រុីងៗ កំទ្បុងពេលគេងលក់ស្រួលពេលនោះសម្លេង ទូរស័ព្ទក៌បន្លឺថេយ៉ុងមិនបានបើកភ្នែកដៃក៌រាវរកទូរស័ន្ទនៅលើតុ។
«អាទ្បូ?» ថេយ៉ុង
«ចៅហ្វាយមិនទៅភូមិគ្រឹះទេហ្អេស?» ស្គុត
«ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?» ថេយ៉ុង
«១២ថ្ងៃត្រង់ហើយទាន!» ស្គុត
«រៀបទ្បានឲ្យហើយទៅបន្តិចទៀតយើងទៅដល់ ហើយ!» ថេយ៉ុង
«បាទ!» ស្គុត
ថេយ៉ុងក៌ចុចបិទទូរស័ន្ទមុននិងទើបទៅសម្អាតខ្លួន ចេញព្រោះនៅត្រង់ចន្លោះជើងសុទ្ធតែទឹកកាម។
ថេយ៉ុង“ទើបបានហើយ!” មាឌតូចដើរមកជិត ជុងហ្គុកឱនទៅខ្សឹបដាក់ត្រចៀកគេតិចៗដោយទឹកដែលជាប់សក់ក៌ធ្លាក់តក់ៗទៅប៉ះមុខគេជុងហ្គុកក៌ព្រិចភ្នែកញាប់ហើយក៌យកភួយមកគ្របជិតក្បាលថេយ៉ុងសើចនិងចរិតគួរឲ្យខ្នាញ់របស់គេពេលនោះក៌នឹកឃើញវិធីចង់ធ្វើបាប។ ថេយ៉ុងដើរមកចុងពូកក្បាលក៌រុលចូលទៅ ក្នុងភួយ។
ជុងហ្គុក“ហ្អាស អ្ហាស” ដោយទទួលដឹងពេល អណ្តាតក្តៅៗលេបត្របាក់ភាពរឹងមាំរបស់គេ។ ថេយ៉ុង អុកក្បាលចុះទ្បើងៗជុងហ្គុកកាន់តែថ្ងូរ។
ថេយ៉ុង“អឹម ហ្អឹម” គេប្រើអណ្តាតក្រលាស់លើចុង ក្រហមរងាលយ៉ាងជក់ចិត្ត។
ជុងហ្គុក“អ្ហាស…” គេថ្ងូរមួយសម្លេងចុងក្រោយមុន និងបញ្ចេញកាកសំណល់ទៅក្នុងមាត់របស់ថេយ៉ុងមាឌតូចក៌លេបចូលអស់មុននិងវាទ្បើងមកទ្រោបលើខ្លួនគេ។
ថេយ៉ុង“ងើបហើយហ្អេស??”
ជុងហ្គុក“ក៌ឃើញមិនអញ្ចឹង??”
ថេយ៉ុង“ទៅងូតទឹកទៅ!” គេចុះពីលើខ្លួនជុងហ្គុក មុននិងដើរទៅកន្លែងទូរខោអាវ។
ព្រូស~ អាវឃ្លុំធ្លាក់ទៅលើឥដ្ឋបញ្ចេញរាងកាយ ស្រលូនស្រលៅគ្មានស្នាម។
ជុងហ្គុក“អ្ហឹក” គេលេបទឹកមាត់ផ្សើមកមុននិងដើរ ទៅបន្ទប់ទឹកម្តងទៀត។
/ មួយសន្ទុះក្រោយ /
ពួកគេទាំងពីរដើរចុះមកពីលើដោយជុងហ្គុកពាក់អាវ ដដែលហើយមាឌតូចក៌ពាក់ត្រឹមអាវសមីពណ៌ក្រហមស្តើងនិងខោរឹបរាង។
ថេយ៉ុង“ទៅជាមួយយើង!” គេងាកមកប្រាប់ជុងហ្គុក
ជុងហ្គុក“ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវទៅជាមួយ?” គេលើកចិញ្ចើម ស្មើនេះមិនដឹងថាម្តាយបានបាយហូបរឺនៅផង។
ថេយ៉ុង“កុំភ្លេចណាឯងជាប្តីយើង!” ដៃយកមកទ្រ ចង្ការរាងក្រាស់។
ជុងហ្គុក“តែខ្ញុំក៌ត្រូវទៅផ្ទះដើម្បីរៀបចំបាយម្ហូបឲ្យម៉ែ របស់ខ្ញុំ!”
ថេយ៉ុង“យើងមិនដឹង!” ចប់សម្តីមាឌតូចក៌ដើរចេញ ទៅក្រៅបាត់។ ជុងហ្គុកបានត្រឹមខាំមាត់ខ្លួនឯងខ្នក់ ខ្នាញ់និងគេ។
