Wild Billionaire's Obsession

8

“Wala ka na bang ibang gusto?” Tanong ni Diego while he was leaning against his car. Looking at me seriously while I was walking closer to him.

“Yes. Wala na.” Sagot ko sa kaniya at dinaanan lang siya sa harap tsaka sumakay sa kotse niya. “Ikaw? wala ka na bang ibang gusto? ” I mimic him and rolled my eyes.

“Sa tingin ko wala na. Ikaw lang.” Sagot niya sa'kin at pumasok na sa loob ng sasakyan.

He smirked and sat beside me without saying anything nang makita niya akong muntik ng mabuga ang iniinom kong tubig sa sasakyan. I didn't expect that coming. Napakagaling niya talagang mambola at magpaikot ng mga babae. Kaya siguro ang daming nagkakandarapa sa kaniya.

It was so silent and peaceful. Only the noise of the cars and the music on the radio ang nagbibigay ingay sa loob ng sasakyan. Walang kahit ni isa ang nagsalita. Ni hindi ko siya nilingon kanina pa kahit kanina pa ako gutom na gutom.

“You hungry? let's eat.” Aya niya sa'kin habang tinitignan niya ang oras sa relo niya.

“Omg! thank you Diego ah at nagtanong ka kung gutom na ako kasi oo, gutom na gutom na ako.” Magalang kong pagpapasalamat sa kaniya bago siya inikutan ng mata “Di pa kaya ako kumain ng breakfast man lang.” I murmured.

“So kasalanan ko pa?” Sagot niya agad sa'akin habang nakatingin sa'kin ng masama. “Inaya kita kanina ng breakfast pero napakaarte mo.”

“Oo. You should always remind me na dapat kumain ako sa tamang oras. Ganyan ba ang isang Diego Callahan? walang pakialam sa kasama?” Pang aasar kong tanong sa kaniya.

Natatawa akong tignan siyang pikon na pikon na sa'akin. Namumula ang mukha niya sa sobrang inis habang nakakuyom ang mga kamao. Gagawin ko ang lahat ma bwesit lang siya sa'akin. Gusto kong makaganti sa lahat ng ginawa niyang pagpapahiya sa'kin sa mga assistants niya kanina.

“what do you want me to do? Force you to eat? Gusto mo pa bang subuan kita? or do you want me to say 'kumain ka na Cordelia ha, don't skip to eat your meals? I will marry you pa so stay healthy. I don't want you to be sick so I want you to eat more like that ba Cordelia?” Pikon na pikon niyang sagot at tanong sa'akin habang nakataas ang dalawang kilay.

Tumawa lang ako ng malakas sabay napahampas sa braso niya. Sobrang sakit ng tiyan ko kakatawa dahil sa naging reaction niya sa sinabi ko. Hindi talaga nabibiro ang isang Diego Callahan. Ang dali daling mapikon at mairita. May high blood siguro 'tong lalakeng ito.

“Saan mo gusto kumain? sa Japanese restaurant?” Tanong niya sakin habang may tinitignan sa cellphone niya. “Nevermind, we're going to eat at my friend's restaurant.”  Sagot niya sa sariling tanong.

Bumugtong hininga nalang ako at isinandal ang ulo sa gilid ng sasakyan. I enjoyed watching the buildings we passed instead of listening to what he was saying, sounds like noise in my ears. Sakit lang sa ulo!

When we got arrived at the restaurant, I couldn't help but look around. This restaurant is famous for napaka elegant ng mga design. Parang isang kutsara palang ng subo mo sa pagkain 25k agad.

“Mr. Nacamura.” He greeted an old man at nakipag shake hands ito nang makapasok na kami sa loob.

Halos matawa na ako nang marinig ko ang apelyido niya. Nacamura? Hahahahha e bakit parang hindi naman hahaha pero parang siya yata yung may ari nito.

“Mr. Callahan, what brings you here?" Tanong niya kay Diego sabay tinapik ito sa braso.

Biglang nag iba ang expression niya sa mukha at halatang hindi siya natuwa sa tanong ni Mr. Nacamura sa kaniya. Postive talagang may High blood si Diego. Ang initin ng ulo! Napaka OA.

“Obviously, we're going to eat here Mr. Nacamura.” Sarkastiko niyang sagot.

