welcome in the arena

klaarmaken

"goed welkom allemaal" "hallo sir hock," riepen we allemaal tegerlijk. hock ging veder; "jullie weten, deze week is het jullie beurt. ik weet dat jullie de regels kennen, maar ik herhaal ze gewoon nog een keer. regel één, mensen worden niet echt gedood, gaat iemand bijna dood of is ernstig gewond wacht dan tot diegene verdwijnt. regel twee, een mes tegen de keel aandrukken word gezien als iemand die dood gaat, die verdwijnt dan ook weer. en regel drie, wees sportief. goed zoals jullie ook weten zijn er regels voor deze week. je krijgt ze in het spel nog een keer te horen maar dat is meer voor het publiek. jullie mogen samenwerken." er steeg een klein gejuich op. sophie stak haar hand op; "sir, hoeveel personen?" "twee. niet meer. merken we toch meer verbonden word je gediskwalificeert. "meneer," vroeg ik, "mogen er dus nu twee winnaars zijn?" "ja, maar veder is de arena hetzelfde als altijd. je begint alleen. zoek elkaar maar later op. goed de spelen beginnen over een half uur, dus gogogo." we stonden op en draafde naar de deur.

"Dus.. wij samen?" Vroeg shannon aarzelend. Ik glimlachte; " tuurlijk. Jij en ik, geweldig team. We zaten op èèn van de banken in de kamer. De meeste spelers waren al klaar en zaten druk met elkaar te praten. Sommige zagen nog in de stoelen om zich gereed te maken. Over ongeveer een wartier was het zover. "Dus wat is je tactiek?" "Huh?" Is schrok op uit mijn gedachten. Shannon zuchtte geërgert; "je tactiek, je plan?" "O ja. Goed eerst ieder voor zich. Heb je de juiste spullen kom dan nar mijn hut. Zoals altijd bind ik de roze doek op mijn dak. Daarna zien we wel verder. Begrepen?" Hij knikte als bevesting. Heel even leek het of hij nog wat wilde zeggen maar hij werd onderbroken door de luide bel.

"Geachte spelers willen jullie zo vriendelijk zijn naar jullie plaatsen te gaan," hoorde ik de vrouwe stem uit de luidspreker. Ik gaf wen bemoedig kneepje in shannons hand en stond op om achter de andere aan te lopen. Wel liepen met ze allen door de gang. De groep werd steeds kleiner doordat sommige hier al hun 'kamer' hadden. die van mij was achterin. nou ja bijna. wel als laatste van de tributen, maar een stukje veder was de vergaderruimte van de spelleider. dat was soms best handig want soms hoorde je wel eens informatie die wel is van pas zou kunnen komen. zoals die ene keer dat het doolhof per dag veranderde. de andere dachten dat ze gek werden, maar ik wist precies wat er aan de hand was. stiekem eigenlijk wel een beetje vals spelen, maar ja dat deed eigenlijk iedereen wel hier. ondertusseen was iedereen in hun kamers en liep ik door naar achter. ik stopte niet voor mijn kamer maar liep sneaky veder naar de deur vederop. gellukig, de deur stond op een kier en er kwamen stemmen uit. ik gleurde door de spleet. bingo, de spelleider, david, stond te praten met de directeur. wat deed de directeur nou weer hier. hij komt hier alleen maar voor super belangrijke zaken. ik deed de deur nog een klein stukje open om te luisteren wat ze te zeggen hadden. "...dit gaat toch niet," hoorde ik david nog, "dat kost echt teveel spelers." de directeur zuchtte geërgerd: "knoop dit nou eens goed in je oren. een keer per jaar laten we ze niet verdwijnen. het publiek begint zich te vervelen david. we moesten wel met iets nieuws komen. ben je er niet mee eens kun je maar beter ophoepelen." ik had genoeg gehoord. half stuikelent rende ik mijn kamer in. dit moest shannon weten..