Just Cousin

Chapter twenty

CHAPTER 20

This day, I have learned that giving up is a courageous act. Its for our own good, not the expense of other.

I tried but in this battle I know how to settle myself. I'm tired. I'm tired of all the things that always made me feel being out of place and discarded. Always make me think of my worth.

I don't enjoy life and my only option is to let go. My eyes cried enough this year. That's enough.

Umiiyak akong naglakad papunta sa bahay. Hindi ko masyadong naaninag ang paligid dahil sa panunubig at sunod-sunod na luha na dumaloy sa mga mata ko.

Feeling so hopeless and pitiful.

Nasa tapat na ako nang bahay nang napagtanto kong nasa harapan ng pinto si mama.

Hinarangan nya ako.

Napayuko ako at hindi na ako nag-aksayang punasan ang mga luha. Wala na akong pakialam kung nakikita nya akong ganito. Wala na akong pakialam kung sisigawan nya na naman ako. Pagod na pagod na ako.

"M-Ma....pwede wag ngayon?" nakayukong wika ko sa kanya. Pinikit ko ang mga mata at hinanda ang sarili sa sigaw at pagwawala niya.

Ngunit nabigla ako sa paghila nya sakin palapit sa kanya at niyapos ang katawan ko.

I was stiff for the moment when I felt her body embraced me. "G-Gusto mong pagtimplahan kita ng gatas?"

I broke down in tears for what she says.
"H-Hindi ka galit..."

"Hush..." Hinahaplos-haplos nito ang likuran ng buhok ko at nakakadagdag iyon ng hikbi ko. Slowly, I hug her back. Ganito pala ang pakiramdam ng yakap ng ina.

"T-Tahan na, a-anak."

I opened my eyes. Puno pa rin ng mga luha. Im grateful that she's here but ayaw ko muna. Dahan dahan akong umiling.

"S-Sa kwarto nalang ako, ma." hinang-hinang utas ko at unti-unting lumayo sa kanya.

Tiningnan ko sya sa pamamagitan ng malumanay na mga mata. I flash a painful smile as I slowly walk away from her. Ang sarap sa pakiramdam na nandito sya ngunit huli na. Ayoko muna.

For now, I don't want anybody.

Naglakad ako pataas sa kwarto ko.

"T-Tita, pupuntahan ko po si Clarisse."

Napahinto ako sa paglalakad nang marinig ang boses ni Clyde. Nanghina ang tuhod ko kasabay ng pag-upo ko sa hagdan. Madilim sa parte ko at malayo na ako sa gawi nilang dalawa kaya hindi nila ako makikita.

I cope my chest. Its funny how it still beat fast even from the cruel things he'd done to me. Fuck this heart! Fuck this freaking heart for loving you cousin, Clarisse!! Fuck everything!

"Narinig ko ang lahat." Slowly, I lifted my head. Mom heard it? N-No!

"Siguro, kailangan nya muna ng oras, Clyde." lumingon ako sa gawi nila ngunit hindi ako nagpakita.

"Tita...b-baka ano na naman ang gagawin nya."

Nagpantig ang tainga ko sa narinig. Aware sya sa gagawin ko pero sa nararamdaman, wala. Tangina, ang galing pumeke ng sasabihin!

"Tama na. Mas mabuting pauwiin mo na lang ang mga kaibigan mo."

"T-Tita, please..."

I grip my shirt and bit my lip. Nagpatuloy ako sa paglalakad. Kahit napapagod ay mas nilakihan ko ang mga hakbang para mas mapadali ang pagpasok ko sa kwarto.

I locked my room.

Another tears flowed in the sides of my cheeks. That is enough.

Dahil nanghihina ang katawan ko ay hinayaan ko ang sariling mapa-upo sa likuran ng pinto. I rested my head as I closed my eyes. This is enough.

Lumipas ang ilang minuto ay hindi ko narinig ang mga yabag nito o kung kahit ano na papalapit sa kwarto ko. Nakahinga ako ng malalim habang pinipilit ko ang sariling tumahan.

Unti-unti kong pinunasan ang mga mata at itinayo ang sarili.

I should pack my things now.

Napansin ko ang pagtahimik ng nasa kabilang bahay. Maya maya pa ay narinig ko na ang tunog ng mga motor at ang pag-alis ng mga ito.

Muli akong bumuga ng hangin. Siguro umuwi na ang mga kasama nya. Umuwi rin kaya ang babaeng kahalikan nya? O nagpa-iwan pa?

The thought only made me crumpled my own shirt in annoyance. Dang! Simula ngayon dapat kailangan ko ng kalimutan ang lahat ng nangyari. Its for the best so I should forget everything.

Kinuha ko ang mga damit mula sa kabinet at nakatupi itong inilagay sa malaking bag. I smiled but theres a glint of sadness in my eyes.

"This is for the better, Claire." I encourage myself. "Its for your own good."

Bukas na bukas, aalis na ako.

Maaga akong nagising kinabukasan. Dala-dala ko ang mga gamit sa magkabilang bahagi ng kamay at sinigurado kong wala na akong naiwang improtanteng bagay sa taas.

Nasa kusina si mama kaya humugot muna ako ng lakas bago sya nilapitan.

Nang akma na akong magsasalita ay syang pagharap nya.

"Clarisse." nabibigla nyang tawag sa pangalan ko.

Nanlalaki ang mga mata nyang tinignan ang naka-impake kong mga gamit. Natataranta syang lumapit sakin at hindi ko mabasa ang expresyon sa mukha nya.

Napayuko ako. "A-Aalis na ako, ma."

I heard her gasp but she never said anything.

Naramdaman ko ang panunubig ng mga mata ko.

Even she always put all the rants on me, kahit palagi syang nagagalit sakin, kahit ayaw na ayaw nya sakin, at kahit hindi nya ako tinuring na anak--I'm still glad that I meet her. Even I have to feel what she endure everyday, okay lang sakin kasi alam kong may pinagdadaanan sya.
Pinipilit ko parin syang intindihin kasi alam kong marami ang problema nya.
Kahit wala akong kwenta para sa kanya, hindi ako nagreklamo at palihim na lamang na naghihinagpis sa loob ng kwarto ko.

But I'm still glad that yesterday, God gave me the change to hug her. The way she calls me 'anak' for the first time. Little did she know, she just put a little cure to my broken heart. Bahagyang gumaan ang nararamdaman ko at naging masaya ang puso ko.

Ngunit, kahit magbago man ang pakitungo nya ay hindi na magbabago ang desisyon kong umalis sa bahay.

"G-Gusto ko pong sumama kay papa..." I breathe as I felt my heart clenching in pain. "Ikaw nalang po ang bahalang magpaalam sakin sa dalawang kapatid, ma. S-Salamat sa lahat."

Nag-iwas sya ng tingin at nakita ko ang bahagyang panginginig ng kanyang labi. "A-Ang trabaho mo?"

"Makikipag-usap ako sa principal mamaya pagkatapos kong puntahan si kuya." nakayuko kong aniya.

Nabigla nalang ako ng marinig ng mga hikbi nya. "M-Mag-iingat ka."

Tumango ako at unti unting tumingin sa kanya. I sincerely smiled for the last time as I slowly turned my back away from her. And I promised to my self that I will turned my back for everything starting now. Hindi ko alam kung kailan ako babalik o magbabalik pa ba ako. Ngunit ang nakakasiguro ko lang ngayon ay ang pag-iwan sa mga bagay na nagpapasakit sa buong pagkatao ko.

I've done enough, and this--I call it a time out.