The boy that i love

-Annabel

"Ik weet niet of je het je herinnert, maar ik heb het al ongeveer gezegd, maar niet de hele waarheid. Ik zei dat Jack 15 jaar geleden samen heeft gewerkt met mijn vader. De waarheid is dus, Jack ís mijn vader." Hij kijkt me aan en gaat verder: "Hij was net als de vader van Rowan, verslaafd aan alcohol. Zijn schulden waren nog hoger dan dat van hem. Hij kreeg een keuze: Of hij moest alles terugbetalen óf hij ging werken voor deze 'organisatie'. Toen hij de keuze maakte om zich hier te voegen verliet mijn moeder hem. Niet veel later ontmoette hij een andere vrouw. Hij was ermee getrouwd en was ons vergeten. In de tijd dat hij met die vrouw was heeft hij tientallen mensen bezeerd, of vermoord. Na al deze conflicten heeft mijn moeder me naar school gestuurd.Toen ik 15 was en Dave 5 werd, ontmoette ik Mia. Ze leek op jou. Lange, stijle, bruine haren, prachtig lichaam, kuiltjes, een mooie glimlach. Ik werd verliefd op haar. Na een jaar, op mijn 16e verjaardag kwam ze langs op mijn verjaardag en gaf ze me een brief. Er stond in dat ze me al heel lang leuk vond en ik was nog nooit zo gelukkig geweest dan op dat moment. We kregen wat en we waren net als Rowan en jij. We zouden voor elkaar sterven als het nodig was." Na deze zin is het even stil. Ik denk na over het steegje waar Rowan zijn vader een poging deed om Rowan neer te steken. Een traan loopt over mijn wang en hij gaat na een diepe zucht verder: "Dat was dan ook wat ze deed voor mij. Mijn vader had na jaren contact met me opgenomen en kwam bij me langs toen mijn moeder en Dave er niet waren. Mia was van plan op dat moment langs te komen en ik was eerst alleen met hem." Ondertussen rollen er steeds meer tranen over mijn wangen en ik zie dat Beau het ook niet lang meer houdt. "Na een diep gesprek maakte ik mijn vader uit voor verrader en vieze zuiplap. Hij was woedend geweest op het aanbod dat ik had afgeslagen. Hij vroeg of ik met hem mee wilde. Ik had hardnekkig met mijn hoofd geschud en hij hief zijn pistool. Mia kwam op dat moment de woonkamer in en op het moment dat hij de trekker overhaalde sprong Mia ervoor." Een traan heeft een weg gevonden over zijn wang en hij gaat met veel moeite door. "Ze was dood, de kogel ging dwars door haar hart. Mijn vader liet het wapen vallen en rende weg. Hij riep nog iets over zijn schouder, maar ik heb nooit geweten wat.." Versteld van zijn verhaal heb ik alleen maar medelijden gekregen met Beau. Hij wilt dit niet, hij is geen slecht persoon, hij moet doen wat nodig is om zijn broertje te redden. "En hoe kom je hier dan?" Vraag ik met een lichte aarzeling in mijn stem. "Ik had gezworen, dat de volgende keer dat ik hem zag, ik hem kapot zou maken." Zijn stem klinkt kil en zijn nagels boren zich in zijn handen. "Maar uiteindelijk.." Hij schudt triest zijn hoofd en gaat verder: "Was mijn vader de enige optie om naar toe te gaan. Mijn moeder was overleden en we stonden op straat. Ik moest het doen, om Dave in leven te kunnen houden." Hij zucht diep en ondertussen lopen er steeds meer tranen over zijn wangen. Ik weet even niet wat ik moet doen en uiteindelijk sla ik mijn armen om hem heen. Ik voel hoe zijn schouders zich aanspannen en dat hij met enige twijfeling zijn armen om mij heen slaat. Ik zoek naar woorden maar opeens gaat er niks door mijn hoofd. Beau laat los en hij zegt: "Annabel, ik heb nooit gewild jou en Rowan uit elkaar te halen. Jullie deden me zo aan ons denken en ik wilde gewoon niet dat er iets tussen jullie zou gebeuren." Hij schudt zijn hoofd en zegt op het laatst: "Annabel, ik doe er alles aan om je hier zo snel mogelijk weg te krijgen." Hij kijkt me aan en ik haal een hand door mijn haren. "Rowan komt vanavond om het losgeld te betalen. Hij betaalt en jij mag gaan." Verdoofd door zijn woorden staar ik langs hem heen naar de torenhoge boekenkasten. "Rowan komt?" Beau knikt en zegt heel zachtjes: "Zorg ervoor, dat je niks meer met de vader van Rowan te maken hebt." Ik kijk naar hem en trek een wenkbrauw op. "Zijn vader maakt ook deel uit, van dit alles. Hij is met behulp van ons de gevangenis uit en heeft hij een goedkeuring van de rechter. Hij hoort nu bij ons. Zorg ervoor dat al het contact tussen jou en hem en Rowan en hem verbroken is." Zijn blonde haren lijken goud in het zwakke licht en zijn ogen kijken me serieus aan. Ik knik licht en zeg: "Dus vanavond ben ik hier weg?" Hij wacht even en knikt ook met zijn hoofd. Ik zucht opgelucht en ik kijk naar hem. Ik moet hem hier ook weghalen. Hij verdient het niet hier te zijn. Ik sta op en stroop mijn mouwen op. Beau schuift de stoel ook aan de kant en hij zegt: "Annabel, ik hoop dat ze er niet achter komen dat je dit weet." Ik hoor een lichte pijn in zijn stem en ik knik: "Komt goed." Hij gaat door zijn haar en zucht diep. "Ik ga naar Dave," Ik knik en hij loopt naar de de deur. Voordat hij erdoorheen gaat kijkt hij nog een keer over zijn schouder en zegt hij: "Jack wilt je nog spreken." Ik haal mijn schouders op en hij loopt weg.
