Tegengif

23. I let you go

(Bieke pov )

"Ik hou van je." Mompelt hij tegen mijn nek en laat er dan een kusje achter. Ik giechel en draai me om, om hem aan te kunnen kijken. Ik doe mijn armen om zijn nek en zoen hem. Ik voel zijn armen op mijn onderrug die me dichter tegen zich aan trekken.

Dan leg ik mijn hoofd op zijn borst. Beiden zeggen we niks, en ik luister aandachtig naar het kloppen van zijn hart.

Om de een of andere reden voel ik me altijd zo veilig in zijn armen. Ik voel zijn vingers die met mijn haren spelen en zucht diep uit. Is dit hoe het voelt om echt intens gelukkig te zijn? Ik denk het wel. Dan kijk ik hem aan en wanneer ik in zijn ogen kijk weet ik het zeker.

Met een een schok schrik ik wakker. Wat was dat nou weer?! Ik sla de dekens van me af en begin te ijsberen door mijn kamer. Ik voel alleen woede op dit moment. Ik ben gewoon boos! Ik wil hem vergeten en gewoon verder gaan met mijn leven maar mijn stomme brein besluit nú alle herinneringen op te halen. Waarom kan het me nooit eens een keertje meezitten?! Dan kijk ik op naar de grote fotolijst met een foto van mij en sam aan de muur. Wat zagen we er gelukkig uit. De woede neemt weer over en ik ruk de fotolijst van de muur en gooi hem stuk tegen de grond. Het harde geluid van brekende scherven vult de kamer, en meteen loop ik naar de deur om die op slot te draaien. Net op tijd want ik hoor al voetstappen op de trap.

"Bieke?" Vraagt de stem van mijn moeder aan de deur en ze probeert die open te doen.

"Ga weg!" Snauw ik.

"Gaat alles wel goed daar? Bieke doe die deur open!" Roept ze terug.

"Laat me nou verdomme met rust!" Roep ik en breek dan. Ik loop weer naar mijn bed en ga zitten met mijn knieën opgetrokken. Dan begin ik te huilen als een klein meisje.

"Bieke doe nou alsjeblieft open. Laat me je helpen." Zegt mijn moeder zachtjes maar ik negeer het en ga door met snikken.

'Niemand kan mij nog helpen' denk ik hij mezelf. Ik heb het zelf verpest en nu ben ik hem kwijt. Ik zal het zelf ook weer op moeten lossen en er overheen moeten komen maar voor nu wil ik gewoon mijn oogballen uitjanken.

(Samuels pov)

Met een slaperige blik kijk ik op mijn telefoon. Het is 6 uur en dus tijd om op te staan. Normaal gezien sta ik nooit zo vroeg op, maar we hebben een afspraak met onze manager over u volgende Tour.

Eerlijk gezegd heb ik niet veel zin. Alleen de gedachte al om Dioni weer te zien maakt me ziek.

Aan de ene kant is het allemaal zijn schuld dat ik en Bieke weer uit elkaar zijn, maar hij heeft er wel voor gezorgd dat ik de waarheid weet. Als hij dat niet had gedaan, had ik het waarschijnlijk nooit echt geweten.

Het is nu al een week geleden dat ik Bieke voor het laatst heb gesproken. Het moment waarop ze zei dat onze 'relatie' definitief over is. Het deed pijn in mijn hart het haar zo horen te zeggen.

Alsof het niks was, heb ik haar laten gaan. Ik heb haar geen blik meer waardig gegund en dat ben ik voorlopig ook niet van plan.

Iedereen probeert me al dagen om te praten. Mijn moeder bijvoorbeeld, zij lijkt meer verdriet te hebben dan ik. Ze denkt dat ik weer in mijn oude gewoontes zal overgaan. Dat ik nooit echt meer die liefde zal vinden zoals die Bieke me geeft.

Maar ik laat dat alles gewoon tot mij komen.

Vanbuiten kan je misschien niks zien van mijn verdriet, maar vanbinnen ben ik een emotioneel wrak.

Het enige waar ik nog aan kan denken zijn de momenten waarop we samen waren.

De momenten dat ik haar nog gewoon kon koesteren in mijn armen zonder dat er problemen waren. Die momenten zou ik nu zo graag terug willen.

Om mijn gedachten een beetje te verzetten begin ik de nieuwe nummers nog eens te overlezen. Niet dat ik ze al niet ken, ik heb de meeste teksten zelf geschreven.

Hoe meer ik lees hoe rapper ik besef dat dit me zeker niet zal helpen aan iets anders te denken. Alle teksten gaan over haar, alleen maar over haar.

Ik voel een eenzame traan over mijn wang rollen. Wanneer hij het blad raakt, loopt de inkt van de laatste zin een beetje uit.

Die zin zorgt ervoor dat ik echt besef dat ik beter gezegd wij onze relatie hebben opgegeven.

I let you go...

----------

Hey!

Hier is er weer een nieuw hfst!

Ik vraag me eigenlijk af of dit verhaal niet langdradig is, er gebeurt niet echt veel spannends. Vinden jullie dit boek de moeite waard op te lezen??

I let you go zou misschien nog iets kunnen worden als vertaling van Ik laat je los, mmm wat denken jullie??

xxBIEKExx
XxJessi