Προσωπείο

8

Ο Ζοζέφ Ζιρύ είχε δημιουργήσει μια πολύ καλή βιτρίνα που δεν είχε καμία σχέση με την σιχαμένη πραγματικότητα του εαυτού του και το τελευταίο διακοσμητικό που του έλειπε, μια αξιοπρεπής σύζυγος, υποτίθεται ότι το απέκτησε μόλις υπέγραψε τη ληξιαρχική πράξη του γάμου μας.

Η βιτρίνα αποτελούνταν από μια καλή θέση εργασίας, καλό οικογενειακό όνομα και δύο μεγάλες κληρονομιές που θα τις έχανε αν δεν έκλεινε τα στόματα για τις ερωτικές του προτιμήσεις. Με εξαίρεση την πρώτη νύχτα του γάμου, από την οποία ο Ζοζέφ ήλπιζε ότι θα μείνω και έγκυος αλλά δεν έσκασε όταν έφτασαν τα σημάδια ότι ο πελαργός δεν θα έρθει τόσο σύντομα, δεν με ξανάγγιξε. Προς ανακούφιση δική μου και του Ερίκ. Ο Ερίκ, το φάντασμα της όπερας όπως είχε γίνει γνωστός στους μαθητές από τις βόλτες του στον χώρο, με ρώτησε αν ξέρω για τις φήμες γύρω από τον Ζιρύ.

«Ναι, τις ξέρω. Βλέπεις καλέ μου, ευτυχώς που δεν ξέρει για την ύπαρξη σου. Δεν ξέρω αν θα ήθελε μονομαχία* από εσένα ή κάτι άλλο. Πάντως, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να ενδιαφερόταν για εσένα περισσότερο από ότι εμένα.» σχολίασα με πικρόχολη ειρωνία.

Ο Ερίκ χασκογέλασε. «Ελπίζω να μην ζηλεύεις.»

«Ντροπή» απάντησα σε αυστηρό τόνο στο απρεπές του σχόλιο. «Δεν μου καίγεται το παραμικρό καρφί για εκείνον, αλλά αυτό του το ελάττωμα είναι τρομερή αμαρτία. Πλήρωσε τα χρέη του πατέρα μου για να μπορέσει να την καλύψει.»

Ο Ερίκ με κοίταξε με ένα ελαφρύ μειδίαμα και ξάπλωσε στο ανάκλιντρο δίπλα μου. «Όλα στη ζωή είναι, καλή μου. Και όλα τα έφτιαξε ο Θεός. Ακόμα και τον διάβολο.» Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και με αγκάλιασε. «Όταν οι άνθρωποι μάθουν να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς του και με τους γύρω τους, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο απλά. Αλλά, δυστυχώς, δεν ζούμε σε αυτήν την εποχή.»

Εκείνο το απόγευμα, ξάπλωσα το κεφάλι μου στον ώμο του και αναρωτήθηκα αν θα υπάρξει ποτέ τέτοια εποχή.

Παρά το γεγονός ότι ο Ερίκ γνώριζε για την ομοφυλοφιλία του Ζιρύ, ένα είδος ζήλιας τον έκανε να έχει αρκετά ξεσπάσματα.

«Δεν αντέχω να μην σε έχω!» μου έλεγε όταν ένιωθε πνιγμένος, από έρωτα, από φθόνο ή από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμασταν κοντά ένα χρόνο τώρα.

Άλλοτε απαιτούσε να τον χωρίσω, άλλοτε με ικέτευε να φύγουμε, να πάμε κάπου που δεν μας ξέρει κανείς και να ζήσουμε μαζί.