The boy that i love

-Annabel

De woorden van Beau weergalmen door mijn hoofd. "Jack, is niet je biologische vader." Beau zijn adem vermengt zich met het mijne en langzaam beginnen mijn knieën te knikken. "Hoe bedoel je." Probeer ik te vragen maar de woorden blijven steken in mijn keel. "Je vader, is niet je échte vader. Hij is niet wie je denkt dat hij is." Verlamd staar ik naar de papieren die op het bureau liggen. "Waar is dan mijn échte vader." Vraag ik zo zacht dat ik betwijfel of hij het gehoord heeft. "Die." Hij stopt even en haalt zijn hoofd bij mijn oor vandaan. Hij zet zijn handen tegen de muur achter me en er ontstaat een kleine ruimte tussen ons. "Is er niet meer."
Ik kijk naar hem op en zie zijn ogen fonkelen in het licht. Een jongen die ik niet ken, neemt me met behulp van andere mannen mee waardoor ik mijn familie en vrienden niet meer kan zien. Ik zit hier tussen zijn armen en de muur terwijl hij me vertelt dat mijn vader niet mijn biologische vader is maar dat mijn echte vader dood is. Ik kijk hem nog steeds aan en er loopt een traan over mijn wang. "Je liegt, Beau. Je liegt." Fluister ik. Hij laat een vreugdeloze glimlach zien en zegt: "Was het maar waar, Annabel." Zijn ogen laten een twinkeling zien en ergens weet ik dat hij niet liegt. Het ligt aan mezelf dat ik het niet geloof. Ik wil het niet geloven. Ik schud mijn hoofd en sla mijn handen voor mijn ogen. De tranen lopen over mijn wangen en ik begin te snikken. Ik mis Rowan. Ik mis Julia, Grace, Kevin, Daan, mam pa-. Meteen komen er meer tranen en ik kan niet meer. Ik voel Beau zijn armen om me heen en even verstijf ik. Na een seconde geef ik het op en stort me op zijn schouder. "Beau, ik wil hier weg." Snik ik. "Ik wil hier weg, ik wil terug naar mijn familie en vrienden." Hij schudt zijn hoofd en zegt: "Dat kan niet Annabel, totdat het losgeld betaalt is." Ik hoor aan zijn stem dat hij twijfelt en ik blijf doorhuilen. Ik wil Rowan, niet Beau. Zijn armen voelen niet vertrouwd, ik wil me losrukken maar heb geen puf meer. Ik kan niet meer. Beau haalt zijn armen van mijn middel en houdt ze op mijn schouders. Ik kijk hem met betraande ogen aan en laat mezelf gaan. Ik glijd naar beneden en voel hoe ik de koude vloer ontmoet. Niet veel later, stopt alles om me heen.

De koude muur streelt mijn vingers, als ik ze erlangs laat glijden. Mijn vingertoppen voelen het gruwe gesteente en ik draai me om. Ik laat mijn armen langs mijn lichaam vallen en kijk naar het einde van de gang. Een gedaante staat vanaf daar naar me te kijken en ik houd mijn hoofd scheef in de hoop dat ik hem beter kan zien. Ik begin langzaam in de richting van het einde van de gang te lopen en verplaats mijn benen. Zonder echt besef merk ik dat ik steeds dichter bij kom. Ondanks alles voel ik me licht en sla mijn armen onder het lopen over elkaar. De kille wind streelt mijn armen en ik kijk nogmaals naar de gedaante. "Hallo?" Fluister ik. De man kijkt me aan en veroert geen vin. Ik begin sneller te lopen en zie zijn vriendelijk groene ogen. "Annabel." Ik draai me met een ruk op, bij het horen van mijn naam en sta oog in oog met mijn vader. "Pap?" Hij schudt zijn hoofd en haalt een hand door zijn haren. "Het spijt me Annabel." Ik kijk hem raar aan en zeg: "Pap, waar heb je het over." Vanacher zijn jas haalt hij een pistool vandaan. Ik kijk naar achteren en zie de onbekende man staan. Ik draai me terug naar mijn vader en kijk hem aan. Zijn blik verraadt dat hij spijt voelt en hij heft het wapen. "Weet dat ik dit nooit gewilt heb." Een schot.
Pijn stroomt door mijn zenuwen en ik grijp naar mijn borst. Ik haal mijn vingers op om te kijken en zie ze langzaam rood kleuren. Ik richt een laatste blik op de man waarbij langzaam een traan over zijn wangen loopt. Ik kijk van hem weer naar mijn vader en zeg als laatste: "Pap?" Waarnaar ik op de grond val.
Met een schreeuw word ik wakker. Rechtop zittend en badend in het zweet kijk ik de kamer rond. Ik ben weer in de kamer die Beau me had aangewezen. Ik hijg en kijk naar mijn vingers. Niks. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en schuif mijn, nog altijd vieze, haren naar achteren. Ik kijk naar de dicht geschoven gordijnen en laat me achterover vallen. Langzaam begin ik te snikken. Alle emoties komen eruit en ik laat ze gaan. Ik mis alles en iedereen. Ik wil weg hier. Hoe zou het zijn met Daan? Met Rowan? Waar zijn mijn ouders?
Papa.
Meteen zit ik weer rechtop en sla het deken van me af. Mijn blote voeten komen in aanraking met het zachte tapijt en ik sta op. Mijn benen bewegen naar de boekenkast en ik zoek naar het fluwelen bordeaux rode boekje. Na even zoeken vis ik hem er tussen uit en loop naar het bureau. Ik zoek naar de pen en schuif een la open. De pen zit erin maar er is iets anders dat mijn aandacht trekt. Ik haal mijn hand op en neem een kleine foto vast. Ik haal hem eruit en ga met mijn vingertoppen over het beeld. Een jongen zit glimlachend op de schoot van een man. Aan de ogen van het jongetje te zien is het Beau. Ik kijk naar de man en laat mijn blik rusten op zijn kuiltjes en zijn vriendelijke uitstraling.
Mijn vader.
Ik kijk nog beter en zie inderdaad de manier waarop zijn tanden staan. De manier waarop hij lacht. De manier waarop hij het jongentje op tedere manier vasthoud. Dit kan niemand anders zijn dan mijn vader. Verbaasd blijf ik naar de foto staren. Wat verbergt mijn vader? Zou Jack de echte vader van Beau zijn? Waar gaat dit heen? Ik schud mijn hoofd en leg de foto terug. Ik kijk er nog één keer naar en pak de pen, waarnaar ik het laatje sluit.

Heeeeej allemaal!!!!
Ik ben super erg bezig om het verhaal een beetje spannend te maken. Ik wil dit verhaal een andere wending geven. Van het vertrouwde leventje naar het onbekende terrein.
Ook wilde ik jullie eventjes bedanken voor alle lieve comments, alle votes en natuurlijk alleen al voor het lezen! Ik heb gewoon gezien dat het eerste deel al over de 11k is! Hoe vet! En dit verhaal staat #11 bij de categorie Non Fictie! Super bedankt iedereen :-D
Anyway, genoeg met deze A/N het volgende stukje komt er weer zo snel mogelijk aan :-)Ciaooo!