They call me "Hell"

17. Nothing can stop me

Ik neem diep adem en staar naar de politiebureau die zich vlak voor me bevind. Met stevige passen loop ik ernaartoe. 'Waar denk jij heen te gaan?' zegt Sucré als hij ineens voor mijn zicht op komt duiken. Zijn gezicht staat woedend. 'Je bent vrij!' zeg ik vrolijk. *Piep! Hij gromt. 'Kian vertelde mij dat je jezelf wilt aangeven...' Ik wend mijn ogen naar de grond. Met zijn wijsvinger duwt hij mijn keel zachtjes omhoog waardoor ik hem wel moet aankijken. *Piep! 'Helena, jij zou dat je moeder nooit aandoen. Je wilt jezelf gewoon de schuld geven zodat het over is, je-'
'Nee! Ik heb het gedaan punt uit!' gil ik van frustatie waarna ik zijn wijsvinger weg duw. *Piep! Ik grom. 'Wat is die stomme gepiep?' Sucré trekt zijn broekspijp omhoog waardoor de zwarte enkelband te zien is. Het geluid klinkt nu nog luider. 'Ik mag eigenlijk niet in je buurt zijn. Als het piept word er een signaal doorgegeven aan het bureau dat ik bij jou in de buurt ben. Elke seconde kan er een agent uit die deuren stappen' wijst hij. *Piep! 'Weet je wat? Je hoeft hier niet eens te zijn! Je werkt alleen maar tegen! Ik ga mezelf aangeven of je het nou wilt of niet!' snauw ik. Dan loop ik de trap op richting de deur.

Sucré loopt me achterna een grijpt mijn arm stevig vast. 'Lena, luister naar me!' Ik probeer me uit zijn hand los te wurmen, maar het lijkt het hem niet te boeien. 'Helena, doe dit niet, je zult er spijt van krijgen!'
Sucré's hand knijpt steeds harder in mijn arm. 'Je doet me pijn, laat los!'
Sucré schud zijn hoofd. 'Ik zal je niet laten gaan!' Hij balt zijn hand tot een vuist en raakt mijn hoofd. Ik val op de grond en kreun van de pijn. Ik open mijn ogen en kijk naar Sucré. Het lijkt alsof hij geen idee heeft wat hij moet doen.

'H-Het spijt me, ik weet echt niet waar dat vandaan kwam!' Ik sta op en wrijf over mijn voorhoofd. 'Oh nee' zegt Sucré met een zucht. 'Wat?' 'Je bloedt' zegt hij als hij naar mijn voorhoofd reikt. 'Raak me niet aan!' ik neem een stap naar achteren en loop naar het bureau.

'Helena, niet doen! J-je vader gaat toch dood!' gilt hij. Mijn ogen worden groot. 'Wat?'

Ik draai me om. Sucré zucht. 'Het is waar, ik had contact met jou vader.
Hij is in de laatste stage. Hij lijd' legt Sucré uit. Ik schud mijn hoofd. 'Je liegt!' Hij haalt zijn schouders op. 'Dan geloof je me maar niet'.

Agenten rennen uit het gebouw naar Sucré. Vervolgens loopt er nog een agent uit het gebouw en loopt naar mij toe. 'Heeft hij je dit aangedaan?' vraagt hij terwijl hij naar mijn hoofd wijst. Aarzelend kijk ik naar Sucré die naar binnen gebracht word.

'Nee. I-ik ben gewoon lelijk gevallen'. De agent knikt begripvol en stuurt me naar binnen.

~~~~

'Wat brengt jou hier eigenlijk?' vraagt de agent als ik tegenover zijn bureau ga zitten. De man doet zijn knopen dicht en gaat achter zijn bureau zitten. 'Ik wil mezelf aangeven. Ik heb mijn moeder gedood. Mijn vader is onschuldig'. De agent fronst zijn wenkbrauwen en leunt over het bureau heen.

'Zeg op'. Ik begin alles te vertellen wat er gebeurt is. Vanaf het vergiftigde beker, tot het bleke lijk op het tapijt.

De agent staat op en legt zijn handen in zijn zij. Hij schraapt zijn keel en begint te ijsberen.

'Weet je wat mij dwars zit? Jouw vader zit al twee jaar gevangen. En nu pas kom jij met de bewering dat jij je moeder hebt vergiftigt, alhoewel je vaders vingerafdrukken op de beker zitten. Verklaar dat'.

'We waren in de tuin aan het werk. Ik wist niet dat ik gif in de beker schonk. Thomas zei dat het een soort voeding voor de planten was, en voor een elf-jarige leek het erg geloofwaardig. De reden dat mijn of Thomas' afdrukken niet op de beker te vinden zijn is omdat we zulke tuinhandschoenen droegen. Thomas wachtte op het juiste moment waar mijn vader de handschoenen uittrok, en gaf de beker aan mijn vader, waardoor hij het weer aan zijn vrouw zou doorgeven' zeg ik. Er valt even een stilte. Ik zucht. 'Ik vertel de waarheid, echt waar!' voeg ik nog toe. De man tikt even met zijn vingertop tegen de tafel. Uiteindelijk staat hij op en keert zich om. 'Geef me twee seconden'. Vervolgens loopt hij de verhoorkamer uit.

Ik ga onderuit op de stoel zitten en neem een slok van het glas water wat voor me staat.
Het duurt niet lang meer tot de agent weer voor me staat. 'Vanwege je aangifte word de rechtzaak sneller aan orde gebracht'. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Hoe snel?'

De agent schraapt zijn keel. 'Morgen'. Mijn ogen worden groter.

'Jullie willen me echt in het gevangenis hebben, of niet?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Wees voorbereid'. Ik knik.

'Dat zal ik zeker zijn'.