They call me "Hell"

15. Heads or Tails

Ik lig op mijn bed en staar naar het plafond. Als ik mijn hoofd naar rechts buig, zie ik mijn muur vol met foto's. Ik schud mijn hoofd en veeg mijn traan vlug weg zodra het ontsnapt. Ik wil dat mijn vader trots op me is. Maar als hij weet wat ik allemaal heb gedaan, zie ik geen reden waarom hij nog trots op mij zou kunnen zijn. Al dat onderzoek gedoe... het loopt uit de hand. Of ik Sucré hiervoor de schuld geef? Nee. Hij heeft teveel voor me gedaan om hem te beschuldigen. Is dat slecht?

Alan loopt mijn kamer binnen. Ik glimlach. 'Gelukkig ben jij hier met haar gebleven. Ik was al bang dat Jacy alleen met Kian opgescheept zat' zeg ik. Hij lacht. Ik hijs mezelf omhoog en schuif op zodat hij naast mij kan zitten. 'Ik weet dat je je zorgen maakt om Sucré, maar ik weet zeker dat het goed komt' zegt hij. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten.

'Dankje. Ik begrijp alleen niet waarom ze mij hebben vrijgelaten en niet op de politiebureau achter de tralies houden tot de rechtzaak'. Ik kijk Alan aan. 'Er komt een rechtzaak, toch?' Alan knikt. Ik zucht. 'De agenten klikten alleen dit ding om mijn enkel zodat ze weten waar ik ben' ik wijs naar een zwarte dikke ring die mijn enkel omringd.

'Ik denk dat ik al weet waarom je vrij bent. Bijna alle misdaden die je hebt gepleegt deze afgelopen weken, heeft te maken met Sucré. De agenten weten dat je niets zal en kan doen zonder hem'. Ik geef hem een stomp tegen zijn schouder. 'Waarom zegt iedereen dat?' gil ik. Alan lacht zonder de vraag te beantwoorden. Al gauw veranderd hij van onderwerp.

'Wat is dat?' Alan wijst naar een doos verpakt in cadeautjespapier. Ik kijk op naar de doos die op mijn nachtkasje ligt. Ik spring van het bed af en ga op mijn hurken voor de doos zitten. 'Het is een cadeau van Sucré die ik nooit heb geopend'. Alan grijnst. 'Waarom niet? Maak open!' nieuwsgierig trek ik de plakband af en vouw de cadeaupapier open. Alan lacht. 'Waarom doen vrouwen dat altijd? Trek het papier er gewoon af, het is niet alsof je het papier opnieuw gaat gebruiken!' ik lach. 'Mijn vader zegt altijd hetzelfde tegen mij! Ik vind het gewoon zonde om papier te scheuren terwijl mensen er geld aan hebben verspild' zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. 'Wat maakt het ook uit, er is geen regel voor ofzo. Net alsof je zegt hoeveel toiletpapier ik moet gebruiken!' We schieten in de lach.

Als de papier er volledig af is, open ik de doos. Er valt meteen een lange stilte.

"Hopelijk vertrouw je me nog"

- Sucré

Lees ik op een kaart. Als ik het op til, merk ik de camera op. 'Het is die camera die ik al maanden wil!' gil ik. Ik til het op en haal het uit de verpakking. 'Oh, en die verscheur je wel?' Ik geef hem een stomp tegen zijn schouder. 'Wat heb jij met zulke opmerkingen vandaag?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

'Alan kijk! Het is geweldige kwaliteit, en ik kan het gebruiken voor die opdrachten die we altijd krijgen tijdens biologie en...' 'Je gaat niet eens naar school!' Ik haal mijn schouders op. 'Ik gebruik de camera anders wel voor de onderzoek van mijn moeders dood'.

Alan zucht en schud zijn hoofd. 'Wat?' vraag ik. 'Niks, laat ook maar zitten'. Hij staat op en staat op het punt weg te lopen. 'Nee, zeg op!' zeg ik met een luide stem. Ik grijp hem vlug vast bij zijn bovenarm. Hij kijkt me aan. 'Lena, vind je niet dat het tijd is om te stoppen?'

Ik laat zijn arm los en wend mijn ogen af. 'Je bent bijna 16 jaar, en je gaat naar Hozé! Het is niet zomaar een jeugdgevangenis ofzo! En ik weet dat je dit voor je vader doet, maar ik denk niet dat hij je zou willen zien als een crimineel!' Ik knik. 'Ik weet het, maar...'. Ik word onderbroken door de telefoon die afgaat. Alan grijpt het snel van de tafel af en kijkt op de scherm. 'Sucré' zegt hij terwijl hij de telefoon omdraait zodat ik het met eigen ogen kan zien.

Ik zucht. 'Alan geef terug!' 'Je hoeft niet naar Sucré te luisteren, weet je?' ik grom en probeer mijn mobiel uit zijn handen te grijpen. Hij houd het hoog in de lucht zodat ik er niet bij kan. Als ik opgeef kijk ik hem boos aan. 'Alan, het is altijd mijn idee geweest om mijn vader uit de gevangenis te helpen. Sucré wilt alleen maar helpen, dus geef de stomme telefoon!' hij schud zijn hoofd. 'Alan, niet alles gaat op jouw manier, oké? Als ik me niet gedraag op de manier hoe jij zou willen, mag je opdonderen!' schreeuw ik. Meteen als de woorden uit mijn mond komen heb ik er spijt van. Alan zucht en legt de telefoon in mijn handen.
Vlug neem ik op voordat het te laat is. 'Lena, ik ben niet degene die altijd z'n zin wil krijgen. Dat ben jij. Ja, natuurlijk maken wij fouten! Maar er bestaat zoiets als vergeven' Alan haalt zijn schouders op met een zucht. 'Maakt niet uit, je hebt vast nog nooit van "vergeven" gehoord. Anders had je het allang al gedaan bij je beste vriendin, Lara, ik snap het'. Hij loopt de kamer uit en laat een schuldgevoel bij mij achter.

'Hallo?' zeg ik uiteindelijk door de telefoon. 'Lena, dit is Sucré'.
De stem klinkt haastig en onder druk. 'Sucré, hoe?' ik kom nauwelijks uit mijn woorden. 'Helena, dit is belangrijk, je moet goed luisteren oké?' ik knik, ook al is het niet zichtbaar aan de telefoon. 'Ja' zeg ik vlug. 'We hebben een enkele weken tot de rechtzaak. Drie weken, om precies te zijn. In de rechtzaak zal worden besproken wat er met ons zal gebeuren. Ongetwijfeld worden we naar Hozé gestuurd, maar met een goede advocaat hebben we kans op een betere cel of misschien mogen we wel iets korter in de cel blijven'.

Ik schraap mijn keel. 'Hoelang denk je dat we in Hozé moeten blijven?' Sucré is even stil. '40 jaar of levenslang? I-ik zou het niet weten' zegt hij dan. Ik voel de rillingen over mijn rug kruipen als ik besef hoe erg ik mezelf in de nesten heb gewerkt.

Ik zucht. 'Wat kunnen we binnen dis drie weken doen?'

'Uitvinden wie je moeder écht gedood heeft'.