MEDUSANIN ÖLÜ KUMLARI (Kitap Oluyor)

(54) Medusanın Kızı.

"Günün başında aldığım güzel kararlar, günün sonunda yıkılmaya mahkûmdu."

Son yaptığım şey belki de hepimizi ağlatma derecesine getirmişti. Bir cesede sarılıp uyumak akıl işi değildi, değil mi? Şimdi düşününce bile fazla ürkütücü geliyordu. İşin trajik yanı şimdi olsaydı yine aynı şeyleri yapacak olmamdı. Bunu izleyenler, şu anda bu odada benimle olanlar beni anlamıyorlardı. Mutlu olmalısın der gibi bakıyorlardı. Bana zarar veren biriyle ölmeye çalışmamı anlamıyorlardı. Onu sevmemi anlamıyorlardı. Hiçbiri farkında değildi bendeki sorunun ama ben farkındayım. Özellikle bu anıları izlememin bir sebebi vardı. Ben iyi değilim ve benim kurtarılmaya ihtiyacım vardı. Belki o yıllarda farkında değildim, belki de yirmi dört yıl boyunca hiç farkında olmadan. Lakin Ölüler Diyarına gidip anneannemi tekrar görmek hastalıklı düşüncelerime beni uyandırdı. Ben aslında uzun zamandır iyi değildim ve uzun zamandır kurtarılmayı bekliyordum. Beni kurtaracak kimse çıkmayınca zihnime olan bu yolculukta bunu da ben üstlendim. Dışarıdan bir göz olarak izledim geçmişimi. Kendimin doktoru olup bendeki sorunu bulmaya çalıştım ve buldum da. Anneannem haklıydı, ben gerçekten hastaydım. Ona olan duygularım normal değildi. Bağlılığım hastalıklı bir boyuttaydı. Fakat bende haklıydım çünkü hasta olan sadece ben değildim. Anneannem de hastaydı ve bana olan duyguları normal değildi. Biz ikimiz birbirimizi tüketmiştik. Evet, bunu yapmıştık çünkü yöntemlerimiz farklı lakin amaçlarımız aynıydı.

İki kadın tanıdım ben. Suzan Dilzah ve Elzem Akay! Tehlikeli bir sevginin takıntılı kollarında can çekişen iki kadın. Şimdi herkes bana, "Böyle bir kadını neden seviyorsun?" diyecekti. Neden sevmeyeyim? Hastalıklı düşüncelerimden kurtulmak sandıkları kadar kolay mıydı?

Sevgi ve nefret arasında ince bir çizgi vardır ve ben o çizginin tam üzerinde duruyorken neden sevmeyeyim? Onlar bilmiyor ki hangi psikolojide olduğumu. Tedaviye ihtiyacım vardı ve bunu kabul etmem bile benim için büyük bir adımdı. Yaşadığım onca şeyden sonra sağlıklı düşünebilir miydim? Bunca yaşanmışlıktan sonra sağlam bir psikolojim olabilir miydi? İyi değilim! Kahretsin, ben hiç iyi değilim ve en başından beri çırpınıyordum. Lakin kendimi anneannemden kurtaramıyorum! Bu o kadar basit bir şey değildi! Bana onca kötülüğü yaptı ondan nefret edeyim demekle olmuyordu! Doğduğum günden beri beni, zihnimi, ruhumu usul usul zehirleyen bir kadındı Suzan Dilzah ve kurtulmak hiç kolay değildi.

Geçmişteki Elzem zehrin etkisiyle uyumuştu. Hâlâ sıkıca sarıldığı kadının göğsünde uyuyordu. Sıraç dayanamayıp yatağa yaklaştı ve yatağın kenarına oturdu. "Uyan," diye fısıldadı küçük kardeşine. "Henüz bitmedi kâbusun," dediğinde gözlerinden bir damla gözyaşı süzüldü. "Uyan abim," deyip onun saçlarını okşayınca gözlerimi yumdum. Yapamayacaktık, hiçbirimiz bu anının ağırlığı altında kalkamayacaktık.

"Sıraç," dedim güçlükle. "Bana bir şey söylemeyecek misin?" Titreyen elimi kaldırıp bir cesedin kollarında uyuyan küçük kızı gösterdim. "Ona değil bana konuş abi." Ağlamamak için kendimi zor tutarken, "Anneannemi öldüren benim," dedim. "Hani sormuştun ya canavar sana ne dedi diye, Itır'ı kurtarmanın tek yolu anneannemin ölümü dedi." Kuru bir hıçkırık dudaklarımda firar ederken, "Kolay gibi görünebilir ama değildi," dedim. Hiç kolay değildi.

Yorgunca ayağa kalktığında uzun süre gözlerime bakamıyordu. Yeşil gözleri bana bakmaya çekiniyordu. "Ben sana ne diyebilirim ki Elzem?" dediğinde bir cinayete tanık olan odayı gösterdi. "Sen bu odada intihar etmişken ben kime ne diyebilirim? Ya lanetlenmeseydin?" deyip gözlerime baktı. "Ya bir şifacı olmasaydın? Ben bu odadan iki cenaze çıkaracaktım. Beni öyle bir hale getirdin ki ben kardeşimin lanetlenmiş olmasına bile şükreder oldum be kızım. Ben artık kime ne diyeyim, Elzem?" dedikten sonra köşedeki koltuğa yığılıp başını eğdi. Elleriyle yüzünü ovuştururken hep korktuğum gibi beni bir katil olmakla suçlamıyordu. Şu anda birçok şeyi suçluyordu ama içinde ben yoktum.