They call me "Hell"

1. Searching for Sucré

'Heey Helen! Ik heb je een tijd niet gezien zeg!' roept Lara. Ze komt rennend door de gang naar me toe. Onderweg struikelt ze even door haar nieuwe hoge hakken. Nee, geen hakken, maar palen.

Ze valt in mijn armen en geeft me een knuffel. 'Hoe vind je mijn nieuwe hakken?' Mijn ogen glijden over de "palen". 'Hmm..' zeg ik. Lara zucht en legt haar hand in haar zij. 'Lena, wat is er?' Ik haal mijn boeken uit mijn kluisje. 'Laten we gewoon naar wiskunde gaan'.

'Nee, je hebt een hekel aan wiskunde!' Ik begin te lopen maar Lara's hand houd me tegen. Ik draai me om en zie haar geïrriteerde hoofd. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' 'Nee'. 'Ben je ongesteld?' 'Nee'. 'Heb je liefdesverdriet?' 'Ik heb geen eens vriendje!' antwoord ik.

'Je hebt geen vriendje nodig om liefdesverdriet te hebben'. Lara knikt naar een meisje aan de andere kant van de gang. 'Penelope is verliefd op een jongen maar hij is bezet door haar aardsvijand Haley'. Lara schud haar hoofd. 'Maar goed, zeg nou maar wat er is!' Ik zucht. 'Mijn vader. Hij is nog een stage omhoog gegaan. Als hij zo doorgaat, dan..' Lara onderbreekt me. Gelukkig, want ik wil helemaal niet verder.

Ze legt haar handen op mijn schouders en kijkt me sip aan. 'Het komt wel goed, je vader weet wat hij doet'. Ik zucht en loop verder richting het lokaal. 'Ik heb je hulp nodig' besluit ik. Lara fronst haar wenkbrauwen. 'Waarvoor?' 'Mijn vader zei dat ik Sucré Fernando moest spreken'. 'Waarom zou je?' ik haal mijn schouders op. 'Dat moet ik dus uitvinden! Ik moet hem alleen nog zoeken'.

'Zo groot is Howland niet' zegt Lara. Ik knik. 'Klopt. Maar wie heeft er gezegd dat hij in Howland woont?' Lara zucht. 'Jeetje, waarom moet je vader het zo ingewikkeld maken?' alweer haal ik mijn schouders op. Dit keer met een hopeloos gezicht. 'Help me' smeek ik. Dan vouw ik mijn handen en ging op mijn kniëen. 'Kom op Lara, je bent mijn beste vriendin! Alsjeblieft!' Ze rolt met haar ogen en lacht. 'Goed'.

We lopen de les binnen, en starten onze laptop op. De leraar schraapt zijn keel expres erg hard. 'Sorry meiden, waar denken jullie mee bezig te zijn?' ik draaide mijn ogen weg van het scherm. 'We maken opdrachten van wiskunde via "Dagister"' liegt Lara.

Mijn wangen worden bol als ik mijn lach in probeer te houden. Lara is altijd zo goed geweest in liegen. Wat voor onzin ze ook uitbraakt, mensen geloven haar echt! Ik daarentegen...tja..laten we daar maar niet over beginnen. We zoeken op Doodle op wie Sucré Fernando is. En telkens als de leraar langsloopt klikken we de wiskundeopdrachten snel tevoorschijn.

Wat? Zeg me niet dat jij dat zelf nog nooit gedaan heb, want dan lieg je net zo goed als ik. En je weet dat ik niet kan liegen!

We komen terecht op Sucré's Lacebookpagina. Heel gefocust kijken we naar het scherm. 'Hij is geboren in 1986, en is jarig op 26 april. Dus hij is nu 28 jaar' rekent Lara.

'Hij woont in Victoza. Een stad, uur hiervandaan' ik wijs naar het scherm en kijk Lara aan om te kijken of ze hetzelfde denkt als ik: 'Kan je na school?' Lara's ogen worden groter.

Ze houd haar handen voor zich alsof ze ineens afstand wilde houden. 'Wow, kan het wat langzamer? Ik bedoel; Je hebt je vader gisteren gezien, hij zegt dat je met iemand moet praten, en je wilt hem gelijk de volgende dag ontmoeten terwijl je niet eens precies weet waar je moet zoeken!'

