They call me "Hell"

18. Don't Judge me

De vrouw trekt haar stropdas recht en strijkt met haar handen over haar jasje. Vervolgens schraapt ze haar keel en kijkt me aan. ‘Blijf cool, beleefd en het belangrijkste: wees eerlijk’ zegt ze. Nerveus knikt mijn hoofd op en neer. We gaan zitten op het leren bankje dat tegen de muur aangedrukt staat.

Alan zit vlak naast me en grijpt mijn hand vast. ‘Ik ben niet boos op je. Dat weet je, toch?’ Ik knik.

De deur van de wachtkamer word opengetrokken. Ik vries als ik zie dat Sucré binnen loopt. Onbewust knijp ik dichter in Alan's hand. ‘Helena, kan ik je even spreken?’ vraagt Sucré. Ik draai mijn ogen naar mijn advocaat om haar reactie te lezen. Ze kijkt even naar haar horloge en geeft dan een knikje.

Met een zucht sta ik op en loop ik met Sucré naar de gang. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan en opent zijn mond. ‘Lena, het spijt me heel erg over alles wat er gebeurt is. Hierbij heb ik het over het verbergen van geheimen voor jou, dat ik jou gisteren heb geslagen, en vooral dat ik jou zo erg in de problemen heb gehaald.

Ik heb een crimineel van jou gemaakt Lena. Ik heb je op mij laten lijken, en dat is verkeerd.

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik begrijp het niet, je bent geen crimineel, je bent onschuldig, toch?’

Flinke hakken klinken over de grond. Mijn advocaat komt tussen ons in staan. ‘Helaas moet jullie gesprek een andere keer voortzetten. De rechtzaak gaat beginnen.’

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik krijg eerst een antwoord!’

‘Wat jij krijgt is 40 jaar gevangenisstraf als je nu niet naar binnen gaat!’ snauwt de vrouw. Verbaasd kijk ik haar aan. Ze schraapt haar keel en wend haar ogen af. ‘Ik werd van tervoren gewaarschuwd dat je....zo kon reageren.’

Zuchtend loop ik de rechtzaal binnen. Het ruikt wat muf, maar ziet er erg chic uit. Er zitten vele camera's op mij gericht. Niet op een positive manier, though.

Ik vertrouw op mijn instinct - en filmkennis - en neem plaats op een stoel helemaal vooraan. Mijn advocaat gaat naast mij zitten, en opent haar koffer.

De rechter slaat één keer met zijn hamer op de bank. ‘Hierbij open ik de rechtszaak tussen Helena Evans en Michael Evans.’ begint hij. Mijn hart begint sneller te kloppen. Snel draai ik mijn hoofd naar de linkerkant van de zaal, waar ik mijn vader naast een advocaat zie zitten.

‘Mijn vader is mijn tegenstander! Waarom heb je dit niet verteld?’ fluister ik naar mijn advocaat. ‘Als je het wist zou je de rechtszaak waarschijnlijk niet aangaan. Ik wilde dat je de risico zou nemen.’

Woedend sta ik op en kantel mijn lichaam richting de deur. De vrouw grijpt mijn hand vast en trekt me zachtjes terug naar mijn stoel. ‘Als je hier blijft kan ik voor je regelen dat je minder jaren in de gevangenis hoeft te blijven. Maar als je nu uit die deuren loopt kan je dat wel vergeten!’ Ik bijt op mijn lip en wend mijn ogen naar mijn vader.
Ik staar naar de littekens en blauwe plekken die mijn vader  heeft opgelopen. Sucré had gelijk. Mijn vader zit in de laatste stage. In deze rechtszaak is zijn kans om daarvan te ontsnappen.

‘Niet vluchten van je problemen, Helena. Het is tijd om hier een eind aan te maken.’ voegt mijn advocaat toe. Ik zucht en ga zitten. Ik voel de opluchting van mijn advocaat, puur in haar hand. Ze laat mijn hand slapjes los en gaat zitten.

‘Helena Evans. Je beweert dat je je moeder vergiftigt hebt. Correct?’

‘Ja, edelachtbare,’ zeg ik als ik opsta.

‘Waarom hebben we dan jou vader twee jaar geleden gearresteerd, in plaats van jou?’

‘Omdat crime investigators niet verder kijken dan hun neus.’ zeg ik. ‘Ze merkten dat mijn vaders afdrukken op de beker zaten, en meteen is hij een verdachte. Als ze  wat breder zouden nadenken, zou het spoor naar mij leiden.’