The boy that i love

-

Met trillende vingers scheur ik het witte papier open. Aarzelend haal ik de brief eruit en bekijk de tekst.
Rowan,
aangezien je erg gesteld bent op je vriendin Annabel hebben we een bedrag besloten. Voor 10.000 euro haal je haar hier weg. Je denkt nu natuurlijk het was toch 5000, nou ze is een nogal 'belangrijke' dochter van een bepaald persoon die zich sinds korte tijd weer gemeld heeft bij ons. Hier geef ik geen informatie over weg maar ik zou je vertellen, wees voorbereid en kom, alleen.
-
Het bedrag staat op mijn netvlies gebrand. Verward stop ik de brief terug in de opengescheurde envelop. De wind raast langs me heen en ik trek een knie op. Mijn rechterhand plaats ik achter me waardoor ik kan leunen en mijn linkerhand laat ik rusten op mijn opgetrokken knie. Ik voel hoe mijn haren dansen op het ritme van de wind en verslagen staar ik naar het water. Ik haal mijn hand van mijn knie en pak een steentje. Ik gooi hem in het water en verbreek de rust die er eerder was. Het lijkt op wat er op het moment speelt in mijn leven, door één fout ligt alles uit balans en het kost tijd om alles weer te herstellen...
Ik haal mijn handen omhoog en haal ze door mijn haar. Ik houd ze daar en verplaats me tot kleermakerszit. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en de bezorgdheid blijft aan me knagen.
Dan dringt er iets tot me door.
Ze weten dat ik weet waar hun zich bevinden. Mijn handen glijden van mijn hoofd en ik zucht zo diep als ik kan. Hoe kan ik Annabel daaruit halen als ik 10.000 euro moet betalen...
Ik sta op en loop het bos dieper in. Ik moet Grace spreken over hoe ze het met school heeft geregeld... De lessen, de docenten, de talentenjacht... Mijn gedachten doen pijn aan mijn hoofd en ik schoop tegen een boom aan. Ik sla met mijn vuisten op de stam en leg mijn voorhoofd er ook tegen aan. Zo blijf ik even staan en verwerk alle informatie. Het helpt echter niks en ik sluit mijn ogen, wachtend tot mijn hoofd me met rust laat. Ik haal mijn handen van het schors, draai me om en ga tegen de boom aanzitten. Ik pak de envelop nog eens en bekijk hem aandachtig. Ik laat mijn vingers over het lettertype gaan en lees de tekst opnieuw en opnieuw. Ik sta weer op en stop de envelop zo diep als mogelijk in mijn jackje, waarnaar ik terug loop naar het ziekenhuis.

