FORGOTTEN MEMORIES

CHAPTER 23

Good noon! I'll update two chapters today para 'Merry Christmas' mwehehe! Advance merry christmas po sa inyo and enjoy your day! 💙💙💙

~*~*~*~*~*

"WHAAATTT???" tinakpan ni James ang tenga niya noong napasigaw ako sa sinabi niya. 

We are talking through video call. Hawak-hawak ko ang phone ko para makita niya ako habang siya naman ay nakalapag kung saan ang cellphone niya para makita ko siya. Hindi niya mahawakan iyon dahil nagbibihis siya. 

"We're going to Paris," inosenteng sabi niya na parang wala lang ang sinabi niya sa'kin habang inaayos ang buhok niyang basa pa. Ginawa niyang salamin ang camera ng phone niya. 

"Are you serious? Sa Paris talaga? At ngayon pa talaga tayo aalis?" natataranta na ako dahil sa pambibigla niya sa akin. Rinig ko ang mga ngipin kong nagkikiskisan na. 

He called me this morning and he told me that we'll to Paris this lunch! Sinong hindi matataranta? Hindi ko nga alam ano ang dapat kong isuot, eh! 

"Yes. Baby, chill please." he even signed me to relax before looking at his outfit. 

He's wearing white shirt, grey cropped pants, an olive green jacket and a Rolex. Inirapan ko siya. Kinuha na niya ang cellphone niyang nilapag sa kung saan. Muli na naman niyang inayos ang buhok niya sa camera. 

"It's my first weeksary gift for you. Accept it please?" ngumuso siya  sa camera at nagpacute. Napangiwi ako sa ginawa niya, hindi dahil nandidiri ako sa kanya, kung hindi pinipigilan kong tumawa sa itsura. He's cute!

"James, pati weeksary ba kailangang sinecelebrate?" 

"No...?" kumunot ang noo niya habang hawak ang baba niya. "I was just want to celebrate it. I am so happy that you're my girlfriend now. Hanggang ngayon naman hindi ako makapaniwala na tayo na." 

Napangiti ako sa sinabi niya. "Akala mo ba ikaw lang? Times flies so fast. Isang week na nga tayo."

"I hope we last." bulong lang yun kaya hindi ko naintindihan. Kita ko sa camera na bumuntong hininga siya at napalunok. 

"Ano?" tanong ko sabay lakad papunta sa kama ko at nahiga. Pakiramdam ko napagod ako sa pagkakataranta sa sinabi ni James. I tried my best not to drop my phone on my face. Masakit kaya mahulugan ng cellphone sa mukha.  

"N-nothing." umiwas siya ng tingin at hinayaan ko nalang siya. Baka may sinasabi lang siya pero hindi para sa akin. 

Tinignan niya ang orasan niya at nakita kong kumunot ang noo niya. Pagkalaan ng ilang segundo ay tinignan niya ako. 

"Alam mo ba ilang oras ang byahe papuntang Paris?" napatingin ako sa kawalan dahil sa tanong niya. 

"Hindi ko alam, eh. Wait. Search ko nalang." I press the circle button on the lower part of my phone. Clinick ko ng app na google at sinearch kung ilang oras ang  byahe papuntang Paris. "Almost 17 hours. Wow! Halos isang raw na, ah?" 

He nodded. After a while he looked at me. "Then what are you waiting for? Stand up and get dressed, Abigail!" 

Napaawang ang bibig ko sa tono ng boses niya. Medyo sumigaw siya na tumatawa dahil nakita niya ang reaksyon ko. "Tangina mo! Pinagmamadali mo ba ako? Eh, kung sinabihan mo kaagad na aalis tayo edi sana nakapagready ako kaagad!" 

Mga mayayaman talaga! Aalis sila papuntang ibang bansa kahit kailan nila gusto. They have money. Kahit mahirap makakuha o mahal ang ticket papunta sa pupuntahan nila, kaya nilang bilhin at makuha dahil mayaman sila.

Kumusta naman kaya akong poor lang? Pupunta nga lang sa ibang lugar dito sa bansa ko, hindi ko pa magawa. Maliban sa poor ako...Tamad din ako. 

Kung alam ko lang gamitin ang teleportation ko baka dinala ko na sila sa ibang bansa. Hindi na namin kailangan ng pambili ng ticket. Nakapunta na nga kami sa ibang bansa, nakatipid pa kami. Kaso wala, eh hindi ko alam gamitin ang teleportation ko.