Just Cousin

Chapter Fifteen

CHAPTER 15

You can't control everything. Sometimes just have to relax and have faith then things will work out. But how could you relax if you don't know everything and can't control your temper?! Things will definitely go complicated as hell.

“Ipamimigay? W-What do you mean kuya?” litong lito akong pabalik-balik ang tingin sa dalawa.

My father gave me an apologetic look. While kuya didn't answer my question. Umingos lang ito habang masama pa rin ang tingin kay papa.

I took a deep breath. Una, sinira nila ang umagahan ko. Pangalawa, mag-aaway sila sa harapan ko at ano raw? ipamimigay ako?! And here comes my father that had been gone for how many years, anong ginagawa nya dito?! Kukunin ako?! Damn it!What the hell is going on?!

“H-Hiro, makinig ka muna, anak.” Dad uttered gently. Mahinahon ang boses nito na para bang gusto nyang magpaliwanag bilang isang ama.

Kuya scoffed then laugh sarcastically. “Wow! Makapagtawag ka sakin ng anak parang wala kang kasalanan ah. Where are the great fuckboy in town?! Ilan na ba ang nabuntis mo? Ibibigay mo na naman ba rito para kukunin ulit?!” tumawa siya sabay hakbang palayo.  “Wala kang kwentang ama kaya lumayas ka!”

“Hiro! Calm down!” Clyde burst out. “Bigyan mo naman ng pagkakataon ang ama mo magpaliwanag. You've been talking harshly to him without even knowing his part. Tulungan mo muna si tita total parang hindi naman kayo ang pinunta nya dito.”

Napalunok ako. Trying to calm myself down and erasing my thoughts about our hatred memories. No, I should be glad that they were here!

“Nagmamalaki ka lang naman!” inis itong tumalikod at lumabas. Ni hindi man lang tinapunan ng tingin si mama na ngayon ay umiiyak pa rin.

Maya maya pa ay bumuntong hininga si Clyde at sya na ang lumapit kay mama.  Tinulungan nya itong makatayo at bago pa ito lumabas ay lumingon sya sakin. Then he mouthed, I'll be right back.

“Talk to her, tito.” paalam niya kay papa at nilisan ang kusina.

Bumuntong hininga ito at malungkot na humarap sakin. “A-Anak, patawad sa nangyari. Hindi ko alam na ganun ang magiging reaksyon ng kapatid mo nang sabihin ko sa kanila ang balak ko. Sana hindi mo mamasamain ang pagpunta ko dito––”

“Ano ba kasi ang ginagawa mo dito pa?! May dahilan naman si kuya at sana inisip mo muna ang mararamdaman namin bago ka nagpakita. Ganito lang ba kadali bumalik matapos ang ginawa mo, pa?! Tell me! Kasi ang totoo galit na galit rin ako sa inyo ngayon.” mahinahon ngunit puno ng paghihinagpis kong wika sa kanya. Maybe, I'm straight to the point but I can't hold back. I want him to feel what we had been through from the past years na nawala sya nang walang dahilan at wala ng paramdaman samin.

Nakayuko lang ito kaya muli akong nagpatuloy. “At anong balak mo, pa? May kukunin ka dito samin?! What is it so you can leave right now. Sa totoo lang hindi ka welcome dito, pa.” 

“A-Anak, patawarin mo ako sa lahat ng mga nagawa ko––”

“Papa naman!! Alam nating lahat na walang saysay ang paghingi mo ng tawad dahil tapos na ang lahat!! You don't know how we suffered.” I saw how regrets was filled him right now at  nanunubig na rin ang mga mata nya.

Pinanatili ko na lamang ang matigas kong expresyon kahit sa loob loob ko ay gusto ko na ring umiyak katulad ni mama kanina. Ang sakit lang kasi sa puso na kung kailan nakalimutan na namin sya, bumalik na naman sya.

Or is he really coming back?

Tumahimik ang paligid at doon ko narinig ang mga hikbi nya. It was like a trigger for me to let my tears flows together with his. Damn it! I miss him!
I miss him so much. I miss my father and my old self.