Miles Away (Circle Of Friends #1)

Chapter 37

"Saan ba sila?" tanong ko kay Xylene pero nag kibit lang siya ng balikat. "Mag hiwalay sana kayo ng jowa mo, Xylene." dugtong ko.

Tumingin naman na siya ngayon at pinag taasan ako ng kilay.

"Kapal ng mukha mo, ang alam ko may pupuntahan na construction site ang mga engineering student ngayon. Happy?" tanong niya sa dulo kaya ngumiti ako at tumango.

Kanina pa naman kami nag chichikahan at kanina pa siya puro cellphone. Birthday ni Kuya Emmanuel kaya pumunta ako rito, pero wala naman akong regalo.

"Uwi ka na?" tanong niya nang tumayo ako. Tumango naman ako ngunit sakto na bumukas ang pinto ng kwarto niya.

"Breanna, hatid na kita." sabi ni Emmanuel. I nodded, tumalikod naman siya kaya sumunod na lang ako.

Emmanuel is like a kuya for me, but he made a gap between us when he went somewhere for college. Okay lang, though. He's an engineer now.

"Saan ka nga, Brys?" tanong niya. I said the construction site near the school.

"Really? I'm one of the engineer there," sabi nito. Hindi naman ako nag taka dahil mukha namang suitable siya roon.

"May visitor kayo?" tanong ko. Hindi naman siya nag isip para sumagot. Nanatili akong naka tingin sa kaniya.

"Yup. From Charm University, bakit, may crush ka roon?" tanong niya so I laughed.

"Ex 'ka mo," I replied. I chuckled after that and so he.

Nang dumating, tinuro niya pa sa 'kin ang pwesto ng mga student. I saw a huge circle of people kaya medyo napa atras ako. So, bumalik ako kay Kuya Emmanuel. Next thing I knew, kinakantiyawan na kami roon.

"She's a sister," sabi niya habang tumatawa sa mga nang iinis.

Not a lie, Emmanuel is like my kuya. Nakaka diri naman kung... ganoon, 'di ba? Can't imagine.

"Hayaan mo na," sabi niya nang umalis. Tumango lang ako at sumenyas na uuwi na 'ko. I felt a strange feeling which I felt years ago.

When I'm home, I did nothing but to review. I missed my class today, and I guess... for tomorrow.

Nag stay ako sa kwarto ni Alexeus dahil bukod sa dati kong kwarto ito ay mas malinis kaysa roon sa isa. Dami kasing gamit at tamad pa mag linis, hindi naman pwedeng i-asa sa maid lahat!

Nang makita kong papa-lubog na ang araw sa bintana ng kwarto, lumabas ako para makita sa ibang view ang sunset.

Sunset will always be my favorite, with him is my dream.

When the sun is really falling down, I saw a guy... running.

And that guy is no one but my Maki.

Huminto siya sa tapat ng bahay namin at tiningala ito. Hindi naman ako nahagip ng mata niya pero agad akong bumaba at nag punta sa kinatatayuan niya.

When I'm already in front of him, I stared at him like he's a stranger.

Hinihingal niya lang akong tinignan at nang maka-recover sa hingal ay tumalikod siya para sana umalis pero hinawakan ko ang kamay niya.

"Alam mo, ang tanga mo..." bulong ko pag harap niya uli. Alam ko namang nag iinarte lang siya pero seryoso ang mukha.

"Alam ko," he said then made a face. Tinawanan ko siya at nang tuluyan siyang humarap sa 'kin, tinignan kong mabuti ang kabuuan niya.

"Sorry."

Isa lang ang nasabi ko, then he hugged me. I started crying, everything... was worth it.