The boy that i love

-

Ik hoor mijn wekker gaan en staar nog altijd naar het plafond. Gisteravond heb ik besloten wel naar school te gaan, al lig ik nu al twee uur wakker. Ik zucht en zie de schaduwen die de opkomende zon in mijn kamer achterlaat. Mijn kussen is nat van de tranen en ik veeg mijn natte wangen af. Ik kom omhoog en slinger mijn voeten over de rand van mijn bed. Ik leg ze neer op het zachte tapijt en ik leg mijn ellebogen op mijn knieën. Ik haal een hand door mijn haren en sta langzaam op. De stilte in huis, zorgt ervoor dat mijn gedachtes luider worden maar zover het lukt probeer ik het te negeren. Ik sluit de deur achter me en loop de trap af.

Zodra ik de keuken inloop, maak ik snel een  ontbijt en vul ik een glas water. Ik neem het mee en ga aan de eettafel zitten. Ik staar er even naar en neem een hap. Ik kauw langzaam maar de smaak bereikt mijn smaakpapillen niet. Ik schuif, nadat ik de hap heb doorgeslikt, mijn bord van me af en neem een slok van mijn water. Ik leg mijn hoofd weer even in mijn handen en zit even een paar minuten zo aan tafel. Ik adem diep in en uit en hoor het bonzen van mijn hart. Ik bijt op mijn lip en sta op. Ik neem mijn ontbijt mee en laat het op het aanrecht staan.

Ik loop terug naar boven en stap mijn kamer weer in. Ik trek mijn kast open en zie een glinstering. Ik reik met mijn hand naar daar waar het vandaan kwam  en mijn hart maakt een sprongetje.

Rowan zijn ketting.

Ik pak hem vast en kijk ernaar. Ik herinner me niet dat ik hem afgedaan heb.. Ik hang hem weer om mijn nek en denk terug aan het moment dat hij achter me stond. Zijn handen om mijn middel, zijn adem die mijn nek kriebelde, de aanraking van zijn vingers. Ik voel de tranen en houd het infinity teken vast, zover dat kan. Ik klem mijn handen om de initialen en denk aan al zijn lieve woorden.

De complimentjes, de woorden die hij tegen me zei toen ik in coma lag. Een steek gaat door me heen en steeds meer  begin ik me te beseffen dat hij weg is.

Ik zou nooit meer zijn stem kunnen horen. Nooit meer. Ik zie weer voor me hoe we samen zongen, als me iets te binnen schiet.

De talentenjacht.

Die al over twee dagen is.

Rowan en ik zouden meedoen. Ik bijt hard op mijn lip en voel me misselijk. Dat gaat niet, niet meer. Ik denk na en knik in mezelf.

Ik ga meedoen, voor hem.

Bibberig adem ik uit en loop naar mijn bureau. Ik zoek door de lades en pak het handgeschreven blaadje eruit. Rowan zijn nette handschrift laat littekens achter in mijn gedachten en ik lees de tekst door. Hij was nog niet af.. Dan maak ik hem af, gaat er door me heen. Ik vouw het papiertje terug en stop het terug in het laatje. Ik kijk er nog even naar en zie een flits van het moment dat ik de foto van Beau en zijn vader terug legde in ook zo'n laatje. Beau, waar zou hij zijn? Hoe zou het met Dave zijn? Ik begin te peinsen maar geef het na een tijdje op. Ik ben te moe voor dit alles. Ik loop terug naar mijn kast en pak er een skinny jeans uit. Het zwarte stof doet me denken aan de broek die ik van Beau kreeg en denk aan Mia. Ik loop naar mijn deur en zie het jackje hangen. Mijn hoofd begint te draaien en ik denk na over hoe ik mezelf in de spiegel zag. Ik loop naar de mijne en bekijk mezelf goed. Mijn slanke figuur is gebleven, al ben ik dunner geworden. Mijn haren dansen zoals altijd om mijn gezicht en hangen stijl naar beneden. Mijn ogen zijn niks veranderd en stralen nog steeds die ene bepaalde gloed uit. Wallen dansen onder mijn wimpers en ik zie dat mijn gezichf er gevallen uitziet. Ik ben gegroeid, niet alleen in lengte maar ook qua rondingen. Ik schrik als ik zie hoeveel ik uiteindelijk op mijn moeder lijk, zo vrouwelijk.

Ik vond mezelf al nooit echt heel vrouwelijk door het voetballen maar daar zit nu echt verschil in. Ik kijk mezelf even recht in de ogen aan en zie mezelf terug staren. Mijn lippen zijn zoals altijd vol en rood. Ik zucht en hijs me in mijn broek. Ik loop naar de kast en pak er een hemdje uit. Ik draai me weer om en staar naar het jackje. Zoveel herinneringen komen naar boven dat ik haast vergeet te ademen. Alleen één herinnering zal altijd blijven.

Rowan zijn lippen, voor de laatste keer op mijn lippen.

Heeeey, weer nieuw stukje, sorry dat het zo  saai is. Jullie willen natuurlijk alle antwoorden al schrijf ik nu alleen in hints enzo.
Anyway, nog een paar hoofdstukken en mijn boek is uit. :o Wat ik nog steeds niet verwacht had, maar okej.
Enjoy en tot snel! :)