FORGOTTEN MEMORIES

CHAPTER 5

Nasa kalahati na ang movie pero ganun pa rin ang posisyon namin ni James. Hindi ba siya nangangalay? Kulang nalang kasi buong katawan ko na ang yayakapin niya.

We did not even touch the popcorn simula kanina since James is hugging me, caging me on his arms. Gutom na ako pero hindi naman ako makagalaw. His body is sending me heat. Ano uunahin ko? Pagkain o kalandian?

Pwede naman both. Siya nalang kakainin ko.

"You can't save your Captian because you're weak." napatigil ako sa kakaisip nang marinig ko iyon mula sa movie na pinapanood namin. 

Someone is talking to the protagonist. Saying that his weak kaya hindi niya maililigtas ang captain nila.

Kumuyom ang kamao ko. He is not weak. You are just giving him a reason to become weak.

This protagonist is just like me. Wala rin siyang kapangyarihan na tulad ng pamilya niya. Ang pinagkaiba lang namin ay buhay ang mga magulang niya pero they abandon him.

His name is Noah. He always has a smile on his face, but deep inside...he is hurting. Tuwing gabi ay umiiyak siya, tinatanong ang Diyos kung bakit hindi siya binigyan ng kapangyarihan tulad ng mga magulang niya. Yes, he is a boy and I did not judge him for crying everynight.

Every man can cry. Lahat ng tao nasasaktan. Lahat ng lalaki ay puwedeng ilabas ang sakit na nararamdaman nila. So don't judge a man if you see them cry. They are not gay, they are hurting.

Tama nga ako. Makakarelate ako sa movie na ito. Kanina pa kumukuyom ang mga palad ko. Naiinis kasi ako sa mga pamilya ni Noah. Pinalayas nila ito at dinala sa bahay ampunan kung saan nandun ang mga taong hindi rin binayayaan ng kapangyaihan. 

Noah is living happily in a place that no one will judge him not until nagkaroon ng gulo sa lugar niya. Kahit alam niyang wala siyang kapangyarihan para labanan ang sumugod sa kanila ay tumakbo siya kung saan nagmumula ang gulo. There is a team who want to kill every person who has a power. Gusto nilang patayin ang lahat ng pwedeng pumigil sa kanila. Gusto nilang sila ang mamahala sa buong mundo.

Noah wants to fight before dying. Ayaw niyang mamatay na walang napapatunayan sa mga magulang niya. Nakuha niyang mailigtas ang mga tao kahit wala siyang kapangyarihan.

Sa kalagitnaan ng pagliligtas niya sa iba ay narinig niya ang sigaw ng nanay niya. Hinihila na ito ng grupo na sumugod sa kanila. Natulala siya sa nakita. Kahit ang mga kapatid niya ay hinihila na.

Pinagsama-sama ang mga pamilya niya at sabay-sabay na sinaktan. Noah cried, but he did not move even a muscle to help them. Bumabalik sa isip niya ang sinasabi nila sa kanya. Kung paano siya tratuhin ng mga ito dahil hindi siya katulad ng mga ito. 

Ngunit napatigil siya sa pag-iyak nang saksakin ang nanay niya.

Agad nandilim ang paningin niya. "Yes, they abandon me. But I know to myself that I can't lose them." I smiled when I heard that.

Ganyan din ako nung una. Iniisip ko nga minsan kung paano kapag nawala ang mga magulang ko na ikinakahiya ako, lalo na si Papa? Matutuwa ba ako? 

Kasi kapag nangyari iyon wala ng tao na ikakahiya ako. Wala na yung taong dahilan bakit wala akong tiwala sa sarili ko. Sila ang dahilan kung bakit tuluyan ko nang tinanggap na wala akong kwenta...

Napaupo ako nang maayos nang biglang nagbago ang suot ni Noah. Ang punit niyang damit ay naging maayos. May kapa na siyang suot at may hawak na siya ngayong espada.

Doon nagsimula ang buhay ni Noah bilang bayani. The former imponent boy is now the strongest boy in his place. His parents were sorry for what they had done to Noah. They are also thankful to Noah because he save them.