welcome in the arena

zoeken

ik zat nog na te hijgen op de bank tot pedro binnen kwam. zoals altijd had hij kritiek op mijn uiterlijk; "ach meid, waarom toch altijd in het zwart. kunnen ze niet eens iets anders verzinnen ofzo. ik heb gehoord dat legerprint in de mode is. en hallo, heb je je haar ooit wel eens gezien. dat ziet er toch niet uit schat. als ik je stylist was geweest dan.." veder kwam hij niet want hij werd onderbroken door een luidspreker; "geachte spelers, wilt u uw injectie inemen. nog 30 seconden voor langering." pedro liep naar me toe en ik stak me hand al uit. "nou schat, succes in de arena." hij deed de spuit in me hand en alles werd zwart.

vermoeit tilde ik me hoofd op. even wist ik niet meer waar ik was maar langzaam kwamen de beelden weer in me hoofd. ik sprong gelijk op. dit moest shannon weten. zoals gewoonlijk was ik in me hut terecht gekomen. snel liep ik naar de kast en deed een la open. daarin lagen allerei doeken. normaal zou ik de roze doek hebben gepakt maar nu pak ik de oranje. die stond dat ik hem wilde spreken en snel ook. maar ik wist dat we allebei eerst wapens gingen halen, want anders kon je hier niet overleven. Ik klom op het dak en bond de vlag aan de punt van het dak. De vlag wapperde gevaarlijk in de wind maar het zag er naar uit dat hij toch wel stevig vast zat. Ik klom van het dak en sprintte het naar het doolhof.

BAM! "AUW" ik botste tegen iets aan en kwam met een smak  op de grond terrecht. Meteen sprong ik overreind en schoot ik in de vechthouding, wat niet zo gemakkelijk ging omdat me rug een bandend gevoel gaf van het vallen. Gellukig kwam het niet op vechten aan nadat ik zag wie er voor me stond: "verdomme shan, moest dat nou." Hij lachte; "je wilde me spreken." "Ja," snauwde ik en ik liet me voorzichtig tegen de muur aanglijden. "En haal die domme grijns eens van je gezicht, want zo grappig is het allemaal niet." Zijn mondhoeken gingen omlaag; "nou sorry hoor miss-altijd-chagarijnig. Laat me mijn lolletje ook effe hebben. Het is een van de weinige dingen die ik nog heb.." meteen had ik spijt van wat ik had gezegt, maar net voordat ik dat kon ging hij weer veder praten evem vrolijk als altijd. Tja shannon is er nie echt van zijn gevoelens te uiten -als je die voor mij niet meerekent, die zijn overduidlijk herkenbaar-. "Maar goed. Wat was er nou zooo belangrijk dat je me wilde spreken. Of nee wacht ik weet het al, je wilde natuurlijk je liefde verklaren aan mij," en hij pinkte nep-ontroerent een traantje weg. "Sukkel, laten wij nou maar eerst wapens gaan zoeken voordat jij je liefde gaat uiten." Lachend liep hij weg en ik kwam hem achterna, blij dat we toch nog een beetje gezellig konden houden.