Περίεργα πράγματα συνέβαιναν. Ατυχήματα στο ρεύμα, στα σκηνικά, ατυχήματα αφύσικα που τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους της όπερας, είτε έμεναν εντός είτε εκτός .Συνήθως τα τραγικά περιστατικά που ως από θαύμα δεν είχαν πάρει τη ζωή κάποιου δύσμοιρου γίνονταν όταν υπήρχε διαφωνία στις αποφάσεις των κυρίων διευθυντών. Οι οποίοι κύριοι διευθυντές θύμιζαν τις μάσκες του θεάτρου, με τεράστια επιτυχία.
Ο Ντεμπιέν, παρά την απροσδόκητη και τεράστια άνοδο των εσόδων, χάρη σε αυτόν τον νέο «ανώνυμο» συνθέτη, ήταν φοβισμένος, καχύποπτος και σε μια συνεχή ένταση. Από την άλλη, ο Πολινιύ φαινόταν σαν να είχε ανακαλύψει το χέρι του Μίδα, ή ίσως, ορθότερα, την Φιλοσοφική Λίθο. Ένα ιδιαίτερο μυστικοπαθές πέπλο κάλυπτε τον ενθουσιασμό του, σαν να ήξερε επτασφράγιστο μυστικό και να είχε πάρει την ευθύνη της φύλαξης του.
Όλοι είχαμε τρομοκρατηθεί, ο καθένας σε άλλη ένταση και με άλλο τρόπο. Ο Ντεμπιέν μοιραζόταν τον τρόμο του με τις νεαρές μπαλαρίνες που κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους τις όπερας αλλά και στις μεγάλες αίθουσες των εορτών σε μεγάλες ομάδες, με τα πόδια τους, μαθημένα σε χορευτικές κινήσεις, να κινούνται γοργά όταν το φως από τις λάμπες του γκαζιού και τα κεριά δεν ήταν αρκετά δυνατό...
Όσον αφορά εμένα και τη Σορέλι, ο φόβος μας ίσως να ήταν δυνατότερος ίσως και όχι. Το μυαλό και των δύο μας πήγαινε στον άντρα με τη μάσκα που είχα δει πρόσφατα στη Νορμανδία, αυτόν που το ύφασμα κάλυπτε μέχρι και το ένα του μάτι.
Ήμουν με τη Σορέλι στο φουαγιέ, η Μεγκ ήταν μαζί με δύο συμμαθήτριες της, η μία ήταν καινούρια. Περπατούσαν νευρικά, κοιτούσαν γύρω τους μη σκάσει καμία λάμπα, μην πάλι πεταχτεί καπνός από το πάτωμα και μπήκαν στο καμαρίνι των χορευτριών.
Πρώτα ακούσαμε τις κραυγές τους και μετά είδαμε καπνούς από τη λάμπα του γκαζιού ενώ η πόρτα του διπλανού καμαρινιού είχε πέσει εγκλωβίζοντας τες μέσα στο δωμάτιο.
«Μεγκ!» φώναξα και με τη Σορέλι τρέξαμε για βοήθεια αλλά κάποιος ήταν ήδη εκεί.
Γελώντας, ο Μπικέ σήκωσε λίγο την πόρτα, έστριψε τη λάμπα του γκαζιού ώστε να σβήσει και άρχισε να γελάει, όσο έβλεπε τα κορίτσια να βήχουν. Έτρεξα να δω αν όλες τους είναι καλά.
«Ηλίθιε!» αγρίεψε η Σορέλι. «Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
«Μία φάρσα και τίποτα παραπάνω. Τόσες φάρσες γίνονται εδώ μέσα, μία παραπάνω τι πειράζει;»
YOU ARE READING
Προσωπείο
Historical FictionΌλοι έχουμε διαβάσει ή παρακολουθήσει κάποια διασκευή ή την ίδια την ιστορία του Φαντάσματος της Όπερας. Αυτή εδώ η ιστορία μιλάει για ένα ερωτευμένο φάντασμα, ικανό να κάνει τα πάντα για να προστατέψει τον έρωτα του. Αλλά και την μοναδική οικογένει...
