MEDUSANIN ÖLÜ KUMLARI (Kitap Oluyor)

(16) Saflar Tutuluyor.

"Beni yenilgi içinde görmek istiyorsan önce beni sensiz bırak, sonra git benden ve gittiğin yerde izle yenilgimi."

Odaklan ve yap bu kadar basitti, değil mi? Hayır, kesinlikle o kadar basit değildi. Özellikle saatlerdir kulübemde bu beden ve ruh değişimini yapamadıysam. Neredeyse sabah olacaktı ama ben tüm gece uykusuz kaldığımla yetinmiştim. Vazgeçmeyeceğim bir yolunu bulmalıyım. Boş yere uykusuz kalmış olamam. Şimdi sakin olup gözden kaçırdığım detayları yakalamalıyım. Bu panik modu Elzem Akay'ın yapacağı bir şey değil. Düşün Elzem, mutlaka gözden kaçırdığın bir şeyler olmalı.

İlk kez ruhum bedenimden çıktığında ne olmuştu düşünmeye oradan başla. Kaldıramayacağım bir acı? Acıyı tut aklından ve ikinci vakayı hatırla. İkincisinde ne olmuştu? Hiçbir şey. Efsun'un odasında beni bedenimde atan görmediğim bir ruhtu. Bu olmaz bunu at gitsin, üçüncü vakaya gel. Gediz'in öldüresiye bana acı vermesi dışında mı? Bekle ne? Acı mı? Üç vakadan biri görmediğim bir ruh sayesinde olmuştu ama diğer ikisi acıdan kaynaklıydı. Bu da demek oluyor ki... Kahretsin!

Kendimi acıya mı boğmalıyım?

Ruh değiştirme işinin nasıl yapıldığını bilmiyorum ama şu ana kadar kanıtlanmış tek gerçek bedenim yoğun acıya maruz kalınca ruhumu terk ediyordu. "Hayır, sen kendine zarar verecek kadar aptal değilsin!" Mutfakta bıçak vardı, değil mi?

Psikolojim berbat durumda.

Pelerinimi aldığım gibi koşarak kulübemden çıktım aksi takdirde aklımdaki çılgınlığı yapabilirdim. Acıyı yaşamadan farklı bir yol bulmalıyım. Bildiğim tek yol Savcı'dan geçiyordu. Ruhlar onun uzmanlık alanı ama beni eğiteceğini sanmıyorum. Gökyüzündeki kara bulutları görünce yüzümü buruşturdum. Anlaşılan bugün soğuk geçecekti. Pelerinimi takıp adımlarımı hızlandırdığımda daha güneşin doğmasına iki saat vardı.

Akademiye ait bahçeye girince ayaklarımın tabanında oluşan sıcaklıkla duraksadım. Kahretsin, yine oluyor! Tehlike alarmları çalmaya başlamıştı. Derin bir nefes alıp usulca ayakkabılarımı çıkardım. Tehlikenin nereden geldiğini bilmem gerekiyordu. Gözlerimi kapattığımda çıplak ayaklarım soğuk toprakla buluşunca burnuma akın kokuların içinde kayboldum. Tüm kokuların içinde sadece bir ruhun kokusunu arıyordum. Meliz'in karanlık kokusunu arıyorum.

Tüm kokuları sıcak bir yemeğin buharını içime çeker gibi çekiyordum. İnleyerek dişlerimi birbirine bastırdım. Açlığım doğru kokuya odaklanmamı engelliyordu. Neyse ki bahçede benden başka kimse yoktu. Ne demek benden başka kimse yok? Dış kapıyı ve akademinin kapısını koruyan nöbetçiler nerede? Akademinin içinde uyuyan herkesin ruhlarından gelen kokuları soluyorum ama bu yakınlarda kimse yoktu.

Ellerim yumruk olduğunda bu saatte uyanık olan bir kokuyu diğerlerinden ayırt edebilmiştim. Önce giriş kapısındaki nöbetçilerden biri sandım ama değildi. Bu kokunun kaynağı akademide geliyordu. "Kükürt kokusu mu? Bu Efsun'un ruhunun kokusu değil mi?" Çıplak ayakla kimin yakınında bulunduysam onun ruhuna ait kokuyu beynime kaydediyordum. Buraya ilk geldiğim gün bedenimden çıktığım için onun kokusunun koordinatları bende kayıtlıydı.

Gözlerim kapalıyken aldığım kokuya odaklandım. Odasında olduğunu hissediyorum hayır, ikinci kattaki çalışma odasındaydı. Ruhundaki bu coşku fazla mutlu olduğunu gösteriyordu. Bekle orada yalnız değil. Tarifi olmayan yoğun bir koku daha vardı. "Savcı?"

Efsun'un çalışma odasında ne işi var? Ruhunun yoğun kokusu Efsun'un ruhundan gelen kokunun çok yakınındaydı. "Bunlar neden hep birlikte?" Bu durum sinirlerimi bozmaya başlamıştı.

Efsun'u bırakıp onun ruhuna odaklandım bakalım neler öğrenecektim. Gerilen bir bedendeki stresin kokusunu içime çektim. Yumruk olan sağ eldeki kan akışı, boynunda şişen damarların hareketleri ve şakaktaki çarpıntı. Öğretmenimiz Efsun'un aksine fazlasıyla sinirli olmalıydı. Ayağa kalktı çünkü kaslarının hareketini iliklerime kadar hissediyorum. Her iki ruhun arasındaki mesafenin azalmasıyla Efsun'a doğru yürüdüğünü anladım. Tüm bunları gözlerim kapalı hissediyordum.