They call me "Hell"

5. Criminal Records

'Hell, denk snel!' roept iemand vanuit de hoek van het lokaal. Ik draai mijn hoofd om en word met gummetjes bekogeld. Nadat het laatste gummetje mijn wang raakt draai ik me om en zie ik Alan langs lopen. Je weet wel; de jongen waar ik mee opgegroeid ben.

Ik strek mijn arm naar hem uit, en begin zijn naam te roepen. 'Alan, kan ik je even spreken?' ik wijs met mijn duim naar achteren, richting de gang. Hij knikt, en loopt me achterna.

'Wat is er?' vraagt hij toen. 'Dit gaat heel raar en verwarrend klinken, maar luister goed naar wat ik zeg, oké?' hij knikt. 'Ik heb je hulp nodig bij het vinden van informatie over iemand. Het is nogal belangrijk. Denk je dat het je lukt om dat te doen?' Hij haalt zijn schouders op en zijn hoofd dommelt heen en weer. Niet echt overtuigend dus.

'Tja, over wie doe ik dat precies?' Ik zucht. 'Gewoon iemand die ik ken. Genaamd Sucré Fernando, ik wil weten of ik diegene echt kan vertrouwen'. Ik haal zijn hand door mijn haar en zucht. 'Omdat jij het bent' zegt hij dan. Er verschijnt een brede lach van oor tot oor op mijn gezicht. Ik wikkel mijn armen om Alan's nek en knijp hem totdat hij geen lucht meer krijgt.

'Dankje!' roep ik nog erachterna. We lopen weer het lokaal binnen, en ik zie Lara mij aanstaren met een onschuldige blik. 'Wanneer wil je beginnen?' vraagt Alan die mij uit mijn gedachten haalt. Ik haal mijn schouders op. 'Weetje, waarom niet gewoon nu?' zegt hij.

Hij grijpt zijn laptop en gaat met een vloeiende beweging op de stoel zitten. Zijn ogen kijken geconcentreerd op het scherm. Maar onmiddelijk draaien ze mijn kant op toen ik hem onderbrak. 'Nee, nee niet hier!'

Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Waarom niet? We hebben nu toch huiswerkuur!' Ik schud met mijn hoofd. 'Ik denk dat het beter is als we informatie gaan opzoeken bij mij thuis. Dan zijn er geen irritante klasgenoten die loeren'. Alan staart me even aan. 'Goed dan' zegt hij daarna. Hij slaat de laptop dicht en loopt weer naar zijn plek.

Na nog 4 uren propjes door het lokaal te zien vliegen ben ik eindelijk uit. Ik dump al mijn boeken in mijn kluisje en gooi de kluis met een klap weer dicht. 'Heb je die niet nodig voor huiswerk?' vraagt Alan die voor me tegen de kluisjes leunt. 'Alles wat jij moet doen is mij helpen met die onderzoek'.

Hij grijnst. 'Koppig en eigenwijs, net zoals altijd'.

We lopen naar buiten richting mijn huis. Ik woon maar 3 blokjes verderop. Alan loopt naast mij met zijn skateboard in zijn arm geklemd. 'Ga je nog vertellen wie die persoon is waar ik onderzoek over moet doen?' vraagt hij na een lange stilte. Ik aarzel en bijt op mijn lip. Misschien moet ik maar liegen. Als hij erachter komt dat het een ontsnapte gevangene is, gaat hij echt niet meer helpen.

Hij blijft me met een gefronste wenkbrauw aanstaren. Wachtend op een antwoord. 'Ik euhm...' begin ik. Ja, ik weet het, niet het beste begin van een zin. 'Het is voor mijn...mijn' daar blijf ik weer midden in de zin hangen. Ik benveel te bang om door te gaan, bang om iets te zeggen waar ik altijd spijt van zal krijgen.

Maar ik had geen keus. Dus: 'Het is een vriend van mijn vader. Ze hebben elkaar ontmoet in de gevangenis. Hij is uit de gevangenis ontsnapt om mij te helpen met de onderzoek over mijn vader'.

'Je helpt een gevangene?!' schreeuwt hij. 'Hoe weet je of hij echt de waarheid spreekt, Lena?' 'Mijn vader schreef een brief naar mij...' zei ik. Alan grijnst spottend. 'Misschien heeft Sucré het zelf wel geschreven..'

'Alan...' zeg ik met een klagend toontje in mijn stem, terwijl ik mijn armen over elkaar vouw. 'Hij woont nu ook tijdelijk bij mij. Je hoeft hem niet te mogen, maar wees lief, oké?' Alan wilt protesteren, maar ik zie aan hem dat hij zich inhoud.

We komen aan bij mijn huis. Als mijn sleutel niet van ijzer zou zijn, had ik het allang al fijn geknepen van de zenuwen. Sucré zal wel kwaad worden als hij erachter komt dat ik ons geheim heb doorvertelt.

'Ben thuis!' roep ik. 'En Alan is er ook!' voeg ik eraan toe, als hint. Mijn oma rolt de gang in, en staat stil voor Alan's voeten. 'Heey Alan, wat leuk dat je er bent! Lena is ook zo lief om je uit te nodigen hè?' zegt ze met een overenthousiaste stem.

Alan glimlacht lief naar mij. 'Kom, dan kunnen we beginnen' zeg ik om deze awkward situatie te verlaten. Alan volgt me naar de woonkamer en grijpt zijn laptop. 'Probeer zoveel mogelijk over zijn geschiedenis uit te zoeken, zijn strafregister, alles wat je kan bedenken!' som ik op.

Alan knikt terwijl hij verschillende dingen begint in te tikken. Dingen waar ik niets van begreep. Maar ik heb vertrouwen in hem. Voor zover ik weet doet hij dit al sinds hij kan typen.

Na een paar minuten zegt hij al dat hij in zijn strafregister kon kijken. 'Oké, Sucré  Fernando heeft geen recente criminele activiteiten gedaan. Behalve natuurlijk het feit dat hij in de gevangenis was' zei hij. 'Ja, maar waarvoor?'

Alan kreunt en kijkt me vervolgens aan. 'Heeft hij je ooit euhm...naar je gekeken op een manier die je ongemakkelijk laat voelen? Of heeft hij je een keer aangeraakt op een ongepaste manier...?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee! Natuurlijk niet!'

Alan haalt zijn handen door zijn haar en zucht. 'Lena, deze man is beschuldigd van het verkrachten van een 14 -jarig meisje'. Ik verstijf. 'M-maar' stotter ik. Alan's vinger veegt over het scherm. 'Er staat dat hij een meisje heeft verkracht, en toen ze tegenstribbelde heeft hij haar in elkaar geslagen totdat ze dood neerviel'.

Alan kijkt op om mijn reactie te zien. Maar er is niets te zien. Ik staar vooruit naar de witte muur tegenover mij. 'Dit is de man die jij in huis hebt gehaald, Helena'. Ik schud mijn hoofd. 'Hij zei dat hij onschuldig is'. 'Hmm..zou ik ook zeggen als ik hem was'.

Ik zwijg. Alan legt de laptop op tafel neer, en gaat naast me zitten. 'Lena, ik weet dat ik je niet tegen kan houden om je vader uit de gevangenis te bevrijden. Maar denk goed na voordat je iets doet. Ik wil niet dat er zoiets vreselijks met jou gebeurt'. Ik knik.

'Dankjewel, Alan' zeg ik. 'Dus hoe ga je met je onderzoek beginnen?' vraagt hij. Ik denk even na. 'Laten we beginnen aan het begin. Wat er gebeurde op 28 februari 2010.

De dag van mijn moeders moord'.