welcome in the arena

bolletjes

"Dus als ik het goed begrijp heb jij verstand van die bolletjes?" Anne knikte enthousiast; "Ja, het zijn de zogehete atoombommetjes. Die heten zo omdat er rook uitkomt in de vorm van hoe een atoom ontploft. Vervolgens explodeert hij. Kun je me nog volgen!" ik knikte; "ja ga gerust verder." " nou kijk, de bedoelimg van de rook is dat je tegenstander niets kan zien. Dat beteket dus dat de kans dat hij weg komt van het bolletje klein is. Dat is handig want ongeveer tien seconden later ontploft de boel waardoor je tegenstander is uitgeschakelt. Je moet er natuurlijk wel voor zorgen dat je op veilige afstand staat. Maar ja, simpel gezegt: het is een soort mini-atoombom. Als je wil kunnen we er eentje uittesten." ik knikte; "ja, goed idee. Alleen dan wel zo ver mogenlijk van het kamp." ze lacht: "ik denk ook wel dat dat een goed idee is.

"Je hoeft alleen maar het knopje in te drukken en hem naar beneden te gooien." we stonden met ze'n tweeén op een doolhofmuur, Anne en ik. We waren minstens een halve kilometer van de rest af, bijna aan de rand van het doolhof. "Oke, gewoon op dit knopje drukken dus.." klik, Shit.. "Snel weggooien nu!!" schreeuwt Anne. Geschrokken laat ik het bolletje vallen. De bol stuitert naar beneden. Net voordat het de grond raakt klinkt er een harde knal. Het bolletje begint hard rond te tollen en razendsnel verspreid er rook in de doolhofgang. Binnen een mum van tijd is er niks meer van de bodem te zien. Ik kijk vragend naar Anne. Die grijnst terug en me met een nog-even-wachten-blik aankijkt. Nog geen 5 seconden later is er een lichtflits en nog een knal. Het bolletje is ontploft..

"Hé zeg, zullen we naar die andere groep gaan? Volgens mij zitten we er niet ver vanaf." Ik verslik me haast in mijn broodje. Toen we het kamp verlieten had ik nog even snel een rugzak met wat broodjes, zakmes en een zaklamp meegenomen voor 'het geval dat'. We zaten nu op de muur een broodje chelipatta te eten. Gadver, wat vind ik dat spul toch vies. Ik bedoel, hoe kan dat groene, slijmerige spul dat naar mest ruikt nou zo populair zijn onder mensen. Maar goed het was dit of niks. Ik had trek, dus dan moest dit het maar."waarom wil je naar ze toe?" vraag ik een beetje wantrouwent. "Nou gewoon, om te kijken hoe het met ze gaat. En misschien nog een keer onze hulp aanbieden." "hummm, oke dan." ik kon de argwaan niet onderdrukken. Maar ik had mijn bolletjes nog als ze aanvielen. En anders hield ik mijn zwaard wel bij de hand. En zelfs als dat niet helpt dan vlucht ik maar gewoon. Mij krijgen ze niet gemakkelijk klein.