Ik zucht en wrijf met mijn handen vermoeid over mijn gezicht. 'Lara ik begrijp je best, maar als ik niet snel met hem praat, gaat mijn vader steeds hoger op een stage, totdat hij...' Lara knikte. Haar haar danste heen en weer. 'Ja, ja, ik weet het; je vader gaat dood, nou en?' begint ze. Ja, ze praat verder. Ik kan alleen niets meer horen nadat ze "nou en?" zei. Ik bevries. Dan spring ik van mijn kruk af en kijk Lara verbaasd aan.

Ik ben verbaasd dat ze nog het lef heeft om door te praten! 'Nou en?' zeg ik zachtjes. 'Zei je nou; nou en?' zeg ik dit keer harder terwijl ik dichter bij haar ga staan. 'Hell, sorry i-ik bedoelde het niet zo..' Probeert Lara nog. En dan maakt ze het ook nog erger om me "hell" te noemen. 'Oh ja? Hoe dan?' snauw ik naar haar met een woedende blik. Alsof ik een beest was, klaar om haar te verslinden.

Lara zwijgt. Ze knippert een aantal keer achter elkaar in haar ogen. Alsof het antwoord zo zichtbaar zou zijn. Ze fronst haar wenkbrauwen en kijkt om laag. Mijn geduld raakt op. 'Dat dacht ik al' zeg ik. Ik grijp naar mijn laptop en stamp de klas uit. Ik ga zitten op een bankje op de schoolplein. Mijn ogen beginnen te tranen. Ik plak mijn handpalmen aan mijn hoofd vast, met mijn ellebogen porrend in mijn knie.

'Hoor jij niet in de les te zijn?' hoor ik een chagrijnig stemmetje zeggen. Ik kijk op. Conciërge Hazel. De chagrijnigste conciërge on earth! 'Weet je wat? Je mag hier blijven zitten, en dan mag je de tijd wel ma schooltijd inhalen!'

Ik schud mijn hoofd en blijf met mijn wijsvinger in de lucht zwaaien. 'Nee, nee, nee, nee, dat kunt u niet maken, ik moet Sucré vinden!' Ze grijnst spottend. 'Je vind je droomprins wel een andere keer' zegt ze. 'Je begrijpt het niet, Sucré is niet mijn droomprins, maar...!' ze is al weg voordat ik mijn zin af kan maken. 'Laat ook maar zitten'.

******

Ik besluit stiekem weg te gaan. Niemand heeft toezicht op de schoolplein, en aangezien Hazel al naar binnen liep, grijp ik de kans om Sucré te vinden. Ik rij naar Victoza. Na een uur kom ik in het dorp aan. Ik verzamel alle moed bijeen en klop op de eerste deur die ik zag. 'Wat moet je?' zegt een man die de deur open trekt. Ik krijg een grijns op mijn gezicht omdat hij wel een tweelingbroer van conciërge Hazel zou kunnen zijn.

'Euhm...heeft u misschien een keer gehoord van de naam Sucré Fernando? Hij woont hier in de buurt'. Ik laat de man een foto van hem zien via mijn mobiel. Deze foto heb ik vandaag wel al duizenden keren moeten laten zien in heel Victoza. Maar geen van allen leken hem te kennen. 'Sorry kid' zegt de laatste jongen aan de deur.

Ik zucht en ga op de veranda zitten. Ik neem een slok van mijn fles water en bedenk wat ik nu zou kunnen doen. Opgeven is in iedergeval geen optie. Mijn vaders leven staat op het spel, en ik laat niemand tussen mijn plan komen.
Een man komt aanlopen en hurkt voor me neer. Zijn scherp blauwe ogen zijn op mij gericht. 'Ik heb je horen praten met die man daar' hij wees naar het laatste huis. 'Je zoekt een man genaamd Sucré, toch?' ik knikt heel enthousiast.

'Ben jij Sucré?' vraag ik vol hoop. 'Nee' zei de man hoofdschuddend. Teleurgesteld kijj ik weer naar beneden. 'Ik vind het erg slim dat je hier naar hem zoekt, maar hij zit al bijna twee jaar in de cel'.

Mijn ogen worden groter. Ik besef dat ik al die tijd verkeerd zocht.