welcome in the arena

verdwenen

"wat is hier gebeurd!?" roept Anne geschrokken. we waren bij het meer aangekomen. om het meer -net buiten bereik van de struiken- stonden uitgebrande toortsen. in het midden van het meer lag -net zoals Anne had beschreven- een vlot met plek genoeg voor tien personen.maar het raarste was nog wel dat er in geen velden of wegen mensen te bekennen waren. afgezien van de toortsen en het vlot leek het alsof niemand hier leeft/ geleefd heeft. ik kijk naar Anne en trek mijn wenkbrauw op. "ik.. ik begrijp het niet," stottert ze.er was een hele nederzetting hier. daar lag allemaal eten en hier was een kampvuur." ik zou haar niet gelooft hebben als ik die schroeivlekken niet had gezien. tekenen van een kampvuur...

"ik geloof niet dat ze zomaar vertrokken zijn." "O en wat verklaart dit dan!?" ik gebaar om me heen. "ik weet het niet," zegt Anne, "misschien zijn ze aangevallen ofzo." ik rol met mijn ogen. "dan zouden we wel bloedspetters hebben gevonden." "nee, er moet een andere verklaring voor zijn. ik.." we schrikken allebei van geritsel van bladeren. we springen op en ik trek mijn zwaard tevoorschijn. ook Anne grijpt naar haar bijl. "volgens mij komt het ergens daar vandaan." Anne wees in de richting van een paar bosjes links van mij. ik legde een vinger op mijn lippen en sluip zachtjes naar de struiken. ik hoor dat Anne achter me aankomt en gebaar dat ze nog stiller moet zijn. ik tuur naar de struiken en merk dat er inderdaad iets achter verscholen zit. bij de bosjes gaan we ieder een andere kant staan: zij links, ik rechts. ik tel zachtjes tot drie en schuif dan de takken opzij. voor me zit een heen en weer wiegende Floortje.

"ik denk dat ze in shock is,"zeg ik. we waren weer terug in het kamp. iedereen zit om Floortje heen die op de grond ligt en onzinnige dingen uitkraamt. nadat we haar gevonden hadden stond Anne erop haar mee terug te nemen. maar na een paar pogingen haar mee te krijgen gaven we het op. ze was te erg geshockeerd dat ze niets hoorde en niets deed, behalve heen en weer wiegen. gellukig was Sjoerd ons komen zoeken. hij had Floor over zijn schouder opgetild en naar het kamp gedragen. "zou ze iets ergs hebben gezien?" vraagt Sofie. "vast wel," zeg ik. het moet wel iets verschrikkelijks zijn geweest want Floor stond bekent om haar fysieke kracht en daarbij deinst ze voor niks en niemand terug. Nou ja, tot nu toe dan. "Kom," zegt Sjoerd, "we leggen haar in de ruimte."