Zahra's gezicht begint te gloeien. Ze blaast kort in en uit terwijl we haar op het bed proberen te krijgen. 'Ik wil dit niet eens zien,' zegt Ty, waarna hij zijn hoofd kantelt en de cel uitloopt. 'Niet gaan, Zahra heeft je nodig bij de geboorte van het kind!' smeek ik. Ty schud zijn hoofd. 'Sinds zij mij in deze gevangenis gebracht heeft, ben ik niet van plan om haar te helpen!'
Voordat ik nog iets kan zeggen loopt hij al de cel uit. Ik draai me om naar Zahra. Ze tilt haar hoofd lichtjes op van de kussen terwijl ze me aan kijkt. Ze grijpt mijn hand stevig vast. 'Helena, help me, alsjeblieft!' snikt ze.
Ik adem diep in en uit. 'Ik zal mijn best doen.' Ik zat waarschijnlijk zo'n uur/anderhalfuur in de cel. Vele gevangenen liepen langs, maar Sucré was de enige die hulp aanbood. Er was ook een andere meisje die haar hulp aanbood. Maar als ik zei dat ze wat spullen kon halen vroor ze als een standbeeld en staarde ze me maar eng aan.
Net zoals nu.
'Lucas,' zegt Zahra. 'Zo ga ik hem noemen' besluit ze. Haar gezicht staat vermoeid maar weet toch haar lippen tot een glimlach te krullen.
'Dankjewel, Helena,' zegt Zahra.
'Gefeliciteerd,' zeg ik als ik nog de ogen van het meisje in mijn rug voel porren. Zodra ik me omdraai loopt ze vlug weg.
Zahra begint te lachen. 'Aansteller,' zegt ze vervolgens. 'Ze is een jaar geleden door hem verkracht en ze gedraagt zich nog steeds alsof het gisteren gebeurde.'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'En met "hem" bedoel je...?'
'Sucré.'
Mijn ogen worden groter. 'Was dat het veertien-jarig meisje? Wat doet ze in Hozé?'
Ze fronst haar wenkbrauwen. 'Heeft Sucré het niet tegen je verteld?' Ik schud mijn hoofd. Zahra zucht. 'Het boeit ook niet. Ik heb mijn baby nu, en ik ben niet van plan om nu zulke dingen te bespreken.' Ze draait haar hoofd naar de baby en drukt hem kleine kusjes toe.
'Maar Sucré is onschuldig, dat weet je toch?' vraag ik. 'Dat is wat hij je wijsmaakt. Maar je weet wel beter, toch?'
'Maar-' 'Ik wil wat tijd alleen met mijn zoon doorbrengen. Het is beter als je ook wat rust krijgt. Je hebt genoeg gedaan voor vandaag, Helena. Slaap lekker.'
Ik blijf even staan, niet wetend of ik naar haar moet luisteren of niet.
'Slaap lekker.' zeg ik uiteindelijk.Ik neem een stap uit de cel, gevolgt door een diepe zucht. Ik veeg wat zweet van mijn voorhoofd en loop met mijn vermoeide lichaam richting mijn cel.
Ik klim op het bovenste bed en laat mijn lichaam rusten. 'Het is je eerste dag en je bent al vermoeid geraakt' lacht Sucré als hij voor het bed gaat staan. 'Ik had nooit gedacht dat ik een vrouw zou helpen bevallen in een gevangenis. ' Ik haal mijn schouders op. 'Ik had ook nooit gedacht dat het me zou lukken.'
Sucré grijnst en handigt mij een deken. 'Het is nogal laat, je kan beter gaan slapen.' zegt hij. Met tegenzin trek ik de deken over me heen. 'Sucré?' roep ik nog voordat hij wegloopt.
Hij kijkt me vragend aan. 'Ik heb nog steeds een antwoord nodig op de vraag van vanmorgen...' zeg ik zacht. Hij fronst zijn wenkbrauwen en draait zich naar mij toe. 'Welke vraag?'
Ik aarzel even en wend mijn ogen af.
'Ben je schuldig of niet?' vraag ik.
Sucré zucht en wendt zijn ogen af. 'Het maakt al niets meer uit. We zitten hier allebei vast voor meer dan 20 jaar.'
'Iedereen zegt dat ik voor jou moet oppassen, Sucré! En dat zeggen ze niet voor niets!' Ik sluit mijn ogen en adem diep in. 'Je hebt haar wel verkracht, of niet? Wees eerlijk, ik kan het heus wel aan.'
Sucré kijkt op, en bijt op zijn lip. Ik kan mijn hart in mijn ribbenkast horen bonken. Vol spanning wacht ik af op antwoord.
