Προσωπείο

12

Η Σορέλι με βρήκε σε άθλια κατάσταση, άυπνη και εξαντλημένη.

"Αντουανέτ,τι έγινε;!"
Ήρθε γρήγορα δίπλα μου και μου έπιασε τους ώμους. Βάζοντας το χέρι μου στο δικό της, άρχισα πάλι να κλαίω.

"Τα ξέρει όλα, Σοφία. Ο Ζιρυ ξέρει ότι είμαι έγκυος. Πρόσταξε να μείνω εδώ και θα με στείλει στη Λυών, να μου δώσουν εκτρωτικό δηλητήριο ή να γεννήσω και να εγκαταλείψω το παιδί."

"Τι; Μα.. δεν το πιστεύω. Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον Ερίκ!"

"Ήρθε χτες εδώ, ήθελε να φύγουμε. Τον  έκρυψα μόλις ξύπνησε ο Ζιρύ, ο Ερίκ ήταν έτοιμος να του ορμήσει. Μόλις έφυγε ο Ζιρύ, κατάλαβα ότι ο Ερίκ είχε φύγει από το παράθυρο."

"Ωχ... Κρίνοντας από το λίγο που ξέρω τον Ερίκ, δεν μου φαίνεται ότι το έσκασε. Μάλλον είναι στο κατόπι του Ζιρύ.

Αντουανέτ τι έχει το μάτι σου;"

Έβαλα τα δάκτυλα μου στο μάγουλο που δέχτηκα το χαστούκι, ήταν ζεστό και η περιοχή κάτω από το μάτι είχε πρηστεί.

" Προσπάθησα να μεταπείσω τον Ζιρύ αλλά.." έδειξα το μάτι μου.

" Για το Θεό Αντουανέτ, ελπίζω να τον βρει ο Ερίκ και να του κόψει το χέρι!"

" Σοφία δεν αντέχω άλλο. Τι θα κάνω Θεέ μου;!"

Η Σορέλι με αγκάλιασε. "Προς το παρόν θα πας να κοιμηθείς. Θα είμαι εγώ εδώ. Αν υπάρξει κάποιο νέο θα σε ξυπνήσω. Μη φοβάσαι για τίποτα."

Ξάπλωσα και ο ύπνος βάρυνε απότομα τα βλέφαρα μου. Αν μη τι άλλο, ο Μορφέας μου προσέφερε μια απόδραση που χρειαζόμουν.
Ξύπνησα το απόγευμα και η Σορέλι ήταν ακόμα εκεί.

Μαζί της ήταν ο Ερίκ και τους άκουσα να μιλάνε.

"Κυρία Σορέλι άσε με να πάω στην κρεβατοκάμαρα, θέλω να δω την Αντουανέτ!"

"Σου είπα, ξεροκέφαλε, ότι χρειάζεται ξεκούραση. Θες να πάθει κάτι αυτή ή το παιδί; Θα τη δεις, μην αγχώνεσαι."

Ο Ερίκ κούνησε νευρικά το κεφάλι του και η ματιά του έπεσε πάνω μου όπως τρέκλιζα για να φτάσω στο σαλόνι. Τα μάτια του φώτισαν και ήρθε κοντά μου.

"Αντουανέτ, είσαι καλα;"

Σταμάτησε απότομα και κοίταξε το πρόσωπο μου. Έβαλε το χέρι του στο σημείο που με χτύπησε ο Ζιρύ.

"Το κάθαρμα!"

"Ερίκ, Ερίκ που πήγες; Που είναι ο Ζιρύ;"

Ο Ερίκ κοίταξε χαμηλά και κράτησε τα χέρια μου " Δεν θα μας ενοχλήσει ξανά."