They call me "Hell"

14. A true criminal

Ik druk op de bel en pers mijn lippen op elkaar. 'Je weet wat je te doen staat?' ik knik. 'Koekjes aanbieden en als hij weggaat om zijn portemonee te pakken, sluipen we naar binnen' som ik op. Sucré knikt. Op dat moment word de deur opengetrokken. Ik hoef alleen te groeten en kreeg al en lach op zijn gezicht. 'Ik haal mijn portemonee even!' zegt Thomas vriendelijk. Eén probleem: hij sluit de deur.

Ik kijk Sucré aan. 'Niet helemaal volgens plan..' Hij haalt zijn schouders op. Dan trekt hij zijn jas uit en wikkelt het om zijn vuist. 'Euhm...Sucré wat doe-' ik kan mijn zin niet eens afmaken. Hij slaat de ruit van het huis open. Die spierballen heeft hij ook niet voor niets. 'Wat sta je daar nou? Kom!' fluistert hij. Sowieso heeft Thomas het glas waarschijnlijk al horen vallen, tenzij zijn portemonee helemaal in Tokio ligt.

Zachtjes lopen we de trap op. Sucré voorop aangezien hij bewapend is. We horen Thomas in een kast rommelen. Het geluid klinkt steeds harder. Sucré houd zijn wapen op schouderhoogte, en loopt de kamer van Thomas binnen. Thomas houd zijn handen omhoog en draait zich volledig naar ons toe. Hij had ons door... Ik frons mijn wenkbrauwen als ik een lach op zijn gezicht zie. 'Wat wil je?' vraagt hij vriendelijk.

'Ik wil dat je je kont op die stoel neerlegt, en al onze vragen beantwoord' snauwt Sucré. Thomas haalt zijn schouders op. 'Dat kan ik best doen. Maar ik heb nog een veel beter plan'. Ik huiver. Dat is geen goed teken. En voor de - niet veel voorgekomen keren - is mijn instinct goed. Thomas haalde een geweer tevoorschijn en hield het gericht op Sucré.

Ik verstijf. Het is niet alsof ik iets beters te doen heb, aangezien Sucré gewapend is en ik er maar bij sta als een nutteloos mugje die alleen maar vervelende muggenbulten veroorzaakt.

'Laat het wapen vallen' zegt Sucré. Thomas lacht spottend. 'Waarom schiet ik jou niet gewoon neer? Jij valt dood neer, en dit meisje is hulpeloos zonder jou!' zegt hij vrolijk. Sucré richt zijn blik vlug op mij. 'Je bent ziek in je hoofd' snauw ik naar Thomas.

Hij grinnikt even. 'Ik vind het eigenlijk een geniaal idee!' roept hij. Net als hij de trekker wilt overhalen is Sucré hem voor. De kogel schiet door zijn been. Onmiddelijk zakt Thomas ineen waarna het pistool uit zijn hand glijd. Ik duik maar het wapen en houd het stevig vast. Sucré draait Thomas om zodat hij op zijn rug ligt. Hij schiet nog even in zijn andere been zodat hij niet kan weg vluchten. Haastig doorzoekt hij Thomas' zakken terwijl Thomas machteloos op de grond ligt. 'Helena, ik verwacht de politie over 3 minuten. Je moet hier weg'. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik ga niet weg zonder jou! Hoe red je jezelf?' Sucré schud zijn hoofd. 'Komt goed. Ga, nu!'
Sucré grijpt naar een mes in zijn zak en houd het tegen Thomas' nek. 'Ik weet dat de naam "Helena" bekend in je oren klinkt. Je weet precies waarom we hier zijn! Wat heb je gedaan met haar moeder?' schreeuwt Sucré. Als Thomas niet reageert snijd hij sneedjes over zijn hele gezicht. Ik wend mijn ogen af. 'Helena dit wil je niet zien, ga weg!'
Ik hoor de sirenes in de verte. Ik kreun.

Het was totaal niet het plan om Sucré achter te laten. Sucré staat op en grijpt me stevig vast bij mijn arm. 'Helena, als je nu niet weggaat gaan we allebei naar Hozé. Jij gaat nu weg via de achterdeur en rent zo snel mogelijk als je kunt, zonder achterom te kijken. Begrepen?' ik knik snikkend. Dan ren ik via de achterdeur. Ik hoor de politie net uit de auto stappen en de voordeur opentrappen. Ik doe precies wat Sucré zei, en ren zo snel ik kan.

Ik spring over het hek heen en laat mezelf op de grond vallen. Ik kreun als ik mijn rug voel kraken. Mijn rug doet verschrikkelijk pijn, maar stoppen kan ik niet. Een politieauto komt met een hoge snelheid de hoek om scheuren. 'Blijf staan waar je staat!' luid uit luidsprekers. Natuurlijk luister ik er niet naar. Ik blijf doorrennen. Niet dat ik echt denk dat ik hiermee weg kom. Maar ik kan dan tenminste zeggen dat ik mijn best heb gedaan. Ik ren de straat op. De politiemannen blokkeren de weg met hun auto's en stappen uit. Ze richtten hun wapen op mij. 'Blijf staan waar u staat, en houd uw handen omhoog!' Ik stop en gooi mijn handen omhoog. 'Meneer, we hebben haar te pakken' zegt een agent als hij mijn handen in de boeien heeft geslagen. 'Helena Evans, of niet?' zegt de agent met een brede lach. 'Ja, meneer'.

Hij lacht. 'Ik heb een "wanted person" gevonden! Dankzij jou krijg ik loonsverhoging!' Ik schud mijn hoofd. 'Als je niet de "laws of rights" of wat dan ook tegen mij zegt, kan je die loonsverhoging wel vergeten' merk ik op.

De agent knikt. 'Je bent gearesteerd wegens het vluchten voor de politie, het samenspannen en geheim houden van een "wanted person". Je hebt recht op een advocaat...' vertelt de agent terwijl hij mij de auto in helpt.
~~~~~

Hij gooit een dossier op tafel en schud zijn hoofd met een glimlach. 'Er is geen andere 15-jarige die ik ken, en zich zo erg in de nesten werkt als jij' merkt hij op. Dan wijst de agent naar het dossier. 'Zag je al hoe dik dit ding is? Er staat op elke bladzijde een nieuwe misdaad die jij hebt verricht'.

Ik zucht. 'Wat gaat er met mij gebeuren?' vraag ik. De agent schraapt zijn keel. 'Jij en die vriend van je worden naar Hozé gestuurd. Hozé is één van de ergste en strengste gevangenissen ooit, en de enigste die vanaf 15 - 40 jaar is'. De agent loopt richting de deur. Als hij aan de hendel trekt, kijkt hij nog even om naar mij en glimlacht.

'Heb jij nou even geluk!' zegt hij waarna hij uit de ruimte loopt. Ik zucht. Ik hoop dat Sucré veilig is, waar hij ook is. Ik hoop dat ik hem weer vind en een uitweg kan vinden, zodat we niet naar
Hozé kunnen. Sucré en ik vinden altijd een uitweg.

Ik huiver. Ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen. Het is nu officieël: Ik ben een echte crimineel.