welcome in the arena

tragische nacht

we besloten weg te gaan uit de hut. na het 'accident' voelden we ons hier niet meer veillig.  ik had nog twee rugzakken waardoor we het eten in Shannons' rugzak verdeelde. na een korte ruzie hadden uiteindelijk Sofie, Nikki, en Shannon een rugzak genomen. toen dat klaar was maakte iedereen aanstalten om weg te gaan, maar bleef ik staan waar ik stond. Shannon kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen. zo bleven we nog een poosje staan, kijken in het niets. na een tijdje sprak Shannon toch tegen me; "ik weet dat het moeilijk is maar we moeten echt verder. het word al bijna donker en als blijkt te gebeuren wat ik denk dan zijn we nog lang niet jarig." ik knikte en liep samen met hem naar buiten. Shannon nam dit keer het woord; "oke we gaan richting het doolhof. Sofie, jij had daar ergens een schuilplaats toch?" ze knikte, "ja maar ik weet niet of die groot genoeg is voor ons allen." Shan dacht even na voordat hij antwoord gaf; "het is niet anders, we moeten het erop wagen. tenzij één van ons een ander idee heeft." hij keek ons één voor één doordringent aan, maar niemand gaf antwoord. "oke dat is dan duidelijk. lets go.

de zon was nog niet onder of het gekrijs begon. "shit," mompelde Shannon, "het ziet er naar uit dat ik gelijk heb gekregen. snel! iedereen volg Sofie. probeer zo snel mogelijk te zijn. Allie ga jij ook naar voren. Zeke, jij en ik vormen de achterhoede. de rest in het midden." nadat de opstelling was gemaakt zetten we het op een lopen. hoewel wel snel gingen leek het gekrijs steeds dichterbijer te komen. "Shan," hoorde ik Zeke schreeuwen, "ik hou dit niet lang vol. me been brand zo erg, het doet zo'n pijn."  het was eventes stil. toen hoorde ik Shannon schreeuwen; "Sofie, hoelang nog?" "ik denk nog vijf minuten," wierp Sofie tegen, "nog even volhouden Zeke. "Ja," riep ik erbij, "je kunt niet opgeven nu. denk aan je famillie. denk aan je meissie." ik wist niet eens of hij een vriendin had, maar toen ik Sofes blozende gezicht zag wist ik genoeg. plotseling hoorde ik rechts een luid geschreeuw, met daaropvolgend een mutant die op de doolhofmuur was geklommen. krijsent sprong hij op me af. ik was er geweest als Nikki net haar boog had gespannen en een pijl in zijn hart had geschoten. "SOFIE!!" gilde ik. "we zijn er bijna," riep ze terug. ondertussen kwamen er nog meer mutanten aangerent. ze vielen ons van achteren. Zeke en Shannnon hadden het daar zwaar te verduren.

"daar" ik draaide me om en keek in de richting waar Sofie naar wees. we waren bij de open plek met in het midden de middentafel. eerst zag ik niks, maar toen ik beter keek zag ik aan de overkant een kleine opening in de muur. het was riskant om over een open vlakte te rennen, maar we moesten het proberen. ik wenkte de andere dat ze me moesten volgen. toen we ongeveer halverwege waren zag ik uit mijn ooghoeken mutanten over de muur klimmen. en toen ik weer naar voren keek gebeurde daar hetzelfde. shit, ze probeerde ons in te sluiten. "sneller," schreeuwde ik. toen ik er was schoot ik de kleine ruimte in en de andere volgde me voorbeeld. ik keek om me heen. ik zag iedereen behalve... "SHANNON!" schreeuwde ik, "ZEKE!" ik keek naar buiten en zag Shan Zeke ondersteunen terwijl ze langzaam vooruit liepen. ik wilde naar buiten rennen om ze te helpen maar Sofie hield me tegen. net voordat ze de deur sloot zag ik dat Shannon en Zeke werden bedolven onder een horde mutanten...