ZAYN'S aNd Rose'S🌹

that's how it ends

PEPPINA- Mademoissele Noir

ELAMM BN GELDİM END GİDİORUM

BU FİNAL BÖLÜMÜMÜZ

EVET BU ŞEKİL BİTİRDİM AMA BONUS BÖLÜM ATARIM BİR İKİ TANE

TEŞEKKÜRLER :)

Dudaklarımın arasına yerleştirdiğim sigaradan bir nefes daha alırken bir yandan da herkesin nasıl büyük bir ilgiyle Eloise'le ilgilendiğini bahçeden salona açılan büyük cam kapıdan izliyordum. Herkes onun gülümsemesi için türlü şebeklikler yapıyor ve her hareketini dikkatle izliyorlardı. Herkes onların mutluluğu için her şeyi yapmak için tetikte beliyordu ve... bense sadece bu anlara tanıklık eden bir yabancı gibiydim. Buraya geleli neredeyse bir sene olacaktı ve ben hala onların hayatında yer alıyormuş gibi hissedemiyordum. Şu an da olduğu gibi onların hayatına bir fanusun camından bakıyor gibiydim. Onlara erişmek imkansızdı, bunca zaman geçtikten sonra bile hala imkânsız hissettiriyordu. 

O gece Arilyne'le olan yakınlaşmamızı Louis böldükten sonra içimde hayatımın düzeleceğine dair olan umudum yavaşça solmuştu. Öyle ki burada kalmayı, İtalya'ya geri dönmek yerine onlar için burada sıradan bir okulda eğitimimi tamamlamayı kabul etmiştim ama geçirdiğim her bir saniye onlar için bir yabancıya dönüşmemdeki bir adımdı sadece. Arilyne gitmem gerektiğini söylemişti, ona burada kalacağımı söylediğimde bana gitmemi ve ne hayal ettiysem onu yaşamaya devam etmemi söylemişti ama yapamamıştım. Arilyne ve Eloise'i bırakıp gitmenin benim için bir intihardan daha fazlası olmayacağını biliyordum. Bu yüzden ne olursa olsun burada kalmayı seçmiştim ama bu Bay Briganti'nin kulağına gittiğinde inanılmaz bir teklifin ayaklarıma gelmesi de kaçınılmaz olmuştu. Bana Londra'da olan sanat okulunda benden küçük öğrencilere ders verip, aynı zamanda ise kendi derslerime bu okulda devam ederek okulumu bitirme fırsatı tanımıştı. Tüm hikayemi biliyordu. Arilyne'i gördüğüm gece sergide çıkardığımız olay için ondan özür dilemeye gittiğimde her şeyi anlatmam karşılığında beni affedeceğini söylemişti ve ben de anlatmıştım. Ailemi, Arilyne'i, İtalya'ya gidişimi ve orada kabusa dönen hayatımı, sergiyi ve Arilyne'in hamile olduğunu sergide öğrenişimi. Beni ilk önce baba olduğum için tebrik etmiş ve daha sonrasındaysa bir sorun olmadığını söylemişti. İtalya'ya geri dönmeyeceğimi Beth'den öğrendiğinde ise beni hayatımın yoluna gireceğini inandıran bu teklifi yapmıştı. İtalya'da okuma fırsatından daha büyük bir şeydi. Hem onun okulunda eğitim alacak hem de öğrencilere ders verip para kazanabilecektim. Düşünmeden kabul edip nasıl teşekkür edeceğimi bilemediğimi söylediğimse ise bana sadece bakmış ve ailemden ne olursa olsun vazgeçmemem gerektiğini söylemişti.

Bu konuda bir hikayesi olduğu belliydi ancak sorgulamamıştım. Haddim olduğunu sanmıyordum o gece benimle paylaşmadığında göre basit bir şey olmadığını düşünmüştüm. Herkesin omzunda taşımak zorunda olduğu yükler vardı ve anlaşılan bizim hikayemiz herkesinkinden daha çok benziyordu.

Gözlerimi mutfak tarafındaki masanın etrafında oturmuş birbiriyle sohbet eden Wes ve Arilyne'e çevirdim. Bir süredir geliyor ve hem kızımla hem de Arilyne'le oldukça fazla ilgileniyordu. Louis'i biraz sorguladığımda ikisinin birkaç kere buluşmaya çıktığını ve Arilyne hamileliğini öğrenince daha fazlasının olmadığını öğrenmiştim. Şimdiyse sanki tekrar onun hayatına girmeye çalışıyor gibiydi. Öyle ki Arilyne benden gittikçe uzaklaşıyor olmuştu. Kimsenin... yokluğumun farkında olduğunu sanmıyordum. Herkes kendi düzenini bir şekilde ben yokken kurmuş gibiydi. Arkadaşlarım bile. Yokluğuma herkes o kadar çok alışmıştı ki varlığım bir süre sonra anlamını yitirmişti. Eloise... Hayatı o kadar kalabalık ve güzeldi ki babasının eksikliğini hayatı boyunca hissedeceğini sanmıyordum. Herkes etrafında pervane olurken belki de herkes bensiz daha iyi olacaktı. Kızım bile. Kalbim bu düşünceyle daha çok sancırken, esen rüzgarla hafifçe titreyerek elimi ceketimin cebine koydum ama orada olduğundan bile haberimin olmadığı pakete değen parmak uçlarım bir anda içimde unuttuğum bir isteğin uyanmasına sebep oldu. Parmak uçlarımla paketi daha sıkı kavradım.