FORGOTTEN MEMORIES

CHAPTER 34

After seeing that memories in my mind, napamulat ako. Bumungad sa'kin ang puting dingding at agad napabangon pero halos mapatalon ako sa gulat nang may maramdaman akong kamay na humawak sa likod ko. 

My tears suddenly fell when I saw James. "James..."

"Abigail, are you okay now?" he lift his hand to touch my face, but I pushed his hand. I saw pain in his eyes.

Yumuko ako at pinaglaruan ko ang mga daliri ko. James and I are in relationship before we lost our memories. A memory flashed in my mind after the incident. 

It was me and James celebrating our first week being a couple. Pauwi kami noon galing sa Paris. Sa kagustuhang makaligtas kami mula sa sasakyang papunta samin ay nagteleport ako. 

I remembered how he leaves me after knowing that I am not a normal person. He said that he loves me, but he chose to leave me. Ngayon na nakita niya ulit ang nakita niya dati, paniguradong iiwan na naman niya ako.

"Leave," I said. 

"Abigail, what's happening? Okay pa naman tayo kanina, ah?"

"James, I remembered something." nakita kong nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko. "You're gonna leave me after knowing that I can teleport."

"No, I won't. Abigail, let's talk." hinawakan niya ang dalawa kong braso pero nagpumiglas ako.

Ayaw ko siyang saktan kaya hindi ko ginagawa ang kaya kong gawin. Pero nang mainis ay wala akong magawa kung hindi ang paikutin ang braso niyang nakahawak sa akin. 

Napaigik siya sa sakit. Paatras na lumayo ako sa kanya. "Abigail naman. Mag-usap muna tayo." 

"Ayaw ko," gigil na sabi ko.

He sighed before walking towards me. Before he can get close to me, I activated my power to hit him. 

Bumalot sa akin ang pagkaguilty nang makita siyang nakahiga sa sahig habang hawak ang tiyan niya. He's crying in parin. Masyado atang napalakas ang pagtira ko. 

"I'm s-sorry, J-james..." nanginig ang boses ko habang sinasabi iyon. 

Lumapit ako sa kanya. Ayaw ko siyang kausapin dahil sasabihin niya lang ng harap-harapan na ayaw na niya sa akin katulad no'ng naalala ko. Mabuti na iyong ako na mismo ang lumayo para hindi na ako masaktan ng sobra sa sasabihin niya. 

Tutulungan ko na sana siyang tumayo pero hinawakan niya ng mahigpit ang mga braso ko. 

"Let's talk hmm? What's the problem, baby?" umiling ako.

I tried to push him, but nagmamatigas siya hanggang sa hawakan niya ang mga kamay kong pinantutulak ko sa kanya. 

"Ayaw kong makipag-usap sayo." then I hitted him again using my power, so that he can let me go and I can teleport. 

Bumungad sa akin si Ate Madison matapos kong magteleport. Nang dahil sa gulat ay nabitawan ni ate ang mga laundry basket na hawak niya.  

Nakita ko palang ang mukha niya ay naiyak na ako. Inilabas ko ang lungkot ko sa kanya. 

I hugged her like a baby and she hugged me back until I decided to stop. SIguro ay umiyak ako ng isang oras. Nasaktan ako sa nangyari. 

"Anong nangyari sayo? Sabihin mo sa akin." pinunasan ni ate ang tuyong luha sa mga pisngi ko. 

"I remembered him. Naalala ko na si James." ate's eyes widen. "SIya rin yung lalaki sa panaginip ko." 

Kanina no'ng mahimatay ako ay blanko pa ang itsura ng lalaki pero nang banggitin ko ang pangalanan nito ay lumitaw ang mukha niya. Nagulat pa ako na si James yun.