ថេយ៉ុងបើកភ្នែកបិនៗណាណៃនេះវារីកមាឌមែនទេ?? ធំជាងមុន។
ជុងហ្គុក“ហឺយ!” គេស្រែកទ្បើង។
ថេយ៉ុង“យើងៗគ្មានបំណងទេ!” នាយត្រដិតជាប់មាត់តែភ្នែកមិនដកសោះ។
ជុងហ្គុក“ន៎ែ មើលស្អីមើលម្លេះ??”
ថេយ៉ុង“មាន..មានឯណា!” គេប្រញាប់ដកភ្នែកចេញយ៉ាងលឿនជុងហ្គុកញញឹមមុននិងវាទ្បើងលើពូកទៅរកគេ។
ជុងហ្គុក“ឃ្លានហ្អេស??”
ថេយ៉ុង“ឃ្លាន...ហ្អេស ជូតយើងទៅងូតទឹកបន្តិច!” ហួយ ចេះមកភ្លាត់មាត់និយាយកើតនៀក?? ឆ្កួតមែនទេនៀក??
ជុងហ្គុក“ពីរទឹកសិនទៅចឹង!”
ថេយ៉ុង“ជុង...អុប៎!” អណ្តាតរបស់ជុងហ្គុកលូកប្រលែងលេងជាមួយអណ្តាតមាឌតូច! ដៃរវាមមកអង្អែលភ្លៅសទន់រលោងព្រោះថេយ៉ុងស្លៀកខោខ្លី។ ជុងហ្គុកបំបោសអង្អែលនាំឲ្យថេយ៉ុងទ្បើងក្តៅគគុកដោយផ្អែមល្ហែមតែរោករាល ឆ្លក់វង្វេង និងទន់ភ្លន់។
ថេយ៉ុង“អាស៎ៗៗ!” ដៃពីរម្រាមលូកមកឈ្លីលើភាពទន់ជ្រាយរបស់គេតិចៗព្រមទ្បើងច្បូចលេង!
ជុងហ្គុក“ផ្អែម!” គេលើកដៃប្រលាក់ដោយទឹកកាមយកមកលិឍ។
ថេយ៉ុង“ជុងដាក់មក!” ជើងស្រលូនបើកភ្លៅដោយខ្លួនឯងឲ្យរាងក្រាស់ឃើញរន្ធក្រហមរងាល។
ជុងហ្គុក“លេងបែបនេះមិនសប្បាយទេ!” នាយររំកិលខ្លួនចុះមកក្រោម។
ថេយ៉ុង“អ្ហាស៎ សឺត!” ទ្រូងចាប់ផ្តើមពើងទ្បើងភ្នែកបិទជិតពេលអណ្តាតរវើមកំពុងតែប្រលែងលេងជាមួយភាពទន់ជ្រាយរបស់គេ។
ជុងហ្គុក“ជុប !” នាយថើបខ្សឺតយកចុងច្រមុះទៅញីលើនោះតិចៗ។
ថេយ៉ុង“ដាក់មកជុង!”
ជុងហ្គុក“សឺត អ្ហាស៎” គេសាប់របស់ខ្លួនឯងមុននិងស៊កចូលហើយអុកផ្លាប់ៗ។
ថេយ៉ុង“អ្ហាស៎ៗ ស្រួលណាស់!”
ជុងហ្គុក“អីស៎ៗ អ្ហាស៎”
- ១ ម៉ោងក្រោយ -
ថេយ៉ុង“អ្ហាស៎ បានហើយជុង!” ផ្លាច់ គេលើកដៃទះស្មារាងក្រាស់ឲ្យឈប់។
ជុងហ្គុក“ស្រួលមិនទាន់អស់ចិត្តទេ អ្ហាស៎!” គេពើតប្រឹងបុកចូលបែកញើសជោគខ្លួន។
ថេយ៉ុង“អ្ហឹក អ្ហាស៎ យើងឈឺចង្កេះហើយ!” ថ្ងូរលាយទាំងទឹកភ្នែកអុកយកៗចង្កេះចង់ជាប់សរសៃហើយ។
ជុងហ្គុក“ក៏បាន អ្ហាស៎!” គេប្រញាប់ធ្វើចលនារហូតទាល់ដល់គោលដៅហើយក៏ដកចេញព្រោះខ្លាចថេយ៉ុងទ្រាំទ្រពុំបានតទៅទៀត។
ថេយ៉ុង“ងូតទឹក!” គេបោះដៃឲ្យរាងក្រាស់ពរទៅងូតទឹក។ យ៉ាប់មែនគិតទៅ!! ដល់និយាយចំមកជេរគេ!!
ជុងហ្គុក“ជេរស្អីអុកបែកទឹកអាលូវ!!”
ថេយ៉ុង“ចំមើលយើងកាត់ពងឯងបោះចោល!”
ជុងហ្គុក“កាត់បោះចោកបានស្អីបន្តពូជ?”
ថេយ៉ុង“មិនបាច់បន្តស្អីទេ!!”
ជុងហ្គុក“ចំហើយកើតមកកូនប្រុសនិងគេដែលមិនបានបន្តពូជខូចឈ្មោះប្រុសអស់!” គេគ្រវីក្បាលធ្វើមុខបែបកំសត់។
ថេយ៉ុង“ឯងចង់ឈរស្រាតដល់កាល??”
ជុងហ្គុក“ហើយឯងចង់ដេកស្រាតដល់ពេលណា?” មើលចុះមិនចេះចាញ់ទេគឺត្រូវតែឆ្លើយឆ្លងតែម្តងហើតបលចាញ់សង្ស័យប្រកាច់ទ្រិលទាំងពីរអ្នកហើយ។
ថេយ៉ុង“មកពីឯងមិនយកខោអាវឲ្យយើងស្លៀកពាក់ធ្វើអី??”
ជុងហ្គុក“ជើងមានមិចមិនដើរទៅ?” គេនិយាយបញ្ចួសមាឌតូចទាំងដែលដឹងហើយថាគេដើរពុំបាន។
ថេយ៉ុង“ឯង!” គេខាំមាត់ខឹងៗយកតែមែនទែនហើយប្រុសស្អីឌឺម្លឹងៗ។
ជុងហ្គុក“មិនអីទេយើងដើរទៅយកឲ្យក៏បានខ្ជិលធ្វើបាបក្មេង!”
ថេយ៉ុង“អ្នកណាក្មេងរបស់ឯង!”
បន្ទាប់ពីឈ្លោះគ្នាអស់រយ:ពេលជាយូរអើយសែនយូរពួកគេទាំងពីរក៏ដាច់ចិត្តចុះមកញុាំបាយដោយជុងហ្គុកបីថេយ៉ុងដដែល។
ថេយ៉ុង“ដាក់យើងចុះទៅ!”
ជុងហ្គុក“ខ្ជិលដល់ហើយ សឺត!” គេឱនមកថើបថ្ពាល់ទន់ៗមួយខ្សឺត។
លោកគីម“គីម ថេយ៉ុង!!” គាត់ស្រែកហៅឈ្មោះកូនទាំងមិនចង់ជឿនិងភ្នែកទាំងពីរ។
