They call me "Hell"

25. Out of Time

Ik grijp zijn arm stevig vast. 'Doe me dit alsjeblieft niet aan!' smeek ik hem. Maar Ty wend zijn blik af. 'Je hebt al één minuut verloren. Ik zou gaan als ik jou was'. Ik zucht. Goed dan Tyler, jij je zin. Ik probeer op te staan. Het lukt met veel moeite. Ik leun zwakjes tegen de muur aan, en probeer stappen te zetten. Niets gaat zonder pijn. Ik had ook niet anders verwacht.

Met de kippenvoet in mijn hand, beweeg ik voort. Ik hoopte Sucre onderweg tegen te komen om mij te helpen. Helaas is hij nergens te vinden. En ik vind het te riskant om naar zijn cel te gaan.

Mijn shirt is met bloed doorweekt en plakt tegen mijn huid. Tot nu toe heeft elke gevangene mij aangestaard totdat ik uit hun zicht verdween. Zelfs Zara en Vera wenden hun blikken af alsof ik een stofje in hun oog ben.

Vlak voor de trap van Lechero's kamer zak ik naar de grond. Bloed gutst uit mijn mond. Het word steeds moeilijker om te ademen. Met één hand bedek ik de wond, en met de andere trek ik mezelf over de trap.

'Lechero?' zeg ik kreunend als ik in de deuropening zit. 'Lechero is bij de poort om het voedsel te transporteren,' zegt een gevangene die mij waarschijnlijk heeft horen kreunen.

Ik zie er tegenop om weer naar beneden te gaan. Het liefst wil ik mezelf van de trap af gooien. Maar dan is het alsof ik mijn eigen graf graaf.
Ik heb niet veel tijd meer. En dat was te merken. Ik krijg steeds minder gevoel in mijn lichaam. Mijn zicht word steeds waziger.

Lechero loopt verward mijn kant op. Ik realiseer me net dat de laatste keer dat ik Lechero sprak, geen leuke herinnering heeft achter gelaten. Waarom zou hij nu luisteren naar iets wat ik te zeggen heeft?

'Wat doe jij hier?'

Ik probeer te spreken, maar mijn mond zit vol met bloed. Ik open mijn hand waar de kippenvoet in zat. Hij graait het uit mijn handen.

Ik ga op de grond liggen en laat al het bloed uit mijn mond lopen. 'Tyler wilt het gevecht annuleren. Hij weet dat jij het niet gedaan hebt,' zeg ik. Lechero lacht spottend. 'Tyler heeft jou hier halfdood naartoe gestuurd om tegen mij te zeggen dat het gevecht afgelast moet worden?' Ik knik. 'Nou het spijt me, maar in Hozé worden geen gevechten geanuleerd.'

Lechero liep steeds verder van mij weg. Deze hele gesprek, alle moeite die ik heb moeten doen om hem te breiken. Zinloos.

Een bewaker van de gevangenis tilde de tank met water en voedsel naar binnen. Hij richtte zijn blik op mij en bleef even staan. 'Señorita? Que Pasa?'

Hij wilde weten wat er met mij aan de hand was. Ik weet niet of het zin heeft om te reageren of mijn mond open te trekken. Ik geef eigenlijk al op.
En er moet een wonder gebeuren als ik het nog wil overleven.

En tot mijn verbazing, is die er wel. Tyler komt aangelopen. Na een aantal grote stevige passen staat hij voor mij. Zonder enige twijfel schuift hij zijn armen onder mijn hoofd en mijn benen en tilt mij op.
Met de grote stevige passen die Tyler maakt, zijn we al snel in de cel.

Hij legt me op de grond neer. Dit keer lig ik op mijn buik zodat hij goed bij de wond kan. Ik zie nog net vanuit mijn ooghoek dat hij alcohol grijpt. 'Dit gaat pijn doen,' zegt hij ineens. En hij heeft zeker weten gelijk. Ik pers mijn lippen op elkaar, en knijp mijn ogen tot spleetjes. En net als ik denk dat ik het ergste gedeelte heb gehad, zegt Ty dat hij mijn wond gaat dichtnaaien. 'Heb je hier ervaring mee?' vraag ik als hij naald en draad pakt.

Tyler schud zijn hoofd. 'Maar hoe moeilijk kan het zijn?'

Hij steekt de naald in de oppervlakte van mijn huid en trekt de draad door. Dat deed hij nog een paar keer.

'Ik ben klaar,' zegt hij na een enkele tijd. Hij draait mij om op mijn rug. Ik kijk hem verward aan. 'Je kwam mij redden,' mompel ik. Tyler grijnst. 'Ik wist dat je het niet binnen de tijd zou halen'.

