They call me "Hell"

Epilogue

25 JAAR LATER.
DAG VAN VRIJLATING.

Daar gaan we dan. Het laatste hoofdstuk van het boek. Het begint allemaal op de warme ochtend in Hozé...

Het liefst zou ik nog even willen blijven slapen, maar de felle zonlicht in mijn ogen verplicht mij om op te staan.

Maar ja, als het felle licht licht mij niet wakker zou kunnen maken, zou het wel de luidspreker kunnen zijn. "~Helena Evans, er is bezoek voor u~"

Ik sta op en wrijf met mijn hand over mijn nek in de hoop dat mijn spierpijn weggaat.

Ik loop naar buiten. Het is weer een benauwde dag, net zoals alle andere 9124 dagen. Nee, ik heb het niet in de muur bijgehouden zoals je altijd in films ziet. Het zou waarschijnlijk toch niet op de muur kunnen passen.

Als ik verder loop zie ik haar staan. Het eerste wat mij opviel zijn haar korte haren. Ze staart me aan met een lichte glimlach.

Ik kan niet geloven dat ik haar na 25 jaar weer zie. Al die jaren dat Jacy mij niet bezocht had, kreeg ik het gevoel dat ze mij al was vergeten. Er is maar één bezoek nodig om te bewijzen dat het niet zo is.

"Je mag eindelijk weg" zegt Jacy zacht. Ik glimlach en knik. Het is even stil. Ik vraag me af waarom Jacy mij op dit moment bezoekt, en niet gewoon wacht totdat ik thuis ben.

"Ik ben getrouwd", zegt Jacy om de stilte te breken. "Ik heb één zoon genaamd Sem."
Ik buig mijn hoofd naar beneden en zucht. "Het spijt me dat ik er niet voor je kon zijn. Je eerste crush, dramatische schoolfeesten, je bruiloft. Ik heb het allemaal gemist."

Jacy haalt haar schouders op. "Ik geef je niet de schuld." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wie dan wel? Thomas?" zeg ik wat luider. Jacy zwijgt. Ze kan niets ontkennen.

Als het weer stil blijft kan ik mezelf niet meer bedwingen en stel ik de vraag; "Waarom bezoek je mij nu als ik straks vrijgelaten wordt? Ik zie je zo weer...toch?"

Jacy zucht. Ze haalt haar handen door haar haren. "Luister, Lena...je kan niet verwachten dat ik voor 25 jaar op jou gewacht heb. Mijn leven gaat door, ik heb een groot huis gekocht in het buitenland en een geweldig gezin waarmee ik het kan delen!"

Ik bijt op mijn lip, als mijn ogen zich met tranen vullen.

"Ik ben gelukkig nu!" zegt Jacy. Ik knik. "Ik snap het. Ik bezorg je alleen maar problemen. Maak je geen zorgen, ik zal uit je buurt blijven," zeg ik.

"Het spijt me... ik wil mijn kind alle drama besparen, weet je?"

"Maar ik word vrijgelaten! Alle drama is voorbij!" schreeuw ik. Mijn stem slaat over.

Al gauw merk ik dat er geen manier meer is om haar van gedachten te laten veranderen. Jacy gaat weg en ik weet niet wanneer ik haar weer zie.

"Ik hou van je" zegt ze vlug, met een bezorgde glimlach. Vervolgens draait ze om en loopt ze richting de uitgang. Ik wacht totdat ze volledig uit mijn zicht verwijderd is.

Ineens voelt "vrijlatingsdag" niet zo speciaal meer. Het voelt nutteloos. De enige mensen die voor mijn huis wachten zijn paparazzi; mensen met flitsende camera's en grote microfoons die over een paar uur onder mijn kin geschoven worden.

Het zijn geen mensen die om mij geven. Alles waar ze om geven is een goede artikel op de voorpagina van de Dagblad.

Met een diepe zucht loop ik terug naar mijn cel.

"Hier zijn we dan. We mogen weg," zegt Ty als hij ziet dat ik al mijn eigendom bijeen raap. Ik knik en val heel spontaan in zijn armen.
"Wie is de eerste persoon die je zal bezoeken?" Vraagt hij. Zonder erbij na te denken zeg ik: "Eerst mijn Vader, daarna, Sucre en dan is mijn lijstje alweer afgerond."