Langzaam open ik de deur, ik kijk naar binnen en zie Daan. "Hey." Zeg ik en ik loop naar hem toe. Hij kijkt op en glimlacht: "Hey Rowan." Ik ga op heuphoogte van hem zitten en ga even door zijn haar. "Alles okay?" Hij kijkt naar zijn handen en knikt onzeker. "Beter, in ieder geval." Zegt hij zacht. Ik laat mijn hand zakken en knik ook. "Ik snap je." Hij kijkt me met zijn grote ogen aan en wacht eerst voordat hij iets zegt. Hij ademt diep in en zegt: "Waar is An? Ik heb haar al een tijdje niet gezien en ik wil haar graag hier hebben." Zijn ogen worden glazig en ik kijk hem strak aan. "Ik uhm, Daan, moet je eens goed luisteren naar wat ik nu zeg." Mijn stem klinkt schor en hij knikt langzaam: "Rowan, wat is er?" Zijn stem trilt en ik weet dat ik het niet meer kan uitstellen. "Annabel, is." Ik stop even en adem in. "Annabel is er niet." Ik kijk weg en ik hoor de verwarring in zijn stem: "Hoe bedoel je, is er niet?" Ik kijk hem nog altijd niet aan en zeg: "Ze is weg, niet hier." Ik hoor hem naar adem happen en hij gaat rechter zitten. "Rowan, wees alsjeblieft duidelijk." Fluistert hij op verwarde toon. "Annabel, is meegenomen door de mannen waarvan mijn vader geld geleend heeft. Het is de bedoeling dat we het geld terugbetalen als we haar terug willen." Ik adem diep in, aangezien alles eruit kwam met één adem en kijk naar hem. Hij kijkt emotieloos naar de overkant van de kamer en het lijkt alsof hij even van de wereld is. Na een poosje stil te zijn geweest zegt hij: "En Grace? Papa, mama?" Ik kijk nog altijd naar hem als ik zeg: "Grace is nu van alles aan het regelen om Annabel terug te halen, je ouders, daar weet ik niks over. Het lijkt alsof ze van de aardbodem verdwenen zijn en ze niet meer bestaan. Het spijt me zo Daan, ik weet het niet." Ik zie hem knikken en hij laat zijn hoofd hangen. "Komt Annabel terug?" Hij kijkt naar me en ik zeg: "Wees daar maar niet bang voor, het komt allemaal goed." Hij blijft me aankijken en zegt: "Hoe weet je dat zo zeker?" Ik zucht en zeg: "Omdat ik het zelf ga doen." Daan kijk me niet-begrijpend aan en vraagt: "Rowan, ik volg je niet?" Zijn stem doet me denken aan Annabel en ik doe moeite om mijn tranen te bedwingen. "Daan, wil je me iets beloven?" Hij bijt op zijn lip en knikt, nog niet helemaal overtuigd. "Ik ga het geld betalen voor Annabel, maar Grace heeft me verboden iets te doen voor haar terugkomst. Ik heb echter geen geduld meer en moet Annabel terug halen. Ik heb een brief gekregen met het bedrag en ik moet alleen komen." Daan haalt zijn handen omhoog en legt zijn hoofd erin. "Rowan hoe wil je dat gaan doen dan. Grace wordt woedend als ze erachter komt. Ze heeft altijd alles graag zoals zij het wilt en als jij dan je eigen wil op gaat zetten... Dat botst.." Ik knik kort en zeg: "Dat weet ik, maar ik heb dit gedaan, dus ik ben degene die het gaat oplossen." Daan vertrekt even zijn spieren en zegt: "Nu klinkt je echt als An." Zijn stem klinkt breekbaar, als een porseleinen beeldje dat balanceerd op een dun touwtje boven een afgrond waarvan de bodem niet te zien is. Uiteindelijk glimlach ik kort en zeg: "Daan, ik ga vanavond. Ik ben er klaar mee en ga Annabel terughalen." Hij kijkt even bedenkelijk voor zich uit en knikt heel licht: "Maar Rowan?" "Hmm?" "Laat alsjeblieft iets van je horen. Al is het maar een klein berichtje." Ik krab achter mijn hoofd en zeg: "Dat gaat moeilijk aangezien mijn mobiel bij Annabel ligt." Daan verplaatst zich en haalt iets van het nachtkastje naast hem. Hij overhandigt het aan mij en zegt: "Neem die van Grace, ik zeg wel dat de dokter hem heeft en dat ik hem later pas terug krijg." Ik glimlach kort en zeg: "Naar wie moet ik iets sturen dan?" Daan zijn gezicht betrekt even en hij zegt: "Kevin, stuur naar Kevin." Ik zucht en zeg: "Hij weet hier niks van af." Daan knikt en hij zegt: "Ik vertel het hem, hij kan moeilijk iets doen als je al weg bent en hij zou je helpen." Ik knik ook en zeg: "Dat weet ik, maar ik wil niemand bezorgd maken." Hij haalt zijn schouders op en zegt: "Het komt goed, ik regel het hier. Ik ben sterk genoeg en zorg ervoor dat jij je ding kunt doen. Maar Rowan." Hij kijkt me serieus aan en zegt: "Als je een tijdje niks van je laat horen, vertel ik het Grace." Ik ga door mijn haren en bijt op mijn lip tot ik bloed proef. "Okay, vertel het dan aan Grace." Daan zucht opgelucht en hij slaat zijn armen om me heen. "Kom alsjeblieft terug Rowan, samen met An." Ik snuif en zeg: "Zeker weten, het komt goed." Hij knikt tegen mijn schouder aan en zegt: "Succes." Ik ga even door zijn haren en zeg zacht: "Dankje Daan, tot gauw." We laten los en ik woel nog één keer door zijn haren. Ik draai me om als ik Daan hoor: "Rowan?" Ik kijk over mijn schouder en knik. "Bedankt dat je de grote broer voor me bent. Ik houd van je." Er loopt een traan over mijn wang en ik zeg: "Geen dank, ik houd ook van jou." Daan glimlacht en zwaait, voor een laatste keer. "Bye." Fluister ik en wuif met mijn hand. Ik draai me om en loop door de deur naar de uitgang, op weg naar mijn huis.
Tijd om Annabel daar weg te krijgen.