The boy that i love

-Rowan

"Weet je wat, ik denk dat ik maar eens ga." Zegt Megan. Ze wilt bij me in de buurt komen maar ik duw haar ruw weg. "Mijn huis uit." Schreeuw ik. Ze glimlacht en geeft me een handkus waarnaar ze de trap afloopt. "Annabel alsjeblieft laat me praten!" Schreeuw ik vol wanhoop. "Het spijt me Rowan. Ik kan het niet." Is het laatste wat ze zegt terwijl ze naar beneden loopt met haar spullen in haar hand.

Ze gaat weg

Ik ben haar kwijt

Dit kan niet

Als ze nu weg is

Ben ik haar ook écht kwijt

Ik sta aan de grond vastgenageld en laat de gedachtes in me op komen. Meteen schakelt er een knop om en ren ik achter Annabel aan. Ik pak haar bij haar arm en ze stopt met lopen. We staan in de keuken en ik blijf haar vasthouden. "Rowan, laat me los." Zegt ze. Ondanks de kille woorden die ze zegt blijf ik haar vasthouden. "Annabel, ik laat je niet gaan." Ze draait haar gezicht naar me om en ik zie dat ze twijfelt. "Annabel, het was niks. Megan had dit allemaal al gepland. Ze wilt ons uit elkaar halen!" Ik zie dat ze slikt en zachtjes hoor ik haar zeggen: "Dat is dan gelukt." Als een baksteen voel ik mijn hart naar beneden vallen. "Annabel, dat meen je niet." Fluister ik. Ze snikt en kijkt naar me op. "Helaas wel, Rowan." Ik voel de tranen branden achter mijn ogen. "Ma-" "Het spijt me, Rowan." Onderbreekt ze me. De eerste tranen vinden een weg over mijn wangen en ik kijk haar, misschien wel voor de laatste keer, aan. Ik zet een stap naar haar toe en pak haar hand. "Ik laat je niet gaan, Annabel." Zeg ik. Ze bijt op haar lip en kijkt weg. Ik leg mijn vingers onder haar kin en draai haar gezicht naar me toe. Ik weet dat ze dit ook niet wilt. Dit mag niet het einde zijn. Een traan volgt haar kaaklijn en ze kijkt me aan. "Ik zal je missen."

Nee, dit kan niet het einde zijn.

Ik haal mijn gezicht dichter bij en druk mijn lippen op de hare. Haar zachte lippen voelen vertrouwd aan en ik voel dat ze er in mee gaat. Ik leg mijn andere hand om haar middel en wil haar naar me toe trekken als ze zich terug trekt. "Rowan, maak het alsjeblieft niet moeilijker." Ze geeft me een kus op mijn wang en ik denk terug aan het moment, dat ik haar sleutel gevonden had. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en sluit mijn ogen voor een seconde.

Het leven is een balans, Rowan. Een balans die je behoudt door te beslissen wie je los laat en wie je vasthoudt. Als het bestemd is voor elkaar om vast te houden zul je eerst moeten leren om los te laten, zodat je grip alleen maar steviger kunt maken doordat je weet dat je diegene niet meer kwijt wilt. Zo zul je zien dat de dingen waarvan je denkt dat het over is, toch een weg gevonden hebben om zich weer vast te klampen aan jou.

De woorden van mijn moeder doen pijn aan mijn hoofd en ik zie hoe Annabel haar koffer pakt die ze had neergelegd. "Later Rowan." Ik pak nog even haar hand vast en zucht even. Dit klopt niet, haar laten gaan. Het voelt niet goed. maar misschien... Misschien is het het beste.

"Het spijt me, Annabel." Fluister ik. Haar hand glijd uit die van mij en ik voel bij elke stap die ze zet een mes in mijn hart. Ze blijft voor de deur staan en haalt iets uit haar schoen.

De sleutel.

Ze legt hem neer op het aanrecht en loopt weer weg.

Weg van mij.

Ik hoor een deur die zich sluit en verdoofd blijf ik achter.

Ik leun tegen de muur achter me en laat me naar beneden glijden met mijn hoofd in mijn handen.

Tranen lopen over mijn wangen en ik kan er niet meer omheen.

Ik ben haar kwijt.

The right things, always hurt the most.

Je hebt gelijk mam, je hebt gelijk.