Ik plof neer op de stoel en adem diep in en uit. Praten met Jack is wel het laatste waar ik zin in heb. Ik sta weer op en loop de deur uit. Verderop hoor ik een paar stemmen en langzaam sluip ik naar het geluid.
"-steken?" "Je waagt het niet iemand te vertellen, hoor je me?" Een dreigende stem klinkt en ergens komt er een vage herkenning aan te pas. Ik probeer een gezicht te plaatsen bij de stem maar helaas. Even is het stil en de andere man gaat door. "Hoe zit het met het losgeld van die jongen?" "Daar is voor gezorgd, maar hierna is niks meer hetzelfde.." Ik hoor voetstappen en glip door een deur. De mannen lopen door en ik vang een glimp op van korte, bruine haren. Ik knars met mijn tanden en loop de kamer weer uit. Ik ga door mijn haren en verlang naar een elastiekje om het vast te binden. Mijn buik knort en ik leg mijn hand erop. Ik voel het trillen onder mijn vingertoppen en ik knijp even mijn ogen dicht. Ik haal mijn hand weg, open mijn ogen en loop door. Ik bijt op mijn lip en zoek de kamer waar ik de vrouw gezien had die een bord met eten aan Beau gaf, waarnaar hij hem aan mij gegeven had. Ik soms ook met mijn eigenwijze hoofd. Ik speel ondertussen met mijn vingers en wil een willekeurige deur openen als ik een stem hoor.
Jack.
Ik kijk om en daar staat hij. Een glimlach zorgt ervoor dat zijn kuiltjes tevoorschijn komen en hij wilt op me af lopen. "Annabel." Ik houd mijn hand op en zeg: "Niet verder." Verslagen laat hij zijn handen langs zijn lichaam en stopt hij met stappen. "Annabel, luister naar me." Ik kauw aan de binnenkant van mijn wang en hij gaat door. "Ik heb dit nooit gewild." Ik stop met kauwen en zeg: "Waar is mama?" Zijn gezicht vertrekt en hij antwoordt niet. Zijn gezicht ziet er gevallen uit en er zitten rimpels die er eerder nog niet zaten. Zijn ogen staan op kil en hij zegt nog steeds niks. Ik verlies mijn geduld en schreeuw door de gang: "Waar is mama!" Hij schudt met zijn hoofd en zegt: "Annabel stop!" Nu is het mijn beurt om met mijn hoofd te schudden en ik wijs met mijn vinger naar hem: "Jij." Ik zet dreigend een stap naar hem toe. "Gaat mij nu vertellen wat je met mijn moeder hebt gedaan." Hij klemt zijn tanden op elkaar en hij ademt zwaar. "Annabel, je zult me niet geloven." Ik grinnik zonder vreugde en zeg: "Dus, doe de moeite eens en vertel het me. Misschien ken je mij ook niet zo goed als ik dacht dat ik jou kende." Ik frons mijn wenkbrauwen en even weet hij niks te zeggen. Hij zucht en er rolt een traan over zijn wang. "Het spijt me, Annabel." Ik trek een mondhoek op en sis: "Zeg het me, Jack." Ik spreek zijn naam vol walging uit en hij kijkt me met een spijtige blik aan. "Ik kon er niks aan doen." Een naar voorgevoel kruipt omhoog. "Wat heb je gedaan." Fluister ik. Hij wendt zijn blik af en zucht. "Ze wist te veel." Ik loop naar hem toe en kijk naar hem op aangezien hij een kop groter is. "Vertel me wat je hebt gedaan en bespaar me je praatjes!" Schreeuw ik. Hij draait zich om en rent weg. Meteen sprint ik achter hem aan en hij laat me alle gangen zien. Het voelt fijn weer te bewegen. Adrenaline stroomt door mijn aders en hij versnelt. Ik loop met gemak achter hem aan en volg hem. Ik zie dat hij een richting op loopt en ik blijf hem volgen. Uiteindelijk stopt hij en loopt hij langzaam uit. Een deur aan het einde van de gang trekt mijn aandacht en Jack haalt een sleutel tevoorschijn. Ik loop langs hem heen naar de deur en houd mijn hand op. Hij schudt zijn hoofd en duwt me ruw aan de kant. De muur vangt mijn klap op en ik bijt hard op mijn lip. Bloed vult mijn mond en ik grom. Hij opent het slot en gaat aan de kant. Hij kijkt naar me en zwaait de deur open. Ik duw hem verder open en loop naar binnen. 
Mijn mond valt open en ik blijf stokstijf stil staan.

"Mam?!"