They call me "Hell"

9. In trouble

Ik word op een stoel gezet met mijn armen eraan vastgebonden. Het touw snijd in mijn arm, en doordat ik ertegen verzet, drupt er bloed uit mijn pols. Mijn zicht komt wazig terug. Ik probeer de ruimte te observeren. Het is gewoon een donkere kille kamer gevuld met één stoel in het midden. Er zitten wat spatten bloed op de stoel, en geloof me: die zijn niet van mij. Rillingen kruipen over mijn lichaam. 'Hallo?' ik hoor steeds een druppel luid uit een buisje vallen, alsof ik in een riool ben. Maar een andere geluid is er niet. Verward probeer ik me om te draaien aangezien dat de enige plek is die ik nog niet heb geobserveerd. Met al mijn kracht til ik de stoel omhoog en draai me om. Ik slaak een gil. 'Jacy!'

Ik wil als reflex zo snel mogelijk achteruit deinsen, maar mijn stoel blokkeerd de weg. Een man houd Jacy vast, met een mes tegen haar hals. Ik kan zijn gezicht niet zien door de capuchon die zijn ogen overschaduwt. Hoe heeft Jacy zich zo lang stil kunnen houden, als ze al die tijd achter mij staat? 'Laat haar gaan, alsjeblieft!' De man schud zijn hoofd. 'Wat wil je dat ik doe?'

'Un paso atrás y disfrutar del espectáculo, of te wel: doe een stap terug en geniet van de show'. 'Nee!' schreeuw ik. Maar de man kerft zijn mes in Jacy's wang. Ze krijst van de pijn. Ik voel me machteloos, vastgebonden aan een stoel. 'Stop! Alsjeblieft!' smeek ik. Tot mijn verbazing stopt hij en duwt Jacy mijn kant op. Ik probeer haar te troosten maar hoe kan ik dat doen als ik zelf niet kalm ben?

Ik neem haar in mijn armen en sluit mijn ogen. 'Het spijt me zo' fluister ik snikkend. Maar al snel kom ik erachter dat het nog niet over is. 'Maak er een eind aan, voor me. En beter doe je het goed dit keer' zegt de man tegen iemand anders die ineens uit een hoek opduikt.

Hij grijpt en pistool en laad het vol. Vervolgens houd hij het op ons gericht. Ik kan aan zijn handen zien dat hij gespannen is. De andere man zucht. 'Binnen vijf minuten zie ik twee dode lichamen in deze kamer. Anders maak ik er drie van' bedreigt hij. Ik houd angstig mijn adem in. Met een luide kraak opent hij een deur die mij helemaal niet opviel.

Net op dat moment klinkt er een harde knal. De man valt slap op de grond neer, recht voor de deuropening. Ik bedek Jacy's ogen, en vang al haar tranen op. Mijn ogen schieten terug naar de gewapende man.

Hij zucht en laat de pistool zakken. Toen trok hij zijn capuchon van zijn hoofd af waardoor ik zijn volledige gezicht kon zien. Het was een jongen van ongeveer mijn leeftijd of iets ouder. Hij had bruin haar, en lichtbruine ogen waar je niet omheen kan kijken.

Hij zakte naar de grond en liet de pistool op de grond vallen. Ik voelde me ineens erg opgelucht. We gaan niet dood vandaag.

'Dankje' fluisterde ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, nee, nee dit is verkeerd!' gromde hij. 'Ik heb iemands leven ontnomen, en dat is niet terug te draaiden!' De jongen strook over zijn blonde haren en schudde steeds met z'n hoofd. 'Wat heb ik gedaan! Sowieso word ik opgepakt, en naar Hozé vervoerd!'

'Je hebt mijn zusje en mij gered! Het was zelfverdediging, je gaat niet naar "Hozé"  wat dan dan ook mag zijn'. De jongen keek op. Zijn ogen staarden naar mijn pols. 'Je bent gewond' zei hij. Ik schudde mijn hoofd en rekte mijn mouw uit waardoor de wond niet zichtbaar werd. 'Het is niks' loog ik. Diep van binnen vocht ik tegen de pijn. 'Het spijt me zo erg! Laat me je helpen'.

De jongen stond op en reikte zijn handen naar Jacy uit. 'Ik houd haar wel vast. Dan geef ik je een lift naar het ziekenhuis' zei hij. 'Eigenlijk wil ik niet naar het ziekenhuis. Ik vind dat ik zo snel mogelijk naar huis moet. Maar wel bedankt voor je hulp!'

'M-maar je pols!' 'Komt wel goed, geen zorgen!' zei ik.

Ik sta op, maar de jongen blokkeert de uitgang. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Laat me je ten minste naar huis brengen'. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik knik.