Προσωπείο

7

Το μαύρο εκείνο καλοκαίρι πέρασε και ήρθε το φθινόπωρο που άλλοτε περίμενα μα ανυπομονησία. Εκείνη τη φορά όμως, τα σκαλιά της εισόδου στην Όπερα αρκούσαν για να κάνουν το στομάχι μου να στρίψει.

Όποτε το κουράγιο μου ήταν αρκετό για να πατήσω τα πόδια μου σταθερά πάνω στα μαρμάρινα πλακάκια της παλιάς μου σχολής, όλα τα βλέμματα έπεφταν πάνω μου. Και όλα τα στόματα απηύθυναν το λόγο σε εμένα.

"Αντουανέτ! Έμαθα ότι παντρεύτηκες! Συγχαρητήρια!"

"Τι είναι αυτά που ακούγονται; Παντρεύτηκες το καλοκαίρι στη Λυών;"

"Λένε ότι δεν θα συνεχίσεις τις σπουδές στην όπερα, είναι αλήθεια;"

Σκάστε.

Δεν το είπα τότε στις μαθήτριες, τις τραπεζοκόμες και κάθε λογής άτομο που ερχόταν να μάθει τα νέα και να μου ευχηθεί για το "ευτυχές" συμβάν. Το λέω όμως τώρα.

Σκάστε. Βγάλτε τον σκασμό ανάθεμα σας, να μη ακούω τα σχόλια και τις ευχές σας που πήγαζαν από καθαρό κουτσομπολιό και ειρωνεία. Αλλά το γελοίο ενδιαφέρον σας λίγο με απασχολούσε.

Τα πόδια μου στέκονταν τρεμάμενα πάνω στα πλακάκια της όπερας και τα ένιωθα σαν να πατούσα τάφο. Τον τάφο των δύο ονείρων μου.

Το ένα μου όνειρο κειτόταν παγωμένο στην αίθουσα του μπαλέτου.Και το άλλο σάπιζε στο υπόγειο του κτιρίου. Ο Ερίκ.

Όποτε σκεφτόμουν τον Ερίκ η αναπνοή μου γινόταν επώδυνη. Η συνειδητοποίηση των πραγμάτων με έφτανε στο όριο της τρέλας.

Ήξερα ότι αγαπούσα τον Ερίκ, ήξερα.. ήξερα από το πρώτο φιλί που μου έδωσε ότι ήθελα να περάσω μια ζωή μαζί του. Το ήξερα.

Και τώρα ήξερα ότι είμαι η κυρία Ζίρυ.

Αντί για τον Ερίκ δίπλα μου είχα τον Ζοζέφ Ζιρύ. Και αυτό δεν μπόρεσα να το αντέξω ποτέ.

Δεν μπόρεσα να το αντέξω όποτε τον έβλεπα, όποτε κοιμόταν δίπλα μου και για το μόνο που ευχαριστώ τον Θεό όσον αφορά τον Ζοζέφ, ήταν το γεγονός ότι δεν ήταν λάτρης των σαρκικών απολαύσεων. Αυτό το διαπίστωσα με τεράστια ανακούφιση.

Ήξερα ότι είμαι η κυρία Ζίρυ. Αλλά θα έδινα τα πάντα για να είμαι η Αντουανέτ του Ερίκ.

Μια μέρα του Οκτώβρη, λίγο πρίν το σωτήριο έτος 1841 έρθει εις πέρας και τα μαθήματα ξεκινήσουν για τα καλά, ενώ οι καθηγήτριες είχαν πάρει τους μαθητές και τις μαθήτριες για τον εκκλησιασμό που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, μάζεψα τα ίχνη από το εναπομείναν κουράγιο μου και κατέβηκα στο υπόγειο της Όπερας.