You Found Me ‖ KSJ [2]

Chapter 07

හැමෝම කිව්වේ suicide කරගත්තු නිසාලු අප්පා මැරිලා තියෙන්නේ කියලා. අප්පාගේ මරණෙට හේතුවෙන කිසිම දෙයක් තියා එයා ඉතුරු කරලා ගිය පුංචිම දෙයක් පොලීසියට තාමත් හොයාගන්න බැරි වුණා කියලයි ආරංචිය. අඩුම තරමේ ලියල ගිය එක note එකක්වත් අප්පා හිටපු cell එකේ තිබිලා නැහැලු.

කිසිම සාක්ෂියක් නැතිවම එයත් එහෙනම් අන්තිමේදි මාව දාලා යන්න ගියා.

අප්පාගේ funeral එකෙන් පස්සේ සෝල්වල තිබ්බ අපේ ගෙදරත් වහලා දාලා මාමායි නැන්දායි එක්කලා අන්තිමේදි මට Gwancheon එන්න සිද්ධ උනේ එයාලාගේ බල කිරීම නිසයි.

මේ පහුගිය මාසෙටම වෙච්ච දහසකුත් සිද්ධි නිසා මොනවා කරන්නද, මොනවා හිතන්නද කියලා මම තාමත් ඉන්නේ ලොකු යුද්දෙක. කිසිම අරමුණක් මට ඇත්තේ නෑ.

නැන්දා නම් හැමතිස්සෙම කියන්නේ මම නිකන් හරියට ඇවිදින මළමිනියක් වගේ කියලයි.

මට තාමත් කාත් එක්කවත් කතා කරන්න පුළුවන් මානසික මට්ටමක් තිබ්බෙම නැති තරම්. මට ඔිනි උනේ හැමෝගෙන්ම ඈත්වෙලා තනියම කාමරේටම වෙලා ඉන්නයි. හැමදේකින්ම ඈත්වෙන්නයි මට ඔින කලේ.

ඉතින් මගේ මේ හැසිරීම නිසා වෙන්න ඇති මාමා දවසක් මාව Psychologist කෙනෙක් ළඟටත් එක්කන් ගියා. එයා හිතන්න ඇති අඩුම තරමේ ඒ doctor එක්ක හරි මම කතා කලොත් මම මේ විදිහට තනිවෙන්න හදන එක පොඩ්ඩක් හරි වෙනස්වේවි කියලා.

ඒත් මින්සුන් මාමාට තාමත් තේරුණේ නැති එක දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි මට දැන් කිසිම කෙනෙක් ගැන විශ්වාසයක් නෑ කියන එක. මටත් වඩා විශ්වාස කරපු අයම මාව අත්ඇරලා යනකොට මං කොහොමද තව කෙනෙක්ව තවදුරටත් විශ්වාස කරන්නේ?

ඉතින් මේ දේවල් මෙහෙම සිද්ධ වෙද්දි මින්සුන් මාමා මගේ mark sheets වගේම මගේ student reports ඔක්කෝම Gwancheon high school එකට යවලා අළුත් ඉස්කෝලෙට යන්න මගේ transfer එකත් ඒ වෙනකොටත් ලෑස්ති කරලයි තිබ්බේ. ඒ උනත් මම තාමත් ඉස්කෝලෙට යන එක මඟ අරින්නේ මම තාමත් ළමයිට මූණ දෙන්න තියෙන බය නිසායි.

මොකද හැමකෙනෙක්ම මං මගේ නම කියන්නත් කලින් මම කව්ද කියලා අඳුරගත්තා. මං කන්ග් යුමී කියලා දැනගත්තාම හැමෝම මට කතා කලේ මිනීමරුවගේ දුව කියලා විතරයි. එයාලා මං දිහා බැලුවේ හරියට මමත් අපරාධකාරයෙක් වගේ. ඒ අයගේ පුහු කතාවලින් මං පුදුම විදිහට අසරණ උනා.