Just Cousin

Chapter Eighteen

CHAPTER 18

Letting ourselves feel and reflect on difficult emotions is the first step in learning how to regulate them.

You can't easily say you'll better but because of our mind, it creates a new mindset. Kaya kahit hindi tayo okay, nagiging okay nalang.

Lumabas si Clyde matapos ang nangyari. He can't stand my attitude. He give up on me easily, tulad ko sa kanya.

Nanubig ang mata kong tinitigan ang dala nyang pagkain na nasa lamesa. Pati na rin ang iniwan nyang gamot na katulad ng natapon kanina. My wrist that covered with bandage. Especially the efforts.

Dumaan ang tingin ko sa orasan at nakitang alas-unse na ng gabi. Dahan dahan kong pinunasan ang lumandas na luha sa mga mata ko.

Hindi pa pala tapos lahat. I thought I could escaped when I kill myself but, I guess this is not the end. Pero kasi pagod na pagod na ako. Hindi ko alam ang gagawin ko.

I sigh. Instead of think for everything, napagdesisyonan kong kainin ang pagkaing nasa lamesa, at wala sa sariling sinunod ang pag-inom ng gamot.

Kinabukasan, wala si mama sa bahay. My siblings said she apologized for what kuya Hiro did yesterday. Napag-alaman kong gumawa sya ng gulo sa reception ng kasal kung saan doon sa bahay nila Aling Elsa ginanap. Nagwala sya at nagsisigaw sa harapan ng bahay nito. Kuya offended the bride at kung anong-ano ang pinagsasabi. Kaya wala silang nagawa kundi tumawag ng pulis.

Nakasuhan si kuya sa pagsira ng kasal kaya suspend sya ng dalawang buwan sa presinto. Mom tried to apologized for what he'd done and pay the damage, but the police never insisted to let him go in the prison.

Kaya kahit nang makarating si mama, paulit-ulit nya naman akong pinagsalota at pinagalitan. Pero hindi na umabot sa puntong pagtaasan ako ng kamay at saktan. And I accept all of her rants.

When noon came, napagdesisyonan kong puntahan si kuya sa kung saan sya dinala. Ako lang mag-isa at wala akong kasama. Hindi ko muna pinansin si Clyde at hinayaan na lamang sya. Maybe, we both needs sometimes.

Nang makarating, mabilis agad akong pinapasok ng mga pulis. Nilabas nila si kuya at halos sinaksak ang dibdib ko nang makita ang posisyon nya. May pusas ang dalawa nyang kamay at mahahalata ang putla sa mukha nya, ang paglaki ng eyebug at ang pangingitim ng ilalim ng mata nya.

“K-Kuya...” hindi ko na mapigilang maluha nang maka-upo sya sa harapan ko.

Malumanay syang ngumiti at unti-unting yumuko. “Clarisse, sorry sa ginawa ko.”

I sob, “Don't say it kuya. Wala kang kasalanan. I'm the one needs to apologize for I'm the reason you are here. K-kuya...I'm sorry.”

He shook his head. “Naging padalos-dalos ako sa mga desisyon ko. I should face this by myself.”

Malungkot akong ngumiti. “K-Kuya, sorry ulit....”

Umangat ang malumanay nyang tingin sakin. Walang emosyon ang mga mata nya ngunit nakikita ko pa rin na nahihirapan sya. “For what, Clarisse?”

“K-Kuya, sinubukan ko ulit..” pag-aamin ko. Alam kong hindi nya napansin nung isang gabi ang pagdurugo ng braso ko kaya sasabihin ko nalang sa kanya ngayon. He's the one who hates my old self.