'Helena. Je kan zo lang mogelijk wachten als je wilt. Ik ga niet iets opbiechten wat ik niet heb gedaan. Ik ben onschuldig, net zoals ik dat tegen je had verteld driel maanden geleden. Toch vertrouw je me niet. Doe ik soms iets verkeerd, waarop ik lijk op-'
Ik schud mijn hoofd. 'Nee. Laat maar zitten.' Ik keer Sucré de rug toe en staar naar de muur. Ik hoor zijn stevige schoenen die een luid geluid maakt naarmate het steeds dichterbij komt. 'Lena, ik zou jou nooit zoiets verschrikkelijks aandoen, hoor je me? Nóóit.' zegt hij.
'Zie ik je morgen?' vraagt hij. Ik knik waarna hij de cel uitloopt.
Geen seconde later hoor ik wat geroffel van de onderste bed vandaan komen. Ik open mijn ogen en steek mijn hoofd uit. 'Ty?' zeg ik terwijl ik mijn ogen tot spleetjes knijp.
Hij zucht en mompelt iets onverstaanbaars.
'Wat doe je hier?' vraag ik.
'Zahra is op mijn bed bevallen die nu vol met water en bloed is, dus de enige manier waardoor ik nog een fijne nachtrust kan krijgen is door tijdelijk van bed te ruilen,' legt hij uit.
Zodra hij de dekens heeft gepakt en over zich heen trekt, valt er een grote stilte.
'Je kan tenminste belangstelling tonen naar je zoon,' begin ik. Ik hoor hem zuchten. 'De baby is niet van mij.'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je?'
'We hadden verkering buíten de gevangenis. In de gevangenis ging het uit, en kreeg ze een ander. Wie het ook is, is niet blij met de baby, en daarom kruipt Zahra terug in mijn armen. Maar ik wil niets met haar of de baby te maken hebben. Dus als je nu je mond houd kan ik slapen, aangezien dat de reden is waarvoor ik ben gekomen.'
'Sorry, i-ik wist niet-' 'Ik weet dat je het niet wist, dus als je nu stil kan zijn zou ik het erg waarderen,' onderbreekt hij.
Er valt een grote stilte gevolgt door Ty's grote zucht. 'Ik hoorde jullie gesprek zoëven. Ik ken Sucré al jaren. Vanaf de eerste dag dat hij in Hozé was. Hij kent jou nu een paar maanden, en ik begrijp niet hoe hij zolang met een kletstante zoals jou kan uithouden.'
Mijn lippen krullen. 'Heel grappig hoor.'
'Sucré is een goede man. En ergens weet ik dat jij dat ook weet...'
~~~~~~~
Ik word wakker met een "ei-lucht" in mijn neus. Ty staat in de opening van de cel wat gebakken ei uit te delen.
Ik sta op met mijn ochtendhumeur, en loop naar de wasbak.
Ik vorm mijn handen als een kommetje onder de kraan. Als het redelijk gevuld is met water, gooi ik het over mijn gezicht.
'Goedemorgen. Je kan je ontbijt hier halen.'
Ik ga naast Ty staan, en houd mijn bord voor de pan. Hij neemt één schep roerei en laat het op mijn bord vallen. Vervolgens schept hij weer voor iemand anders op. 'Ty. Ik weet niet of ik de ochtend wel kan overleven met zo weinig eten..'
Hij haalt zijn schouders op.
'Je bent een meisje, je hebt niet zoveel eten nodig als wij.' 'Dus dan laat je mij sterven van de honger?'Met een zucht laat hij zijn arm zakken, en stopt even met opscheppen. 'Zie je deze pan hier?' hij wijst naar de grote langwerpige pan waar hij al die tijd ei uit schepte.
'Deze pan is bedoelt voor alle honderden gevangenen die ik moet voeden. Dit is al het ontbijt dat we krijgen dit maand, en ik ben degene met het verantwoordelijkheid om het eten zo zorgvuldig mogelijk te verdelen.
Dus doe mij een plezier, en eet je ei voordat het koud word.'
Ik zucht en staar naar mijn bord. 'Helena Evans,' hoor ik een zware stem zeggen. Ik kijk op, waarna ik een bewaker voor de cel zie staan.
'Er is bezoek voor je.'
JE LEEST
They call me "Hell"
Mystery / ThrillerMijn vader zit al 2 jaar onterecht achter de tralies. En hij heeft nog vele jaren te gaan. Sindsdien woon ik bij mijn oma in huis samen met mijn zusje Jacy. Ik bezoek mijn vader nog elke dag. Totdat het niet meer kan... Inspired by "Prison Break" Ho...