The boy that i love

-Annabel

"Dames en heren, jongens en meisjes. Het moment waar jullie allemaal op gewacht hebben is nu daar. Annabel en Rowan." Een luid geklap klinkt door de kleine ruimte waar ik in sta en ik voel een kneepje in mijn hand. "Je zult het geweldig doen, Annabel." Ik kus Rowan op zijn neus en loop het podium, met hem achter me aan, op. Ik blijf stil staan voor een microfoon en kijk opzij waar Rowan relaxed is gaan zitten en op zijn gitaar leunt. Ik glimlach naar hem en hij geeft me een knipoog. De lichten gaan langzaam uit en het eerste akkoord vult de zaal, waarnaar hij gevolgd wordt door een melodie.

Ik voel een warme gloed op mijn gezicht en houd mijn ogen nog even gesloten. Ik zucht nog even diep en hoor een paar mensen praten:

"De operatie is goed verlopen en verder is het allemaal gelukt."

Fjuuw.

"Vandaag worden ze uit het ziekenhuis ontslagen."

Eindelijk.

De stemmen sterven weg en ik open mijn ogen. Ik kijk naast me waar Rowan in een stoel ligt te slapen. Ik kijk naar hem en glimlach. Verschrikkelijk dat hij steeds door mij in het ziekenhuis moet komen. Ik haal mijn hand omhoog en veeg wat haar uit mijn ogen. Langzaam sta ik op en voel hoe stijf mijn lichaam is. Ik leun tegen me kussen en ga rechtop zitten. Ik kijk de kamer rond en laat mijn blik rusten op het bed waar Kevin in ligt. Een steek van schuldgevoel vult mijn aderen. Ik adem even uit en kijk naar het plafond. Ik hoor wat gerommel en zie dat Rowan langzaam wakker worden. Hij opent zijn ogen en knippert een paar keer. Langzaam draait hij zijn hoofd naar mij en staat meteen op. Hij pakt mijn hand vast en gaat met zijn andere hand door mijn haar. "Je bent wakker." Ik knik en glimlach. "We mogen vandaag weg." Hij zucht opgelucht en buigt zich naar me toe. Ik voel zijn adem die kriebelt in mijn nek en een seconde erna zijn zachte lippen. Ik grijns als hij weer terug omhoog komt en voel zijn adem op mijn gezicht, door de kleine ruimte tussen ons. "Het is voorbij." Fluistert hij. Ik knik en haal mijn hand naar zijn achterhoofd. Ik ga door zijn haren en trek hem naar me toe. Zijn lippen raken de mijne en ik leg mijn andere hand op zijn wang. Hij trekt me rustig op zijn schoot en ik voel zijn handen op mijn heupen. Opeens besef ik me iets.

Ik heb niets anders aan dan de kleren van het ziekenhuis, oftewel een kleedje die komt tot mijn knieën.

Ik ga met mijn handen door zijn haren en voel zijn handen zakken naar mijn bovenbenen. Ik glimlach en laat dan los. "We zijn niet alleen." Fluister ik. Hij grijnst en kust me op mijn kaak. "We gaan zo naar huis." Ik knik en hij legt me weer rustig in bed.

We horen een deur open gaan en zien Julia binnen sluipen. 

"We gaan straks." Zegt ze en kijkt even maar Kevin. "Als die slaapkop van een Kevin mee wilt." Ik grinnik. Ze loopt naar hem toe en wrijft met har duim over zijn wang. "Psstt, wordt wakker." Ik zie hem met zijn ogen knipperen en even later kijkt hij de kamer rond. Julia legt alles even uit en als ook Kevin op de hoogte is praten we nog even wat.

Ik zet, leunend tegen Rowan aan, een stap naar buiten en voel een frisse wind die mijn longen vult. "Eindelijk." Fluister ik in mezelf. Ik zie Rowan zijn auto staan en kijk naar mijn ouders. "Moet ik naar huis of mag ik nog bij Rowan logeren?" Ze kijken elkaar even aan en dan zegt mijn vader: "Als jij denkt dat je het aankan dan mag je met Rowan mee maar als er ook maar iets is, bel je meteen." Ik laat Rowan los en geef ze beideeen  knuffel. "Dankje." Mijn moeder glimlacht en mijn vader geeft een kort knikje. "Dan gaan we Daan even bij Grace ophalen en brengen we hem naar huis." We zwaaien ze uit en ik kijk naar Rowan. "Vind je het erg dat ik blijf?" Hij grinnikt en zegt: "Ik zou niet anders willen." Hij geeft me een korte kus en we lopen naar de auto. "Waar zijn Kevin enzo eigenlijk?" Vraag ik. "Hij krijgt nog even een controle en gaat dan naar huis." Ik knik en hoor hoe Rowan de motor start.

Ik steek de sleutel in het slot en loop naar binnen met Rowan achter me aan. Ik ben nog een beetje sloom van de verdoving en loop rustig maar boven. "Ik ga even douchen." Schreeuw ik nog snel en pak het T-shirt van Rowan en een schone lingerie. Ik loop de badkamer in en draai de kraan aan. Ik kleed me uit en stap onder de douche. De stralen voelen fijn aan en ik kijk naarél wat er nog over is van de wond. Mijn blik gaat naar het litteken en ik denk weer aan het steegje. Aan de vader van Rowan. Als het goed is komt hij met een paar weken vrij. Ik schud mijn hoofd en begin het liedje te zingen die Rowan voor me geschreven had. Ik draai de kraan weet uit en droog me af. Ik trek mijn lingerie aan en laat het T-shirt van Rowan over mijn lichaam vallen. Mijn haar bind ik in een knot en loop naar beneden. Ik kom de woonkamer in en ga op een leunstoel zitten. "Ik heb school afgebeld, je hoeft morgen ook niet te gaan als je er nog last van hebt." Zegt Rowan terwijl hij de kamer in komt met een glaasje water. Ik knik en Rowan komt naar me toe lopen. Hij geeft het glas aan mij en ik drink het langzaam leeg. "Het gaat wel." Zeg ik. Hij legt een hand op mijn been en Rowan glimlacht naar me. Ik kijk hem aan en houd zijn blik vast. "Bedankt." Zeg ik. Hij schudt zijn hoofd en lacht waardoor zijn kuiltjes en tanden tevoorschijn komen. Ik haal mijn hand omhoog en streel zijn wang. "Je bent knap." Fluister ik. Hij kust me op mijn neus en zegt: "Jij bent prachtig." Ik glimlach en kijk op de klok. 16:53. Rowan volgt mijn blik en zegt: "Zullen we wat bestellen?" Ik knik en hij staat op. "Pizza?" Ik knik weer en sta langzaam op. Hij loopt naar de keuken en ik hoor hem praten. Ik leg het glas op tafel, zet de tv aan en neem de afstandbediening mee. Ik laat me weer zakken in de stoel en zit een beetje te zappen als Rowan weer binnen komt. "Klaar." Ik glimlach en zeg: "Dankje." Hij komt naar me toe en tilt me op. Hij gaat in de stoel zitten en zet me op zijn schoot. "Dit is beter." Fluistert hij in mijn oor. Ik grinnik en maak me klein. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en hoor het ritme van zijn hart.

Ik zucht even en voel hoe hij langzaam door mijn haar gaat. We kijken een beetje tv en horen na een tijdje de deurbel gaan. We staan op en lopen naar de voordeur. Als we hem openen gaat Rowan beschermend voor me staan en ik pak zijn hand. Ik hap naar adem en knijp in Rowan zijn hand.

Dit is niet de pizzabezorger.