Boos sta ik op. Althans, dat probeer ik. Maar mijn rug verwijdert zich niet verder van de vloer dan enkele millimeters. 

Tyler duwt mij weer omlaag. 'Je moet rusten'. Vol agressie duw ik zijn arm weg. 'Je hebt mij pijn laten lijden voor niets!' Schreeuw ik. Hij schud zijn hoofd. 'Niet voor niets.  Ik heb mijn wraak gekregen, en het gevecht gaat niet door'.

Ik bijt op mijn lip. 'Eigenlijk...' begon ik. Woedend schopt Tyler tegen het bed. Ik hoef mijn zin niet af te maken. 'Dit is allemaal jou schuld!' Gromt hij. 'Ik had je op het plein dood moeten laten bloeden toen ik de kans had'.

Tranen vloeien over mijn wangen. Tyler gaat zitten op het bed en graait naar een injectienaald vanonder zijn kussen. Eerst dacht ik dat hij de vloeistof in mijn lichaam zou spuiten, maar dan richt hij de naald naar zichzelf. Hij spuit de vloeistof in zijn arm terwijl hij hevig inademt.

Ineens word alles duidelijk. Hij vertelde me dat hij werd opgepakt vanwege hevige drugsgebruik en handel. Maar dat betekent niet dat hij gestopt was zodra hij werd opgepakt. Is dat het? Is dat de reden waarom hij zich zo gedraagt?
'Hoe kom je daaraan?' Vraag ik. 'Andere drugsverslaafden krijgen een aantal ingrediënten van de buitenwereld. Het is niet precies hetzelfde, maar je krijgt wel hetzelfde werking'.

Ik schud mijn hoofd. 'Tyler, wat daar ook in zit, het is slecht voor je'. Tyler laat de spuit vallen. Hij grijpt de mes waarmee hij mij eerder had gestoken en houd het voor mijn keel. 'Hou je mond!' Ik houd mijn nek gespannen.

Zijn ogen worden met tranen gevuld. 'Dit is het enige wat ik nog heb sinds je bijna alles van mij hebt weggenomen'.

Hij verwijdert het mes van mijn keel en tilt me weer op. Vervolgens legt hij mij zachtjes neer op het onderste bed. 'Je speelt met mijn gevoelens. De ene keer ben je aardig, en de andere keer sla je me verrot'. Tyler negeert mijn opmerking en trek een deken over me heen. 'Tyler, praat met mij, alsjeblieft'.

Hij zucht. 'Het spijt me. Als ik boos ben zeg ik dingen die ik niet echt meen.' Hij gaat op het bed naast me zitten en kijkt me recht in mijn ogen aan.  'Neem je drugs in omdat je je er kalm door voelt?' vraag ik. Tyler schraapt zijn keel. ‘Als ik aardig tegen je ben, is het waarschijnlijk wanneer ik het net heb ingenomen.' Ik frons mijn wenkbrauwen en schud mijn hoofd. 'Dat is vast niet waar. Ik weet zeker dat je ook aardig kan zijn zonder die naald'.

Ty haald zijn schouders op en zwijgt. 'Dankjewel voor het dichten van mijn wond.' Tyler grijnst. ‘Graag gedaan.'
Hij staart me aan met een kalm gezicht. Enkele seconden later buigt hij naar voren, en drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik duw hem zachtjes weg. Alleen al het idee dat hij alles met mij kan doen zonder dat ik kan bewegen, geeft mij de rillingen.

Gelukkig stopte hij onmiddellijk. ‘Sorry, I-Ik weet niet wat mij bezielde'.

‘Ik heb een vriendje, dus-' Tyler schiet in de lach voordat ik mijn zin kan afmaken. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Wat?' vraag ik verward.

‘Je hebt helemaal geen vriendje. Denk je echt dat Alan al die jaren op jou gaat wachten? Het is al uit tussen jullie sinds je eerste dag in Hozé!'

Ik zucht. ‘Het spijt me, ik wilde niet-' zegt Ty.  Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, je hebt gelijk. Ik heb er alleen nooit over nagedacht. Ik kan niet geloven dat ik al in de 40 ben als ik uit deze gevangenis kom.'

Tyler grijnst. ‘We kunnen samen 40 worden..,' zegt hij waarna hij weer voorover buigt. ‘Vraag het maar nog een keer als je niet onder invloed ben van drugs.'

Tyler lacht. ‘Wil je me in míjn bed leggen?' vraag ik. Tyler knikt en tilt me alweer op. ‘Slaap lekker,' zegt hij met een glimlach.