welcome in the arena

Shan

nadat we de gang door waren gingen we nog een hoek om en bleven we stilstaan. "wees stil," gromde hij en hij haalde langzaam zijn hand weg. ik begon weer te worstelen en te schreeuwen; "LAAT ME LOS!" plotseling liet hij los en ik viel half struikelend naar voren. ik wilde mijn zwaard pakken maar bedacht toen dat ik die had laten vallen. snel dook ik naar mijn laars en trok het mes eruit. met een grijns deed Shan zijn handen in de lucht. "typisch iets voor jou Allie, een wapen op een secret place verstoppen." ik keek hem boos aan; "ja voor situaties als dezen en haal die stomme grijns van je gezicht of moet ik hem eraf slaan." zijn grijns was meteen weg; "is het zo erg dan om je vriend opnieuw te zien?" vroeg hij. "als hij het is wel ja," snauwde ik hem toe, "wat heb je mutant. ja, mutant ja. ik heb Esly's schouder wel gezien." ik had verwacht dat het nu het moment zou zijn dat hij ging aanvallen of desnoods woedend werd. maar in plaats daarvan barste hij in lachen uit. "ik? een mutant? WHAHAHAHA hoe gek kun je het verzinnen." nu werd ik nog bozer; "wel als je je beste vriend voor je ogen ziet verslinden!" nu werd zijn blik serieuzer; "o ja, daar had ik niet aandacht. maar uhmm.." hij werd rood, " zou een mutant zeggen dat hij van je houd Allie?" ik ontspande me een beetje. "nee en hij zal al helemaal niet rood worden." hij kreeg zijn grijns weer terug. ik liep naar hem toe en gaf hem een klap in zijn gezicht. daarna pakte ik zijn gezicht vast en gaf hem zachtjes een zoen op zijn mond. hij werd nog roder. "ja die had ik wel verdient." dit keer grijnsde ik; "welke? de klap of.." zijn grijns werd nog breder; "die klap. ik weet niet of ik die andere wel verdiende. maar jij wel en daarom doe ik dit." hij pakte me teder vast en zoende me vurig. "misschien is dit wel de laatste keer," zie hij toen hij me losliet. nog draaierig van wat er net gebeurd was ging ik zitten. "jij mannetje ben met nog uitleg verschuldigd en ik ga niet eerder weg tot ik de waarheid gehoord hebt." hij zuchtte en ging zitten; "oké hier komt het"

"wat je zag was bedrog. ja ik werd bedolven onder mutanten, maar niet verslonden. onder ons ging een luik open en we gleden door een lange tunnel tot we in een soort lab uitkwamen. daar werden we ruw vastgebonden en een chip in onze nek geplaatst." hij wreef even over een bobbeltje in zijn nek. "het doel was totale controle over ons, maar op een of andere manier was er een technische fout in mijn chip. ik moest wel net doen alsof ik onder controle was. we werden in de arena gezet en de rest weet je." ik gaf hem een stevige knuffel en vertelde snel mijn verhaal plus het hele plan over het ontsnappen. "snel we moeten die chips ook uit Esly en Zeker halen." ik wilde al wegrennen maar Shan hield mijn arm vast. hij had een droevige blik in zijn ogen; "we kunnen ze niet redden Allie, het is te laat. we kunnen alleen nog maar blijven wachten." vol afschuw keek ik hem aan; "jij wilt ze aan hun lot overlaten!?" "Allie ik.." hij wilde mijn andere arm ook vastpakken maar ik rukte me los. "nee blijf van me af," siste ik. hij deinsde geschrokken achteruit. "misschien schuilt er toch wel wat van een mutant in je." met die woorden draaide ik me op en rende richting het slagveld.