Miles Away (Circle Of Friends #1)

Chapter 31

Pang ilang gabi na ni Mommy, it's never new. I kind of miss her but I just thought of the bright side; her suffering or her being at peace.

"Oo nga, if you only saw how Kuya begged for the girl! You'll feel so much gross!" kwento ni Narrely na animo ay nandidiri pa.

Ang kwento nila ay mayroong nagugustuhan si Kuya and he's pretty fucking serious!

"Nice one naman pala," I commented.

Nang mag gabing iyon ay naka receive ako ng text kay Xylene na mag picnic daw kami sa kanila sa gabi ng libing ni Mommy... Dahil uuwi na ako sa Lunes.

And when that day came, our house was filled with sobs, we can accept it but it's hard...

"I still can't believe she's gone, Dad." Kuya ranted it out to Papa. Si Alexeus ay nag luluha lang na diretso ang tingin, si Narrely naman ay walang reaksyon. Ako ay humihikbing kagaya ni Kuya.

"We'll be late na, let's go." sabi ni Narrely at niyaya na ang lahat. I can't believe that she'll be the one to do this, siya ang bunso.

Naka off shoulders na long sleeves na white at reaped jeans, at white sandals na may kataasan ang takong. Habang si Alexeus kagaya ni Kuya ay naka plain white shirt lang. Ang kaibahan ay naka shorts at sneakers si kuya habang si Alexeus ay naka sperry at jeans.

While me, I'm wearing flats and white stringed dress. Naka tali rin ang buhok ko.

"It's exhausting... and I feel so bad." kwento ko sa mga kaibigan ko habang nag hihintay kami sa sunset. Kumakain kami sa backyard nila Xylene.

"Ayos ka lang naman ba?" tanong ni Ian. Napa-lingon ako sa kaniya, ayos na ang leeg. Naipatanggal ko na 'yong neck brace kahapon at hindi na rin naman masakit. Ngalay lang naman talaga iyon pero over reacting si Alexeus.

"Yup. I'm completely fine. At least ay hindi na mahihirapan si Mommy." I smiled for them to be assured. Ian did the same.

Nang mag sunset ay tumitig kami roon.

"The sun is rising at mine!" masiglang boses na saad ni Jazzy. Nasa Canada siya at sa kanila ay papa sikat ang araw habang sa amin iyong pa lubog.

Nang matapos ang sunset at naka quota na kami sa kwentuhan ay nakapag desisyon kaming uuwi na. Sumakay ako sa front seat ng kotse ko dahil driver ko ngayon si Ian.

Pero hindi si Ian ang nag bukas ang pinto ng kotse ko.

"Oh? Bakit?" tanong ko. Lumingon naman siya sa 'kin at umiling.

"Uh... May kukuhanin lang," sabi nito at kinuha ang wallet. Hindi ko nga iyon napansin.

"W-Wait!" I said. Na utal pa, ampucha. But then he looked at me back. "Let's talk?" buong lakas kong sabi. I'll be going back home tomorrow at hindi ko yatang hindi pa siya kausapin.

Suminghap siya at tuluyang pumasok sa kotse ko, umupo siya sa driver's seat at pinanatiling nasa harapan ng kotse ang mata.

"Kumusta ka..." I started. Itinatago ko ang kaba.

"Iyon lang?" Napa-ismid siya. "Okay lang ako." simple niya pa ring isinagot.

"M-Maki—"

He stopped me before I could even say a sentence. "Timothy ang pangalan ko."

Napa-yuko ako. He's freaking cold. Maayos naman kami, ah?

"I-I thought... we're okay?"

"We are." malamig niya pa ring sinabi at akmang lalabas ng kotse pero nag salita ako.

"Okay? Pero ganiyan ka? Okay ba 'yon? Handa na 'ko... Ayos na si Laine. Tang ina," sabi ko. I sounded so desperate but this is what I fucking promised.