Προσωπείο

9

Τον Φεβρουάριο του 1843 είχα παρατηρήσει κάποιες αλλαγές στο σώμα μου αλλά κυρίως, στην ευρωστία μου. Ήμουν για αρκετές μέρες αδιάθετη, ζαλιζόμουν και πολλά ήδη φαγητών με αηδίαζαν από την όψη μέχρι και τη μυρωδιά τους.

Με αφέλεια υπέθεσα ότι επρόκειτο για κάποιο χειμωνιάτικο κρύωμα, όπως αυτά που ταλαιπωρούσαν συχνά την αδερφή μου.

Όταν όμως παρατήρησα ότι η έμμηνος δεν ήρθε το συγκεκριμένο μήνα, μια άλλη σκέψη άρχιζε να με φοβίζει.

Με τον Ζιρύ να λείπει για μήνες, μια εγκυμοσύνη δεν ήταν κάτι που θα διευκόλυνε τα πράγματα.

Έστειλα τη Μαρί, το κορίτσι που με βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού, να στείλει μήνυμα στη Σορέλι.

«Τη μπαλαρίνα εννοείτε;» με ρώτησε με θαυμασμό.

Η καλή μου φίλη είχε αποφοιτήσει πριν από λίγους μήνες από την όπερα και ήδη είχε μια εξέχουσα θέση στο μπαλέτο της σχολής, σε αντίθεση με την Καρλόττα που έμεινε μετεξεταστέα στο κλασσικό τραγούδι. Το όνομα της Σοφίας Σορέλι συζητούνταν αρκετά σαν ανερχόμενο αστέρι του μπαλέτου της Όπερας.

Για αυτή τη γυναίκα μπορώ να νιώσω μόνο περηφάνια και αγάπη. Αγάπη γιατί μου στάθηκε όσο κανένας φίλος ή συγγενής και περηφάνια που είχα ένα τόσο αξιότιμο άτομο δίπλα μου. Αυτή και ο Ερίκ μου λείπουν πολύ.

Λίγο πριν σκοτεινιάσει, η Σορέλι έφτασε στο σπίτι μου. Θυμάμαι ότι φορούσε ένα ζαχαρί φόρεμα με μπορντό λεπτομέρειες και μπορντό καπέλο. Τα μαύρα της μαλλιά, κληρονομία της ιταλικής, από τον πατέρα της, καταγωγής, φέγγιζαν κάτω από το φως των κεριών και έκαναν τη σταρένια επιδερμίδα της να φαίνεται κάπως χλωμή.

«Αγάπη μου, τι κάνεις;» είπε βγάζοντας το μπορντό της σάλι από τους ώμους. Την έβλεπα συχνά και δεν μπορούσα να συνηθίσω τη διαφορά που είχε η κορμοστασιά της με την σχολική ποδιά και την αντίθεση που κάνει με τα κομψά φορέματα.

«Καλά είμαι Σοφία μου, εσύ; Είσαι μια κούκλα!»

«Και εσύ καρδιά μου. Πόσο σου πάει αυτό το πράσινο!» Είπε και έδειξε το φόρεμα μου.

Αφού ζήτησα από τη Μαρί να μας σερβίρει τσάι και να φύγει, γιατί σε αντίθεση με τις περισσότερες υπηρέτριες, εκείνη κοιμόταν στο σπίτι της θείας της, κοντά στο δέλτα του Σηκουάνα, μιλήσαμε λίγο για την επαγγελματική της πορεία και χαιρόμουν τόσο που το μέλλον φαινόταν ρόδινο για εκείνη. Μακάρι η αγωνία μου να με είχε αφήσει να χαρώ τα κατορθώματα της όσο της άξιζαν.