Tegengif

5. Memories are like diamonds infrequent...

(Bieke's pov)

Nervositeit. Ken je dat gevoel? Aan niks anders kunnen denken dat je er nerveus van wordt? Dat heb ik dus op dit moment. Vandaag mag ik naar huis. Goed nieuws,maar ik weet niet wat ik ervan moet verwachten. Hoe groot is het? Welke kleur heeft het? Hoe ziet mijn kamer eruit?

Ik zit zenuwachtig met mijn vingers op de rand van het ziekenhuishemd te tikken. Mijn ouders zijn me gaan uitschrijven en ik zit met Samuel te wachten. Het is raar,ik weet echt niks meer maar Samuel blijft altijd zo vertrouwt voelen. Bij hem gaat het herkennen gewoon vanzelf.

'Sam?'vraag ik stilletjes. Hij kijkt geschrokken op en glimlacht dan lief naar me. 'What's up,babe?'ik krijg er altijd kriebels van als hij me babe noemt. Om de één of andere reden komt het zo bekent voor. 'Hoe ziet mijn kamer eruit?'vraag ik nieuwsgierig. 'Je kamer is wit met zwarte meubelen en één muur hangt helemaal vol met foto's',vertelt hij en ik luister zeer geïnteresseerd naar zijn uitleg.

Niet veel later komen mijn ouders de kamer binnen. Ze zijn ook blij dat ik terug naar huis mag. Ik kan het ziek aan de manier waarop ze lachen,zo lief maar tegelijkertijd ook bezorgd. Ik denk,nee ik weet dat ik heel blij mag zijn met zulke ouders. Wat ze al allemaal voor mij hebben gedaan is onvoorstelbaar. Soms duiken er herinneringen op van vroeger.

Ik kan me al wat meer dingen herinneren,maar ook niet spectaculair veel. Soms schiet er me iets te binnen,maar niet veel later weet ik het niet meer.

Ik en Samuel lopen hand in hand over de parkeerplaats. Onze vingers zijn in elkaar verstrengeld,zo vertrouwd. Wat Samuel en mij betreft,ik denk dat we nog steeds een relatie hebben. Hij is te lief voor mij. Hij helpt me met mijn geheugen trainen en die dingen.

Als ik bij hem in de buurt ben voel ik me altijd zo,ja veilig. Hij geeft me dat vertrouwde gevoel,hij zorgt ervoor dat ik me op mij gemak voel.

In de auto zitten we samen op de achterbank. Ik lig met mijn hoofd oo zijn schouder en staar een beetje naar buiten. Niet dat er zoveel te zien is. Sams hand ligt op mijn bovenbeen. Sommige van zijn aanrakingen kunnen me veranderen in een wild dier. Hij kan ervoor zorgen dat ik de controle verlies en ja lustig wordt. Het is een paar keer gebeurt in het ziekenhuis,maar ik heb me kunne bedwingen.

Na een autorit van een kwartier,stoppen we voor een huis. Wat zeg ik huis,zeg maar villa. Dat gebouw is bijna even groot als het ziekenhuis en ik overdrijf niet. Het ziet er heel chique uit,het is wit met veel grote ramen. Ik vind het heel mooi.

Ik loop de woonkamer binnen met Samuel nog steeds achter me aan. De living is heel modern ingericht, wit met grijns en roze. De typische kleuren voor een tienerkamer,maar ik vind het hier ook wel leuk staan.

Het meest benieuwd,ben ik wel naar mijn kamer. Sam heeft het daarjuist beschreven,maar toch ik wil het met mijn eigen ogen kunnen zien. Langzaam lopen we de trappen op. Sam zei dat mijn kamer op de zolder ligt,lekker ver stappen dus. Ik weet niet,maar veel inspanning kan ik nog niet aan. Als we eindelijk boven zijn,kijk ik mijn ogen uit.

Wauw! Het is zo mooi,precies hoe ik het zou doen. Ik bekijk elk detail,ik controleer alles tot in de puntjes. Laat mijn handen over de witte muren glijden en stop recht voor de muur met de foto's. Allemaal verschillende mensen,maar geen enkel gezicht dat ik echt herken.

Een foto die me direct opvalt is er één waarop 4 meisjes staan afgebeeld. Ik ga met mijn vingertoppen over het eerste meisje,ze komt me bekend voor. Ze heeft zwart haar en mooie heldere groene ogen. Het meisje daarnaast ben ik ,bruin haar en grijs-blauwe ogen. Het derde meisje is blond en heeft donker bruine ogen. En als laatste staat er een buitenlands meisje afgebeeld,zwart kroezel haar en heel donker ogen. Wie zijn die meisjes? Daar kom ik nog wel achter.

Ik kijk verder naar de foto's en zie er eentje van 5 jongens die een meisje oppakken. Ik herken mezelf en Samuel,maar voor de rest? Niemand,misschien een paar vrienden van ons ofzo.

Een foto van ik en mijn broer op het strand. We kijken samen naar de ondergaande zon. Waarschijnlijk een vakantiefoto van een paar jaar geleden,want ik was toen toch een beetje anders dan nu.

In het midden van de foto muur,hangt een grote foto. Een foto van mij en Samuel. We liggen samen in het gras en kijken naar de lucht. Ik lig met mijn hoofd op zijn borst en mijn ene hand rust op zijn buik. Zijn hand ligt onder zijn hoofd en de andere op mijn rug. We liggen allebei te lachen,wat zou ik me dit moment graag herinneren.

'What i like about photographs is that they capture a moment that's gone forever, impossible to reproduce'

---------

Heyyyyy flappy'sssss

Alles goed met jullie???? Met mij gaat het al wat beter!! Dussss oe vinden jullie de hoofdstukjes tot nu toe,kweet nog een beetje saai maarja een verhaal moet op gang komen zeggen ze altijd.

Meer heb ik eigenlijk nie te zeggen,Ohwww jawel!!!!

Mijn vakantie start vrijdagavond pas!! Ik ben thuis tot 3 november,dat betekent dat ik veel zal schrijven tijdens de vakantie!!!

Ohw ja en ik moest nog iemand vermelden maar wie uhhmm kweenie meer!!! Sorry!!

Dussssss

VOTE

COMMENT

FOLLOW

xxBIEKExx