Pinilit kong kagatin ang pisnge habang nagpipigil ng tawa. Bakit niya ba kasi paulit-ulit niyang sinasabi ang apelyidong 'yan. Parang nang-aasar o nagpapatawa. Yumuko nalang ako at napaigham sabay napatingin sa mga bodyguard niyang nagpipigil din ng tawa. Halatang napahiya si Mr. Nacamura dahil sa sinagot ni Diego sa kaniya. I can see his facial expressions. His laughs and smile are hiding furious kaya agad kong siniko si Diego sa tagiliran.

“By the way, this is my girl. Cordelia Velasquez.” He introduced me to that old man.

Excuse me? What did he say? My girl? What the hell? Seriously? Kapal ha. Talagang inangkin niya pa talaga. Sarap kalkalin yung ngalangala. Assuming!

Tumango lang siya at tinuro sa'amin kung saan kami uupo. Habang naglalakad papasok ay pinagtitinginan kami ng mga tao sa loob. Bakit ba kasi sa gitna pa kami uupo at bakit hindi nalang sa gilid? o di kaya sa mas malapit sa may pinto or binta?

Diego pulled the chair for me to seat on at pinaupo malapit sa may tabi niya. Hindi ako komportableng kasama si Diego lalo na at sa mga publikong lugar na ganito. He's a wealthy businessman at kilalang kilala pati sa iba't ibang bansa, kaya ganyan siguro makatingin sa'akin ang ibang tao kapag kasama ko siya.

“Nakakahiya naman dito kumain. Sobrang daming tao na tumitingin sa'atin. Not like in the Philippines. Walang masyadong pakialam sa'atin.” I murmured.

"don't give a fuck and order all you like to eat.” He whispered at umupo na sa harap ko.

“Pwedeng doon nalang ako kakain sa airplane? o di kaya sa pilipinas? nakakahiya naman kasi dito.” I said habang nakayokong tinitignan ang menu. “Sanay ako sa may maraming tao pero hindi ako sanay na tignan ng masama.”

“Seriously? ” He sighed heavily and shook his head while massaging it as he called the waiter to talk to the manager.

Mas lalo tuloy akong nahiya. Baka kung anong sabihin niya kay Mr. Nacamura dahil sa sinabi ko. Hay nako! Ewan ko ba! Ako yung nas-stress kay Diego dahil sa mga ginagawa niya.

“How can I help you Mr. Callahan?” Mr. Nacamura politely asked him at halatang kanina pa nagpipigil ng inis kay Diego.

Diko alam kong bakit pinapawisan ako sa tuwing tinitignan ko silang dalawa na magkausap. Parang kunti nalang kasi magsusuntokan na talaga sila. Halatang pikon na pikon na si Mr. Nacamura habang si Diego naman ay kalmado lang na para bang nang aasar? Ewan ko sa kanila. Jusme bat ako yung nae-stress!

“My girl is not comfortable eating here. Instead of us leaving, can you close the whole restaurant?” Kalmado niya paring tanong habang hawak-hawak parin ang menu.

“but–”

“I'll pay 2 million.” He added before he shifted his eyes to the menu.

Kitang kita ko ang pagngiti niya. I can see the evil smile inside him. Sa galaw at ngiti palang niya ay malalaman mo na. He faked a smile and left, ordering his employees to tell his customers to leave.

Napatingin nalang ako sa kanila habang umaalis na yung iba at yung iba naman ay tinatapos nalang yung pagkain. Naawa tuloy ako sa ibang hindi pa nakakain. Nakakainis talaga itong si Diego. Kung ano-anu nalang kalokohan ang naiisip.

“Gusto ko lang naman kumain pero bat mo pinasara yung buong restaurant Diego?" I glared at him.

Tinaasan niya lang ako ng kilay. “Just shut up and order now. You are stressing me out." He faked a smile at me before he covered his face with the menu.

I only ordered vegetable beef stew and fried perch with soy sauce, and green tea ice cream for dessert. I don't know Diego's order. Hindi naman pamilyar sa'kin yun at halatang puro sabaw lang. Sobrang sarap ng beef, hindi masyadong sunog at hindi rin hilaw. Saktong sakto lang talaga ang pagkakaluto pati na rin ng lasa.

After naming kumain, binigyan niya na agad ng cheque si Mr. Nacamura na abot langit na ang ngiti. Parang kanina lang inis na inis na siya kay Diego.

Hinila ko na agad si Diego pagkatapos niyang magbayad at sumakay na kami sa sasakyan pabalik sa eroplano. Gusto ko ng umuwi ng pilipinas at magpahinga. Nakakapagod mag byahe para lang magshopping at kumain. Kahit naman may pera ako, hindi ko lahat to i-wawaldas sa mga walang kwentang bagay.

______________________________________