They call me "Hell"

11. On the run

‘Het boeit me niet hoe nieuwsgierig je bent, het is belangrijk dat je je hoofd laag houd. Ga met Jacy op de achterbank zitten, en zorg er ook voor dat zij haar hoofd laag houd’ riep Sucré. Zijn stem klonk ijzig en kil. Ik volgde zijn instructies op en kroop naar het achterbank. Vervolgens wikkelde ik mijn armen om Jacy heen. Ze sloot haar ogen en perste haar lippen op elkaar. ‘Het komt wel goed. Het komt goed. Ik ben bij je’ fluisterde ik zachtjes in haar oor. Luide sirenes galmden door de straten. Mijn hart begon te razen. Er verschenen miljoenen vragen in mijn hoofd - Waar gaan we heen? Wat als we opgepakt worden?- Maar ik wist dat dit absoluut niet het juiste moment was om het aan Sucré te vragen.

De eerste kogel werd geschoten. Het raakte de achterruit van de auto waardoor het glas in stukken brak. Jacy slaakte een gil in krompte ineen. Ik boog mijn hoofd naar voren zodat het glas mij minder makkelijk kon bezeren. De auto slingerde heen en weer. ‘Houd vol!’ riep Sucré.

Een tweede schot. Sucré drift de hoek om waardoor Jacy en ik de andere kant op rolden. Mijn telefoon viel op de grond. Jacy slaakte nog een gil en begon te huilen. Met een zucht klemde ik Jacy in in mijn armen. Vervolgens ging ik plat op de bank liggen met mijn hoofd en mijn voeten tegen de autodeuren aangedrukt zodat ik minder snel zou rollen. Ik hoorde Sucré achter het stuur schelden. ‘Dat klinkt niet goed, wat is er?’ zei ik met een trillende stem. ‘Ze hebben meer eenheden ingeschakelt. We moeten hier weg!’

Hij gaf een stomp tegen de dashboard. ‘Is er iets wat ik kan doen?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, houd je hoofd gewoon laag’ zei hij. Hij klonk erg gefrustreert. Ik heb hem nog nooit zo gezien.
De beeldscherm van mijn telefoon lichtte op. Alan. Ik reikte mijn hand uit en veeg naar links. Oproep geweigerd.

Het duurde erg lang om de politie af te schudden. Té lang. Ik werd duizelig van het gedraai, en de luide sirenes gaven mij hoofdpijn.

Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft. Maar Sucré heeft het uiteindelijk voor elkaar gekregen om de politie af te schudden. Voor nu. De auto stopte bij een rustige woonwijk.

Sucré stapte uit de auto. Hij klemde zijn handen achter zijn hoofd en begon te ijsberen. Ik hoorde hem zachtjes zeuren, maar ik verstond niet wat hij zei. Opnieuw begon mijn telefoon te rinkelen. Ik ging rechtop zitten. Jacy leunde tegen mijn schouder aan, en zei voor een tijdje niets. Ik nam de telefoon op. ‘Alan?’
‘Hoi, Lena, is alles oké?’ Ik schud mijn hoofd, ook al kan hij het niet zien. ‘Ik bel om te vragen waarom de agenten bij mij aan de deur kwamen om te vragen of ik pas geleden koffie bij jou had gedronken voordat we samen naar school gingen?’ ik zuchtte. ‘Je hebt me laten liegen tegen de politie, en de politie is er nog achtergekomen ook!’ schreeuwde hij aan de telefoon.

Ik kreunde. Dit werd even te veel voor me. Ik aarzelde even, maar drukte toch de lijn dicht. Ik sloeg mijn arm om Jacy heen en draaide mijn hoofd naar Sucré die eindelijk stopte met ijsberen.

‘Sucré, wees blij dat we hen tenminste hebben afgeschud. Ik bedoel, je rijkunsten zijn echt fantastisch. Je was net "Fast & Furious" in deze auto!’ Hij schudde zijn hoofd. Toen liet hij zijn handen zakken en hij hurkte voor mij neer. ‘Helena, het spijt me zo’ begon hij. Zijn ogen straalden en werden waterig. ‘Toen ik bij jullie kwam wonen, besefte ik niet hoe veel ik op het spel zette. Ik heb je vader belooft om goed voor je te zorgen, maar ik breng je alleen meer in gevaar.

Meteen de eerste seconde dat ik bij jou was, werd je een misdadiger’. Ik knikte. ‘Omdat ik een ontsnapte gevangene help, daar zijn we allebei mee akkoord gegaan weet je nog? Ik vind het niet erg!’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Je begrijpt het niet. ‘Je bent nu ook medeplichtig aan het afschudden van de politie. Je bent medeplichtig aan alles wat ik deed!’ hij nam een diepe zucht. ‘Helena. We moeten nu vluchten voor de rest van onze leven, of onszelf aangeven’.

‘Wat gebeurd er als we onszelf aangeven?’ vroeg ik.
‘Dan worden wij gestuurd naar Hozé, een vreselijke gevangenis. En dan word Jacy geplaatst in een pleeggezin’. Ik kreeg al de rillingen van die gedachte. Ik wil Jacy niet achterlaten. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Maar blijven vluchten is ook niks. Ik zuchtte en kijk Sucré aan. ‘Dus, wat wordt het?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wil niet kiezen! Beide opties zijn vreselijk!’ snik ik. ‘Lena, je moet nu kiezen. We kunnen niet te lang op één plek blijven. De politie is niet gestopt met zoeken. En dat zullen ze ook nooit doen. Dus maak je keuze, nu!’ schreeuwde hij. Van schrik krompte ik ineen. Sucré's gezicht veranderde van agressief naar kalm. Hij veegde zijn hand over zijn hoofd en nam diep adem. ‘Lena, het spijt me. Ik neem de volledige schuld op me. Maar je moet kiezen’.

Dit lijkt net zo'n videogame waarbij je een beslissing moet nemen. De langste veiligste weg naar de schat, of de kortste gevaarlijkste weg?
Soms lijkt het alsof geen van de wegen naar een happy ending leiden.

Als je voor de veiligste langste weg kiest, duurt het te lang en is de schat al weg.

Als je voor de kortste gevaarlijkste weg kiest, kom je dood bij de schat aan. Ik zuchtte.

1. We geven onszelf aan, en we worden naar Hozé gestuurd, terwijl Jacy naar een pleeggezin gaat.

2. We blijven vluchten voor je leven. Besef wel dat je dan vlucht voor een leven vol verraad, stress en zonder genot’.

Sucré kijkt me diep in mijn ogen aan.

‘Kies’.