The boy that i love

-

De man ademt zwaar in en lijkt een beetje verward. Dan keert zijn grijns weer terug en Rowan laat mijn hand los. "Doe met mij wat je wilt maar blijf van Annabel af." De man schudt lachend zijn hoofd en zegt: "Daar maak ik wel een beslissing over jongen. Als ik vind dat ze zich stout heeft gedragen, gaat zij er natuurlijk ook aan." Hij grinnikt en gaat verder: "Maar eerst mag ze zien hoe het bloed uit jou aderen stroomt." Zijn vinger gaat langzaam naar de trekker.
Dan denk ik niet meer na en doe wat mijn vader me geleerd heeft. Ik spring voor Rowan en fluister nog snel: "Het spijt me." Ik duw hem op de grond en draai me weer om. Met mijn linker arm draai ik vanuit de binnenkant naar buiten. Een zware klap en het pistool valt op de grond.

Maar net een seconde te laat, want het schot is al gelost.

Met al mijn kracht slaag ik de man in zijn maag en hij buigt naar voren. Ik geef hem een knie in zijn gezicht en ik voel hoe de man me tegen de muur drukt. Zijn handen gaan naar mijn strot en hij tilt me tot net boven de grond. "Nog een laatste wens liefje?" Ik hap naar adem en hij begint langzaam het lucht uit me te persen. Ik blijf happen naar adem en mijn ogen worden langzaam slap. Ik hoor nog net wat een persoon zegt: "Laat haar los."
De man laat me vallen en ik probeer mijn longen weer met lucht te vullen. Ik hoest en proest en hap naar adem. Langzaam voel ik mijn hart weer tegen mijn borstkas en kijk op naar de man.
En Rowan die ervoor staat met een pistool.
De man begint te lachen en zegt: "Je kunt mij toch niet neerschieten jongen. Daar ben je veel te zwak voor." Rowan grijnst en hij ziet er stoer uit met deze houding: "Ik ga je inderdaad niet neerschieten maar dat is niet omdat ik het niet durf. Het is om jou toch langzaam, maar zeker ziet te verdwijnen achter slot en grendel." De man kijkt hem nog steeds met een grijns aan: "Wat ga je dan met me doen?"

Een schot vult de kamer en ik buig mijn gezicht naar de grond met mijn handen op mijn achterhoofd. Ik hoor de man kermen van de pijn. "Jij rotjong."
Dan gebeurt alles heel snel. Politie mensen komen binnen stormen en pakken, de nog steeds onbekende, man mee naar buiten. Rowan praat nog wat met ze maar ik besteed er geen aandacht meer aan en loop naar de woonkamer. Ik laat me op de bank zakken en voel hoe pijn mijn lichaam in beslag neemt. De verdoving is zeker weten uitgewerkt en zo moe ben ik nog nooit geweest.
Een deur gaat dicht en Rowan komt langzaam naast me zitten. "Het spijt me, Annabel." Ik glimlach en zeg: "Ik had al zo'n vermoeden wat die man van plan was en je hebt onvrijwillig goed mee gewerkt." Hij grijnst en gaat door mijn haren. Hij tilt me op en loop langzaam de woonkamer uit door naar boven. Ik glimlach en leg mijn hoofd tegen zijn borst.

Nú is het voorbij.