer terug naar Annabel. Als ik de deur weer open zie ik Annabel met een foto in haar handen. "Wow, jij doet echt alsof dat ding net zo licht is als een veertje." Ik lach en haal mijn schouders op. Ik leg de koffer neer en ga naast Annabel zitten. Samen kijken we naar de foto:
Mijn moeder, vader en ik op vakantie in Spanje.
"Dat was iets van drie/vier jaar geleden." Zeg ik. Ze knikt en legt hem rustig weer terug. Ze pakt mijn hand en speelt met mijn vingers. "Rowan?" Vraagt ze heel zacht. Ik kijk naar haar en zeg: "Wat is er?" Ze zucht en ik zie dat ze het heel moeilijk heeft met deze zin: "Als ik geen donor heb..." Ze slikt en gaat verder: "Overleef ik het niet." Ik schrik en wordt lijkbleek. "Wat?" Piep ik. "Ik heb nog even met de dokter gepraat en als het niet lukt heb ik ongeveer nog 2 jaar te leven."
Ik slik en denk aan later. Ik hoop dat Annabel degene zou zijn die de ring van mij aanneemt. De vrouw van mijn dromen. De moeder van mijn kinderen. Samen wonen onder één dak. Samen oud worden. Het moet gewoon lukken want anders overleef ik het ook niet.
"Maar als het niet lukt Rowan..." Ik kijk naar haar: "Dan wil ik dat jij verder leeft, een lieve vrouw zoekt, iemand die om je geeft net zoals ik dat doe. Natuurlijk zou ze dat niet zo goed kunnen als ik." Ze grijnst maar vlak daarna kijkt ze me met een serieuse blik aan: "Ik wil dat je gelukkig wordt, zonder mij. Ik ben altijd bij je Rowan hoe dan ook." Ze staat op en loopt naar haar koffer toe. Ze rits een hem open en haalt er een cadeautje uit met de grote van ongeveer een halve meter.. Ze loopt weer naar me toe en geeft hem aan mij. Ik wil hem niet open maken want op de manier waarop ze praat weet ze al zeker dat het niet gaat lukken. "Als je me mist, wil ik dat je hieraan terug denkt." Er rolt een traan over mijn wang en met trillende vingers open ik het cadeautje. Ik haal er een groot fotolijsje uit met allerlei foto's van ons samen. Een foto aan het meer, een foto met Annabel op mijn rug, een foto waarin we elkaar onderwater een kus geven, een foto met de shirtjes aan die we voor elkaar gemaakt hebben, een foto met Kevin, Julia, Annabel en mij en als laatste een foto met onze beide families. Er rolt weer een traan over mijn wangen en ze draait me naar haar om. "Als het wel allemaal goed komt, is het gewoon een leuk cadeautje voor je." Ik leg hem even aan de kant en ga weer voor haar zitten. "Het moet goed komen." Zeg ik. Ze knikt en zegt: "Dat komt het ook." En ik voel haar zachte lippen op de mijne.