The boy that i love

-Rowan

Ik sta langzaam weer op en vul een glaasje met water. Het lijkt alsof ik niks meer heb. Alles, Annabel was mijn alles, ís mijn alles. Ik voel het koude water langs mijn slokdarm naar beneden voeren en zucht. Ze is weg. Weg van mij. Ik leg het glas terug en loop naar boven. Als ik boven ben loop ik rechtstreeks naar mijn moeders kamer en ga in bed liggen. Annabel haar geur doet me glimlachen en ik blijf even zo liggen. Ik sluit mijn ogen en denk aan haar; aan haar lach, haar ogen, haar kuiltjes, haar lippen, haar haren, haar lichaam, haar handen, haar vingers, haar stem, ik kan het gewoon niet geloven. Een traan rolt over mijn wangen. Ik open mijn ogen weer en sta op. Ik zie het fotolijstje nog hangen en weer glimlach ik. Ondanks alles weet ik dat er niks verandert aan mijn gevoelens voor Annabel. Ik houd nog steeds heel veel van haar en ga ook alles doen om haar terug te krijgen, maar of zij het nog wil blijft de vraag... Ik sta langzaam weer op en kijk de kamer rond. Ik raap het T-shirt dat Annabel aan gehad op en houd het in mijn hand. Ik moet haar spreken. Ik ren naar beneden met het shirt in mijn handen en pak mijn mobiel van de bank. Ik toets haar nummer in maar krijg geen gehoor. Ik probeer haar huisnummer en na twee keer overgaan wordt er opgenomen. "Met Annabel." Ik hoor aan haar stem dat ze gehuild heeft wat mij ook tranen oplevert. "Hey Annabel, ik moet met je praten." Ze snuift en zegt: "Rowan, nu even niet." Ik zucht en zeg: "Wanneer dan?" Ze snikt en zegt: "Rowan, ik heb liever dat je me niet meer belt, of met me praat." Een stekende pijn gaat door mijn hart. Haar vergeten? Proberen iemand te vergeten waarvan je houdt, is net als je iemand proberen te herinneren die je nooit hebt gekend. "Annabel, dit meen je niet." Fluister ik. "Rowan, probeer het te vergeten, probeer ons te vergeten, laat het rusten, ga naar Megan voor troost ofzo maar ik kan het niet meer Rowan." Ik hoor haar weer snikken en een piep gaat door de speaker. Ik blijf de telefoon in mijn handen houden en blijf verdoofd staan. Het shirt valt uit mijn handen en ik voel de tranen weer. Ik weet dat ze dit niet meent. Ik weet dat dit ze dit doet om zich sterk te houden. Ik loop naar de gang en pak mijn jas van het haakje. Mijn autosleutels laat ik liggen en ik sluit de achterdeur. Ik loop naar de voordeur, stap naar buiten en zet hem op slot. Een fijn briesje streelt mijn gezicht en ik begin te lopen.

Ik zie in de verte de hut liggen en adem in. Daar hebben Annabel en ik voor het eerst gezoend. Ik adem uit en voel de tranen weer branden. Ik houd ze tegen en loop door. Als ik aangekomen ben klim ik naar binnen. Het eerste wat ik zie is de gitaar die in de hoek staat. Ik loop ernaar toe en pak hem vast. Ik loop terug en begin te spelen, waar ik meteen weer mee stop omdat hij zo vals is. Na wat aan de stemknoppen te hebben gedraaid begin ook weer te spelen. Hoe langer ik de klanken hoor, hoe leger ik me voel. Het gevoel dat je je energiebron kwijt bent, is ondraaglijk. Ik sta weer op en leg de gitaar op zijn plek. Ik klim de hut weer uit en loop weer richting huis, zonder Annabel aan mijn zijde.

(A/N) Heeeeeej allemaal, een paar dingen.

1. Sorry voor het late updaten! Omdat het nu vakantie is probeer ik in ieder geval niet langer dan twee dagen tussen de updates te houden.

2. Sorry van het korte hoofdstuk

3. Ik hoop dat jullie het boek niet vergeten zijn.

4. Ik ben speciaal voor Halloween met een horrorverhaal begonnen en hij heet: The part of Halloween. Ik heb nog maar een deel maar er komen er nog heel veel. Dus maybe dat jullie het leuk vinden :)

5. Stel je wilt toch een horrorverhaal lezen maar geen zin in iets met Halloween? Dan raad ik je echt : Horrokamp aan!

Dat was het wel denk ik maar nogmaals heel erg sorry! Ik ben heel druk bezig om het verhaal uit te breiden maar ik moet het even mooi in elkaar Over laten lopen duss.. ik ben bezig !

Ciao people!