Vuslat (+18)

19 - ''Zaman''

Selamlar. 5 ayın ardından geldim. Yeni bölüm tatmin eder mi sizi bilmiyorum ama inşallah beklediğinize değen bir bölüm olur.

Önceki bölümlerin etkileşimi oldukça düşük. Böyle olunca da yazma isteğim bir hayli düşüyor. Yaklaşık bir senedir buradayım, bu hikayeyi yayımlıyorum. Aldığım karşılıksa daha yeni 6k olmak. Keşfette o kadar çok hikaye karşıma çıkıyor ki onbinlerce okunmaları var. Kimsenin hikayesine çamur atma derdinde değilim. Sadece bu hikayeye o kadar emek verip, ince ince işleyip, üstünde saatlerce kafa yorup karşılığını alamamak demorize ediyor. Min. 150 görüntülenmesi olan bölümlerime hayalet okuyucu olmak yerine bir oy verseniz hikaye ve benim için çok mükemmel bir iyilik olur. Birilerinin mutlu olmasına sebep olmak parmaklarınızın ucunda saklı. Küçük bir dokunuşu çok görmeyin.

Gülümsemenize sebep olanlar çok olur, umarım.

Keyifli okumalar.

🌿

Hayatınızın bir anda tepetaklak olduğu bir an oldu mu hiç? Sonra karşınıza birinin geçip hiçbir şeyin sandığınız gibi olmadığını söylediği oldu mu? Hayatınız birilerinin diline sakız gibi dolandı mı? Döktüğünüz onca gözyaşının, tek başınıza ağladığınız sayısız gecenin, duymak zorunda kaldığınız onca cümlelere bir duvardan ibaretmiş gibi sessiz kaldığınız anların hesabını kime sorardınız? Artık tek bir kelime edemediğiniz anne ve baba sandığınız kişilere mi yoksa sizin bile bilmediğiniz geçmişinizden bir anda çıkıp gelen tanıdık ama yabancı insanlara mı? Benim çektiğim 4 senenin acısını, hesabını bana verebilecekler mi? Gerçekler benim bile omzuma ağır gelirken, kim tüm doğruları sırtlanıp karşımda dimdik durarak bana hesap verebilir?

Şimdi ise arkamda yalan hikayemin yalan insanları dururken, ben bu binadan dimdik bir şekilde dışarı çıkacağımı mı düşünüyorum? 4 senedir kimseden duymadığım 'kızım' sözcüğü ayaklarıma 'dur' emrini vermiş, beynimin işlevini yitirmemi sağlamıştı. Ben tek bir kelimeyle yıkılamayacak kadar güçlü olduğumu sanardım, 'kızım' sözcüğünü duyana kadar. Şimdi anlıyorum ki ördüğüm duvarlarıma bir darbe indi. Her şeyi unutup kimsenin kollarına koşamayacak kadar aklım başımdaydı hala.

Yanımda her daim varlığını hissettiğim adama çevirdim bakışlarımı. O'da benim gibi durmuş, gözlerini üstüme sabitlemişti. Hiçbir hareketimi kaçırmak istemezcesine büyük bir dikkatle bana bakıyordu. Gözlerinde her daim olan parıltı, şuan bile gözbebeklerine yuva yapmıştı. Bu görüntü karşısında dudağımın sağ tarafı kendiliğinden kıvrıldı. Bakışları dudaklarıma düştüğünde gülümsediğimi görüp bir nebze olsun rahatladığına şahit olmuştum. Dudakları gülümsememe karşılık kıvrıldığında bulunduğum durumdan alakasız gülüşünün ne kadar güzel olduğunu düşündüm. Bulunduğumuz anın içinden çıkmamı sağlayan arkamda varlığını unuttuğum kadının seslenişi oldu. İrkilerek anın içine döndüğümde Ali'ye bir bakış atarak arkama döndüm. Kısa bir an sonra belimde hissettiğim elle omuzlarımı dikleştirip karşımda olan kadına baktım.

Gözgöze gelişimizde irkilip bir adım geriye gidecek gibi oldum. Belimde ki elden güç almak istercesine kendimi biraz daha yasladım. Karşımda ki kadının gözleri çok ben gibiydi. Benzeyen tek şey gözlerimiz değildi elbet. Burnu, ten rengi, dudakları.. Her şeyimle kopyası gibiydim. Kafedeki çoğu insanın gözü bizim üzerimizdeydi. Bu işe bir an önce son vermem gerektiğinin farkında olarak bakışlarımı önümdeki kadından, hemen bir adım gerisindeki genç adama çevirdim.

''Benim her ne kadar üvey olsada bir ailem var, vardı. Dört sene önce kaybetmiş olsamda onlar hala ailem. 4 senedir hayatıma onlarsız, 21 senedir de siz olmadan devam ediyorum. Varlığınızdan haberi dahi olmayan birinin karşısına geçip fütursuzca ailesinin siz olduğunu söyleyemezsiniz. Sessizliğinize 21 sene boyunca devam etmişsiniz, şimdi ebeveyenlerim öldükten 4 sene sonra karşıma çıkarak bu sessizliği bozmaya hakkınız yok. Ben aranızda paylaşılacak bir mal değilim. Siz vicdanınızı susturabileceksiniz diye benim hayatıma girerek alt üst edemezsiniz. 21 senedir o dillerinize nasıl kilit vurduysanız, bundan sonra da sessiz kalmaya devam edin. Ben bu saatten herkesi duyar ama size kör, sağır, dilsiz olurum. Bir kızım var diye düşünmeyin, benim bir anne ve bir babam var. Onlarda şuan toprağın altındalar. Benim hayatımda size hiçbir zaman yer yok. ''